آموزش نویسندگی خلاق رایگان

مسابقه ای با  موضوع. دفاع مقدس  برگزار شد و در عین ناباوری  یک دانش اموز 12 ساله از گیلان و شهر رشت ، طی یک ساعت و نیم  به هیآت داوران مسابقه داستان نویسی خلاق در تهران ، یک رمان عاشقانه تحویل داد  با رعایت اصول نویسندگی و پیرنگ اصلی  و حتی شخصیت های پویا ، ایستا ، فرعی ، قهرمان ، همراستا ، ضد قهرمان و . مشخص کرده بود . و توجیحشم ایم بود که شخصیت اصلی رمان  در خط مقدم جنگ با عراق  بوده و حتی اسیر هم شده   ولی مشکل  اینجا بود که هفته دفاع مقدس و حماسه  هفت سال جنگ تحمیلی و.  یک رمان عاشقانه  در سطح کشوری  از یک بچه ی 12 ساله ، اول شد و ما هفت تا داور  مسابقه رو تا مرز اخراج و تعهدنامه کتبی کشوند.

اگر یادتان باشد دهه های هفتاد و هشتاد را از طرف مدرسه به مسابقات گوناگون میبردند ،  نفاشی ، ورزشی ، قرائت قرآن ، حفظ قرآن و مسابقات داستان نویسی  و غیره.  در سال 1380  طبق همیشه مسابقات از سطح مدارس شروع و به ناحیه  آموزش پرورش  رسید و از هر شهر  دو نفر به مسابقات داستان نویسی  در سطح اموزش پرورش کل استان رسیدن و در نهایت برترین های هر حوزه ،ناحیه و استان و شهر و شهرستان  رو با هم جمع  کردند تا  در تهران مسابقات داستان نویسی خلاق  بمناسبت و محوریت  جنگ دفاع مقدس  و  حماسه آفرینی های  عاشقان ابا عبدلله الحسین  و  اینجور  افکار  رغابت بین 117 تا  دانش آموز برگزار بشه. درحالیکه اکثر  شرکت کننده. ها دبیرستانی و هفده ساله بودن ،یه  پسر  کوچولو و شاداب با موههای بیش از معمول و  دخترونه  بلند  به رنگ  خرمایی  چشمای عسلی و رنگ  ابرو  و مژه های بلندی  بور  و  پرپشت  که انگار ریمل زده باشن و یاکه مژه مصنوعی گذاشته باشند  با  دوازده سال سن هم شرکت داشت ، چون در سطح استان خودش اول شده بود  به این مرحله  رسیده بود ،  و قبل از  اغاز  برگزاری. مسابقه   من که بعنوان  ناظر و محافظ  برگزاری  مسابقه بودم.  از دیدنش  متعجب شدم و رفتم ته امفی تئاتر مطهری  در اموزش پرورش منطقه دو تهران  و ازش پرسیدم ؛ 

 پسرجون. تو چند سالته مگه؟  این مسابقه در سطح کشوری برگزار میشه، خونه ی خاله نیست که سرتو انداختی پایین و واسه خودت اومدی اینجا نشستی  

اون با حالتی که سعی میکرد جلوی خنده اش رو بگیره با قدرت بیان بیش از حد بالا و لحن  صحبتی شکیل و سنجیده و با ادبانه  گفت؛ 

  سلام از بنده ست که هرچقدرم بزرگ باشم باز کوچیکه شما هستم  خاله.  من شهروز براری صیقلانی  از شهر باران های نقره ای هستم سوم دبیرستانم ،رشته ی منم ریاضی فیزیک هست،  توی کنکور آزمایشی هم  رتبه  دو رقمی  آوردم  .  ولی حقیقتش  اینه که فرمایشتون متینه و کاملا حق با شماست. چون  هم سن و سالهای من  الان کلاس  پنجم  یا ششم هستن ، نهایتن  شاید هفتم باشند  ،  ولی من  جهشی خوندم . 

ازش پرسیدم ؛  چطوری تا این مرحله بالا اومدی ؟  سهمیه خانواده ایثارگرانی؟ جانبازان ، یا خانوار شهدا؟ 

گفت؛  سهمیه اینایی که گفتید رو من بلد نیستم چی هستند  ولی  در کل خودم مرحله ب مرحله تا اینجا رسیدم . 

ازش پرسیدم ؛  پدر یا مادرت  آموزش پرورشی هستند؟   

گفت؛  نه . پدر مهندس معادن زیر زمینی و زمین شناسه  و مادرمم فقط توی خونه راه میره قُر قُر میزنه. و پارچه میخره  میندازه توی کمد . 

بعد یواشکی پرسیدش ازم ؛  خاله موضوع مسابقه چیه؟  میشه یکم راهنمایی بکنید ؟  

به شوخی گفتم بهش  راجع به  پسربچه هایی هست که موههاشون روی شونه هاشون ریخته       خندید. خخخ

خیلی نگران حامد بودم نمی دونستم چه بلایی سرش اوردن رفتم یک گوشه ای دراز کشیدم کل بدنم درد می کرد اصلا نمی تونستم بخوابم تا چشمام روی هم رفت خواب وحشتناکی را دیدم خواب می دیدیدم که حامد را دارن تیر باران می کنند من هم هرچی التماس می کردم کسی به حرفم گوش نمی داد با صدای باز شدن دربیدار شدم دو تا سرباز بودن که یکیشون به من گفت:

‏_بلند شو همراه ما بیا

امدند به طرف من و از جام بلندم کردند و بردن منو بیرون می ترسیدم که شاید یک بلایی سرم در بیاورند

‏_منو کجا دارین می برین؟

هرچی صبر کردم کسی جوابمو ندادتازه دستمو محکم تر کشیدند نزدیک یک در اتاقی وایستادند یکی از سربازا وارد اتاق شد بعد از چند لحظه بیرون امد منو فرستاد داخل اتاق و خودش بیرون رفتدور و بر اتاق را نگاه کردم اتاق تقریبا بزرگی بود یک نفر روی صندلی و پشت به من نشسته بود . از روی صندلی بلند شد و برگشت طرف من وای قلبم از ترس داشت کنده میشد با وحشت به فرمانده نگاه کردم اومد نزدیک به من

‏_خب قولمون که یادت نرفته؟

‏_چه قولی؟

‏_که هر چی من بگم تو باید همون رو انجام بدی و گرنه.

یک قدم اومد جلوترمنم از ترس سریع گفتم:

‏_اره اره یادم اومد حالا بگو چی کار کنم؟

‏_اول باید امروز تمام دستشویی ها و راهروهای اینجا رو بشوری بعد حالا اگه یادم اومد خبرت می کنم فقط اگه ببینم اونا رو تمییز نشستی دیگه خودم به حسابت می رسم

بعد از این حرف یکی از سربازا رو صدا زد که بیاد و منو ببره قبل از اینکه بیرون بریم برگشتم به طرف فرمانده

‏_فقط یک سوال دارم بپرسم؟

‏_بگو؟

‏_حال حامد چهطوره خوبه؟

سرشو ت داد و گفت:

‏_اره خوبه

‏_الان کجاست خواهش می کنم بهم بگین؟

‏_قرار شد یک سوال بپرسین زود باش برو کارتو انجام بده و گرنه به حسابت می رسم

بعد از این حرف به سربازی که کنارم وایستاده بود اشاره کرد که منو بیرون ببره خوشحال شدم که حداقل حالش خوبه حالا جاش خیلی مهم نیستم.وای که چه کار سنگینی بود چقدر هم همه جا کثیف بود انگار یک ساله تمام اصلا به اینجا نرسیدن وای که تا تموم شدن کارم کمرم در اومد ایندفعه منو بردند انفرادی از بس که خسته بودم تا رسیدم به اونجا مستقیم سرمو گذاشتم زمین و به خواب رفتم یک هفته به همین منوال گذشت تا اینکه یک روز که داشتم راهرو را طی می کشیدم یکی از سربازا اومد به طرف من و گفت:

‏_فرمانده دستور داده که تا دو ساعت دیگه که ایشون بر میگردن اتاقشونو تمیز کنید

_اه اینم از شانس من امروز که کارام زودتر داشت تموم می شد این فرمانده مثل عجل معلق سر میرسه

‏_زود باش به جای حرف زدن کارتو انجام بده که الان فرمانده می رسه

وارد همون اتاقی شدم که اون روز رفتم وای اینجا که خیلی بهم ریختس فکر کنم خودش به عمد این کارو انجام داده تا منو اذیت کنه ولی کور خودندی من کارمو خوب بلدم بعد از یک ساعت و نیم کارم داشت تقریبا تموم میشد فقط یکم روی میز مونده بود که اونم داشت تموم میشد وای که چقدز تشنم بود از صبح هیچی اب نخورده بودم دوروبر اتاقو نگاه کردم تا پارچی چیزی ببینم یک لحظه چشمم خورد به گوشه دیوار یک یخچال بود رفتم و درشو باز کردم اینکه فقط یکم میوه بود یکم دیگه که توشو نگاه کردم یک لیوان بود که توش پر از اب بود لیوانو برداشتم از بس که تشنه بودم ابشو تا ته خوردم اصلا به مزش هم توجه نکردم

‏_اه این دیگه چی بود که من خوردم چقدر مزش تلخه

بعد از تقریبا ده دقیقه همینجور بدنم داشت گرم میشد و نمیتونستم تعادلی روی حرکاتم داشته باشم همینجور گیچ بودم که.

گیچ بودم نمیدونستم چه کاری دارم انجام میدم.تلوتلو خوران رفتم روی صندلی فرمانده نشستم بی اختیار ریز ریز برای خودم خندیدم چشمام دیگه داشت گرم می شد که با صدای فریادی از جام پریدم

_تو چرا اینجا نشستی؟

با لحن شل و وا رفته ای جواب فرمانده را دادم:

_معذرت.می خوام

خواستم از جام بلندشم اما سرم گیچ رفت و به بازوی فرمانده چنگ زدم.خودمو بهش چسبوندم و گفتم:

_ببخشید

گیچ شده بود انگار باور نداشت این من خودم باشم به سمت یخچال رفت و داخل آن را نگاه کرد سریع به سمت من برگشت و گفت:

_برو بیرون

خندیدم و تلو تلو خوران به سمت در رفتم که کمرمو گرفت و گفت:

_این در خروجی نیست

برگشتم به سمتش و خودمو در چند سانتیمتری صورتش پیدا کردم

_ببخشید

بدون اینکه جوابو به من بده با یه دستش آروم گردنمو گرفت و صورتشو جلو اورد و

لبش رو روی لبهای گرمم قرار داد عجیب بود من هم با او همراهی می کردم اصلا اون موقع نمی فهمیدم دارم چی کار دارم میکنم چشمام که دیگه به حالت خمار در اومده بود یک لحظه فرمانده به چشمام نگاه و بعد منو به شدت به عقب هول داد با لحن شل و ولی گفتم:

_تو چرا مثل حیوون می کنی مگه من گازت گرفتم

با پریشونی نگاهی به من کرد و گفت:

_همین الان برو بیرون

_با.شه الان

همینجور که به سمت در خروجی میرفتم یک دفعه فرمانده گفت:

_نه همینجا رو مبل بخواب میترسم بری بیرون کار دست خودت بدی

امد به طرف من و منو روی مبل نشوند و خودش از اتاق بیرون رفت از بس که حال

نداشتم همون لحظه چشمام گرم شد و به

خواب عمیقی فرو رفتم.

وقتی که از خواب بلند شدم اول متوجه موقعیتم نشدم سرم به شدت درد میکرد پیش خودم گفتم:

_خدایا اینجا دیگه کجاست من اینجا چی کار دارم می کنم

هیچی یادم نمیامد همینجور که اطرافمو نگاه میکردم فرمانده را دیدم که روی صندلی نشسته بود و سرشو روی میز گذاشته بود از جام بلند شدم فکر و خیال داشت دیوونم می کرد با شدت به طرف فرمانده رفتم و با صدای بلندی گفتم :

_من اینجا چی کار می کنم؟

فرمانده با صدای من از خواب پرید وقتی دیدم با بهت داره منو نگاه میکنه دوباره با صدای بلندی گفتم:

_هی مگه با تو نیستم گفتم من اینجا چی کار دارم می کنم

یک لحظه با خشم تو چشمام نگاه کرد و بعد با فریاد گفت:

_مواظب حرف زدت باش

وقتی دید ساکت دارم نگاش می کنم حرفشو ادامه داد:

_اصلا تو میفهمی دیشب کجا بودی یا چی خورده بودی؟

_خب معلومه من مثل همیشه تو سلولم بودم

_تو دیروز وقتی اینجا رو تمیز می کردی چیزی هم خوردی از اینجا؟

_نه فقط یه لیوان اب خوردم

_اون وقت بدون اجازه کی؟

_خب از بس تشنم بود اب خوردم این که دیگه اجازه نمیخواد؟

_اصلا تو مطمانی اون اب بوده نه چیز دیگه

_منظورت چیه؟

سرشو ت داد و گفت:

_اون شراب بوده

با صدای بلندی گفتم:

_چی .شراب

سرم گیچ رفت اگه به دسته صندلی خودمو نگرفته بودم مطما میفتادم یک لحظه یک تیکه از صحنه دیشت تو ذهنم اومد با خودم گفتم نکنه .سرمو ت دادم و اجازه این افکارو به ذهنم ندادم یک لحظه با عصبانیت به طرف فرمانده رفتم و یقشو محکم گرفتم و تش دادم و با فریاد گفتم:

_راستشو بگو چه اتفاقی افتاد یالا زود باش بهم بگو

با عصبانیت محکم دستامو گرفت

_اصلا تو چی میدونی دیشب چه اتفاقی افتاد تازشم اون دیگه تقصیر تو بود خودت بهم می چسبیدی اگه اتفاقی میفتاد تقصیر کار خودت بودی

یه جرقه ای تو ذهنم زد اگه میفتاد یعنی هیچ اتفاقی نیفتاده با خوشحالی نگاش کردم متوجه نگاهم شد و سرشو ت داد این یعنی بله

_خب دیگه بسه امروز زیادی استراحت کردی یالا زود باش برو سر کارت

با خوشحالی به طرف در رفتم

_راستی اسم واقعیت چیه؟

_برای چی؟

_لازمش دارم

_فائزه

_خب میتونی بری؟

_من میتونم برم پیش حامد

با عصبانیت نگام کرد

_لازم نکرده تو برو به کارات برس وگرنه این بار دیگه مثل هر دفعه بهت رحم نمی کنم فهمیدی حالا برو

وقتی بیرون امد به این فکر میکردم این چرا این جوری کرد.

یک ماه از اون جریان گذشته بود از انفرادی منو بیرون اورده بودن و منو برده بودن پیش بچه. بعد از اون جرایان هنوز فرمانده رو ندیدم.از بچه ها شنیده بودم که حامدو بردن توی سلول دیگه خب خدا رو شکر که حداقل حالش خوبه.

امروز یکی از بچه چیزی از رادیو شنیده بود که نور امیدو تو قلب بچه ها روشن کرد.خبر از این قرار بود که توی یک عملیاتی بین ایران و عراق بوده که عراق شکست خورده و خیلی از سربازا و یکی از افراد مهمشون اسیر ایرانیا شده.وبین عراقیا و ایرانیا قرار شده که اسیرا رو جابجا کنند امروز اومدند و اسم همه رو نوشتند یکی از سربازا به طرف من اومد و گفت که فرمانده باهات کار داره؟

یعنی چی کادم داشت

سربازه همراه من اومد و بعد از اینکه منو برد به اتاق فرمانده خودش بیرون رفت.فرمانده روی صندلی نشسته بود وبدون توجه به من سرش روی برگه بود منم از فرصت استفاده کردم وبه چهرش دقیق شدم چیزی که بیشتر از همه توی صورتش جلب توجه می کرد چشماش بود چشمای مشکی و بزرگی داشتند.با شنیدن صداش به خودم اومدم

_به چی اینقدر خیره شدی؟

_هان هی.هیچی

_معلومه.خب می خواستم بگم که دوست داری بری پیش حامد ؟

با خوشحالی گفتم:

_خب معلومه که می خوام بگو کجاست تا برم؟

_صبر کن عجله نداشته باش اول باید یکم صبر کنی تا من کارامو انجام بدم بعد می برمت الانم برو روی مبل بشین؟

بعد از یک ساعت که برای من قرنی گذشت از جاش بلند شد و رفت به طرف در به من هم اشاره کرد که دنبالش برم.از چند تا راه رو رد کردیم نزدیک یک دری اهنی وایستادیم رو به من وایستاد و گفت:

_پنج دقیقه بیش تر وقت نداری حرف اضافی هم نمیزنی فهمیدی؟

_بله

در رو باز کرد و با سر به من اشاره کرد که برم داخل و خودش کنار رفت وقتی داخل رفتم در رو از پشت بست اول همه جا تاریک بود ولی کم کم چشمام عادی شد و همه جا رو تقریبا میدیدم یک نفر روی تخت خوابیده بود کمی که جلو تر رفتم حامد رو شناختم روی صندلی کنار تخت نشستم چقدر ضعیف شده بود و جای چندتا خراش روی صورتش مشخص بود

نامردا خیلی زدنش که اینجوری شده بود یکم چشماش ت خورد انگار متوجه شده بود که کسی کنارش نشسته چون بلافاصله چشماشو باز کرد انگار باور نداشت که من باشم چون دستشو دراز کرد و روی صورتم گذاشت

_امید خودتی باورم نمیشه

_اره خودمم نامردا چی کارت کردن که اینقدر ضعیف شدی؟

_یادته می گفتی ما باید قوی باشیم و نباید با این ضربه ها از پا بیفتیم الانم همینجوره اینا که چیزی نیست ما باید قوی تر از این حرفا باشیم .

_حالا اینارو ولش کن بگو ببینم چه جوری راضی شدن اینا بیای اینجا؟

تا خواستم جوابشو بدم در باز شد و فرمانده داخل اومد

_پنج دقیقت تموم شد زود باش بیا بیرون

حالا اینم واسه ما وقت شناس شده چی میشد یک دقیقه دیرتر میومدی

_چیزی گفتی؟

_من .نه

_پس زود باش بیا بیرون

چون فرمانده بالای سرمون وایستاده بود هیچ چیزی نمیشد به حامد گفت قبل از فرمانده از در بیرون رفتم.

امروز یکی از بچه ها بهمون خبر داد که قراره فردا لیست کسایی رو که می خوان جا به جا کنند رو بخونند البته به ترتیب سن از کوچک تا بزرگ میبرن فکر کنم منم جزو اونا باشم چون سنم تقریبا از همه کوچکتره وای که شب از خوشحالی نمیتونستم بخوابم همش فکر می کردم که دارم از اینجا میرم.

نزدیکای ظهر بود که همه ما رو به صف بردند چندتا از سربازا به همراه فرمانده وایستاده بودند فرمانده بعد از کمی سخنرانی از پوشه ای که دستش بود چند تا برگه در اورد .لحظه سرنوشت سازی بود همگی هیجان داشتند.

ک راست میرم سر اصل مطلب همینطور که همه میدونید ما می خوایم اثیرا رو جا به جا کنیم از بین شما ۲۷تاشو انتخاب کردیم بعد از اینکه اسماشونو خوندم برن خودشونو اماده کنند که فردا اونا رو میفرستیم

دل تو دلمون نبود همه هیجان داشتیم وای مطما اسم من بود چون از نظر سنی از همشون کوچکتر بودم

_رضا اشتیانی،سهیل محمدی.،حامد کریمی،

وای پس حامدم هست.دوتای دیگه باقی موندن چه لحظات هیجان انگیزی

_امیر کیانی و اخریش هم

فرمانده اول یک نگاهی به من کرد و بعد:

_امید رضایی

وای قلبم داشت از جا کنده میشد این خیلی نامردی مطمانم اون عمدا اسم منو نخوند خیلی نامرد بود سیل اشک از چشمام جاری شد همه رفته بودند توی سلولشون انگار فرمانده حال خرابمو فهمیده بود که به سربازا گفته به حال خودم بزارنم فرمانده لب پنجره وایستاده بود با نفرت رومو ازش گرفتم من احمق بهش اعتماد داشتم بارون داشت میبارید قطرات بارون داشت همینجور روم میبارید یک نفر از پشت چتر روم گرفت نگاه کردم دیدم فرماندست با نفرت رومو ازش گرفتم و رفتم پیش بچه ها خوب بود که بارون میومد تا اشکامو نبینه اصلا حوصله هیچ کس و نداشتم یک راست رفتم طبقه بالای تخت خواب دراز کشیدم حالا یک چیزش خوب بود که حامد میرفت نزدیک دو ساعت بود که گریه میکردم از بس که گریه کرده بودم سرم به دوران افتاده بود و چشمام هیچ جا رو نمیدید و سیاهی میدید میخواستم از تخت بیام پایین که نمیدونم چی شد که افتادم پایین و دیگر هیچی نفهمیدم

چشمامو که باز کردم اول همه جا سفید بود بعد متوجه همه چیز شدم اینجا دیگه کجاست؟چرا هیچی یادم نمییاد؟اخ سرم

سرم برای چی درد میکنه؟یه نفر سرشو روی تختم گذاشته بود با دست بهش فشار دادم و گفتم:

_بلند شو هی اقا اینجا کجاست؟

مرده اول با تعجب نگام کرد بعد با خوشحالی رفت دکترو صدا کرد.

.بعد از کمی معاینم اول اسممو پرسید ولی من هیچی یادم نبود حتی اسممو.

عنی چی حافظشو از دست داده مگه میشه؟

دکترکه منو معاینه می کرد جوابشو داد:

‏_ببین فؤاد درسته که حافظش به خاطر ضربه ای که بر سرش خورده اینجور شده ولی بیشترش به خاطر ضربه روحی که بهش وارد شده بوده حالا چه ضربه ای من نمیدونم فکر کنم تو بهتر بدونی؟

بعد از این حرف به طرف در رفت فؤاد روی صندلی کنار تخت من نشست

‏_چرا گریه میکنی؟

‏_تو منو میشناسی؟تو میدونی من کیم؟

‏_اره

‏_ اسمم چیه؟

‏_فائزه

اسم فائزه به نظرم اشنا میومد ولی اصلا یادم نمیاد کجا شنیدم

‏_مامان و بابام کجان؟

‏_اونا چند ساله مردن

‏_چییییمردن ؟چه جوری؟

‏_اونا توی یه تصادف مردن

‏_خواهر یا برادری دارم یا نه؟

‏_نه تو تک فرزند بودی

‏_خب الان تو چی کارم هستی؟

‏_من نامزدتم

چه کلمه غریبی اصلا هیچ حسی نسبت به این کلمه نداشتم

‏_پس چرا من هیچ حسی بهت ندارم؟

یک لحظه احساس کردم فکش منقبض شد چشمامشو باریک کرد و با لحن سردی گفت:

‏_بهتره تا موقعی که من دارم کارامو انجام بدم تو هم یه استراحتی بکنی دو روز دیگه مرخص میشی

بدون هیچ حرف دیگری بیرون رفت.دستمو روی بانداژ سرم گذاشتم چقدر سرم درد می کرد یعنی چه اتفاقی واسه من افتاده باید از خودش بپرسم ولی با اون اخلاق گندش مگه ادم جرات میکنه بپرسه.

یه پرستاری داخل اتاق اومد

‏_سلام خانوم خشگله بلاخره بعد دو روز بو هوش اومدی امروز حالت چه طوره بهتری؟

‏_بله ممنون

‏_اگه به چیزی احتیاج داشتی زنگ بغل دستیتو بزن که من خودمو میرسونم

بعد از اینکه سرمم را عوض کرد بیرون رفت منم کم کم چشمام گرم شد و به خواب عمیقی فرو رفتم.

در طی این دو روز من اصلا فواد ندیدم بلاخره بعد از دو روز فواد اومد و کارای ترخیص انجام داد با هم از بیمارستان خارج شدیم اصلا اعتنایی به من نمیکرد احساس سربار شدن می کردم کنار یه ماشینی وایستاد در جلو را برام باز کرد بعد از نشستن در ماشینو بست و خودش ماشینو دور زد و سوار شد قبل از این که حرکت کنه به طرفش برگشتم و با بغض توی گلوم گفتم:

‏_کجا داریم میریم؟

‏_خونه

‏_من الان پیش کی دارم زندگی می کنم؟

‏_پیش من

‏_چرا پیش تو مگه من خونه ندارم؟

هیچ جوابی نداد و به جاده خیره شدمجبور شدم ساکت بشینم بعد از چند دقیقه یه سوالی اومد تو ذهنم

‏_چه جوری شد که من سرم ضربه دید و من حافظهمو از دست دادم

‏_تو از پله ها افتادی پایین

سرمو ت دادم و تا خونه دیگه هیچ حرفی نزدم بعد از اینکه کلی از شهر دور شدیم نزدیک یه خونه ویلایی وایستادیم وای چقدر بزرگ بود این خونه.بعد از اینکه فواد بوق زد در حیاط توسط کسی باز شد وای داخلش چقدر قشنگ بود چند نفر از تو ویلا به استقبالمون اومدند یک نفر از اونا اومد به طرف فرمانده و در را برای او باز گذاشت و یه تعظیم کوچکی کرد فرمانده اومد به طرف من و در ماشینو برام باز کرد

‏ ‏_بیا بیرون

همون لحظه یه نفر از تو ساختمون سریع اومد به طرف ما

‏_سلام آقا خوش اومدین

‏_سلام همه چیز آماده ست؟

‏_اره همونجور که شما گفتین.

نزاشت حرفشو کامل بزنه دستشو بالا زدو گفت:

‏_فهمیدم

رو به من گفت:

‏_بیا بریم

پشت سرش راه افتادم.

وای چه خونه قشنگی داشت از پله هایی که ساختمان را از ان جدا می کردند بالا رفتیم.

به سالن نشیمن روبرویم خیره شدم دکوراسیون ان به نحو خیره کننده ای زیبا و دلشین بود ساختمون دو طبقه بود از پله ها بالا رفتیم در طبقه بالا هم یه سالن کوچک بود که در ان چهار در قهوه ای انجا بود که فؤاد مستقیم به طرف یکی از در اتاقا رفت و ان را باز کرد وارد اتاق شد پشت سرش وارد شدم اتاق سرویسی ابی داشت همه چیز معلوم بود که نو بود .

فؤاد به طرف من برگشت و گفت:

‏_اینجا اتاقت یکم استراحت کن من میرم بیرون یکم کار دارم واسه شام برمی گردم خداحافظ

بعد از این حرف بیرو ن رفت.اگه اینجا اتاق منه پس چرا من هیچی یادم نیست روی تخت دراز کشیدم از بس که خسته بودم خیلی سریع به خواب رفتم اونم چه خوابی همش کابوس میدیدم با صدای در خواب بیدار شدم

‏_بفرمایید

‏_سلام خانم! اقا گفتند بیاین سر میز تا شام بخورین

‏_ مرسی میل ندارم

‏_ولی اقا گفتند که کار مهم باهاتون دارند

‏_باشه شما بفرمایین من الان میام

میخواست بره بیرون که یه چیزی یادم اومد

‏_ببخشید شما میدونیند لباسام کجاست اخه لباسام.

بدون اینکه حرفمو بزنم بهش خیره شدم به طرف کمد رفت و درش رو باز کرد

‏_بفرمایید اینجاست

بعد از این حرف بیرون رفت به طرف کمد رفتم .وای که چقدر لباس بود اینجا حالا من کدومشو بپوشم سرسری یکی رو انتخاب کردم.از پله ها پایین اومد یکی از خدمتکارا پایین پله ها وایستاده بود پشت سرش رفتم وارد اشپزخانه شدیم صندلی روبروی فؤاد رو برای من بیرون کشید فؤاد وقتی متوجه من شد سرشو بلند کرد و با تعجب به من خیره شد انگار اولین بار بود که منو میدید

‏ _سلام

‏ با صدای من به خودش اومد

‏_سلام

بعد از کمی مکث گفت:

‏_حالت بهتره سرت که درد نمیکنه

‏_نه ممنون بهترم الان

‏_چرا نمیخوری؟

‏_ممنونم میل ندارم گفتین کارم دارین؟

‏_بله

انگار اضطراب داشت چون بعد از کمی مکث گفت:

_چیزی یادت نیومده؟

‏_نه هنوز

بعد از این حرفم یک نفس راحتی کشید

‏_اگه احیانا چیزی یادت اومد بیا بهم بگو باشه

‏_باشه

‏_واسه فردا شب میخوایم یه جشن بگیریم میخوام فردا نامزدیمونو واسه همه اعلام کنم پس واسه فردا آماده شو

با تعجب گفتم:

‏_ فردا شب مگه قبلا جشن چیزی نگرفتیم؟

‏_نه اون بین خودمون بوده ولی فردا شب میخوام به همه اعلام کنم

‏ ‏شب موقع خواب اصلا خوابم نمیبرد و به شدت گرسنم بود به خاطر همین اهسته از اتاق خارج شدم و به سوی آشپز خونه رفتم نزدیک آشپزخونه که شدم توجهم به اون سمت سالن جلب شد فؤاد روی مبل خوابیده بود اهسته رفتم به طرف سالن نزدیک مبل نشستم و به صورتش خیره شدم چه صورت جذابی داشت یادم رفته ازش سوال کنم چه جوری باهم اشنا شدیم تازه من خودم باید یه خونه داشته باشم فردا باید ازش سوال کنم دستمو نزدیک صورتش بردم میخواستم صورتشو لمس کنم تا دستم به صورتش خورد یهو چشماشو باز کرد به سرعت دستمو عقب بردم خوشکم زده بود همونجا اول با تعجب نگاهم کرد بعد از چند ثانیه متوجه همه چیز شد و یه لبخندی زد به سرعت بلند شدم میخواستم فرار کنم که به سرعت بلند شد و اومد روبروم وایستاد و به چشمام زل زد

-میدونستی چشمات خیلی قشنگه و ادم مجذوب خودش می کنه

فقط داشتم نگاش میکردم صورتشو نزدیک تر اورد چشماش خمار شده بود به خودم اومدم قبل از اینکه کاری کنه به طرف پله ها دویدم و به اتاقم رفتم جلو اینه وایستادم از هیجان داغ کرده بودم به چشمام نگاه کردم یاد اون لحظه افتادم یه حسی رو توی دلم احساس کردم سرمو به شدت ت دادم نمیخواستم اون افکار به ذهنم بیاد چشامو از اینه گرفتمو خودم رو روی تخت انداختم شکمم به صدا در اومد خندم گرفت مثلا رفته بودم یه چیزی بخورم ولی خیلی زود

خندم محو شد یاد فردا افتادم نمیدونستم چرا ولی حس خوبی نداشتم نزدیکای صبح خوابم برد با صدا در اومدن در اتاق از خواب پریدم

-بفرمایید در بازه

-خانوم شما هنوز خوابین بلند شین بیایین صبحانه بخورین که خیلی دیر شده آرایشگر تو سالن منتظره زود باشین

-باشه صورتمو بشورم الان میام

بعد از خوردن صبحانه به همراه آرایشگر به سوی اتاقم رفتیم هنوز لباسمو ندیده بودم آرایشگره نزاشت خودمو توی اینه نگاه کنم وقتی لباسمو اوردند از تعجب چشمام در اومد خیلی قشنگ بود ازجنس حریر بود رنگ ابی بود چقدرم لطیف بود وقتی بهش دست میزدی ارایشگره کمکم کرد تا لباسمو بپوشم وقتی جلوی اینه ایستادم یکه خوردم چقدر تغییر کردم صدای ارایشگره اومد

-زود باش بریم بیرون که کلی دیر شده الان همه مهمونا اومدند بیا بریم

با هم به سمت پله ها رفتیم از همونجا به مهمونا نگاه کردم وای که چقدر مهمون اومده وقتی از پله ها پایین رفتم چشمامو چرخوندم تا فؤادو پیدا کنم اونور سالن با چندتا از مردا وایستاده بودند و میخندیدند یک لحظه فؤاد چشماشو چرخوند به طرف پله ها به شدت تکان خورد معلوم بود که خیلی جا خورده از دوستاش جدا شد و اومد به طرف من نزدیکم وایستاد و به من خیره شد منم همونجور وایستاده بودم و به چشماش نگاه میکردم

-باورم نمیشه خیلی خوشگل شدی

با دست راستش یه تیکه از موهام گرفت وبا لبخند منو نگاه کرد از جو پیش اومده خجالت میکشیدم به خاطر همین بحثو عوض کردمو گفتم:

-نمیخوای دوستاتو بهم معرفی کنی چون من هیچ کدوم از دوستات یادم نیست

-باشه بیا بریم اول از اونجا شروع کنیم

تقریبا همشونو بهم معرفی خیلی خسته شده بودم به خطر همین به فؤاد گفتم:

-بیا بریم بشینیم من خسته شدم

-باشه بریم

قبل از اینکه بریم صدای یک نفر ما رو متوقف کرد

-فؤاد نمیخوای معرفی کنی

به طرف صدا برگشتم

-چرا که نه ایشون پسرعموم رائد و ایشونم نامزدم فائزه

اصلا از طرز نگاهش خوشم نمیومد انگار که میخواست ادمو خفه کنه نمیدونم چرا ولی با شنیدن اینکه نامزدشم یکه خورد

نصبعد دستم رو گرفت که بریم که دوباره رائد گفت: پدر و مادرتم از وجود این نامزد خبر دارن؟!!

فواد کمی دستپاچه شد ولی زود خودش رو جمع و جور کرد و گفت : به زودی می برمش پیششون تو نگران این چیزا نباش!

بعد مصمم به وسط سالن رفت . وبه گروه ارکست اشاره ای کرد و آنها شروع به نواختن آهنگی برای رقص دو نفره کردند.

با شروع آهنگ مهمانها که در گروههای چند نفری ایستاده و صحبت می کردند به ناگاه متوجه من و فواد شدند که مثلا می رقصیدیم! البته من که اصلا نمی دونستم چیکار باید بکنم پس فواد بود که منو به همراه خودش می چرخوند!یه دستش رو دور کمرم حلقه زده بود و با احتیاط منو به همراهی خودش وا می داشت !بعد از لحظات اولیه متوجه شدم که منم یه چیزایی بلدم چون دیگه مثل اول رقص نبود که نمی دونستم چیکار باید بکنم .فوادم متوجه شد و برقی از رضایت تو چشماش درخشید!

آهنگ که تموم شد .حضار با کف زدن تشویقمون کردند. فواد تعظیم کوتاهی کرد و آهسته کنار گوشم زمزمه کرد:این قدر مثل آدمای گیج نگاهشون نکن اقلا یه لبخند بهشون بزن !

با همان گیجی به زور لبخندی زدم .و این بار همراه هم نزدیک مهمونا می رفتیم و توسط فواد به هم معرفی می شدیم. خانمها بیشتر لباسهای بلند و ماکسی پوشیده بودند که پولک و منجوق زیادی توی پارچه اش به کار رفته بود برای همین خیلی برق می زدند! مردها هم بیشتر سبیلهای پر پشت و چخماقی داشتند.

معرفی که تموم شد. سئوالی که برام پیش اومده بود پرسیدم: مهمونا که یا همکارات بودن یادوستات ! پس بقیه فامیلت کجان؟ آخه به غیر از پسرعموت کسی از خانواده و فامیلت رو بین مهمونا ندیدم!

فواد چشماش رو تنگ کرد و مو شکافانه نگاهم کرد و گفت:

یعنی یادت نیست؟ بهت گفته بودم خانواده ام توی یه شهر دیگه به نام ناصریه زندگی میکنند حالا وقتی حالت بهتر شد می برمت اونجا چون عروسی رو باید اونجا بگیریم!

دوباره ارکستر نواختن آهنگ رو شروع کرد و این بار بیشتر مهمونا برای رقص با همراهاشون به وسط سالن رفتند. فواد دستم رو گرفت تا بازم برای رقص ببره که با التماس بهش گفتم : نه تو رو خدا ! من همین جوری هم سرگیجه دارم دیگه اون وسط هی بچرخم حالم بدتر میشه.

با نگرانی نگاهی بهم کردو دلسوزانه گفت : راست میگی فراموش کرده بودم تو هنوز ضعیف و بیماری ! پس همینجا روی مبل بشین تا من برم بین مهمونا؛ زشته همین جوری به امون خدا ولشون کنم!

لبخند اطمینان بخشی بهم زد و دور شد .نگاهم به مهمونا افتاد با خودم فکر کردم چرا همه چیز برام این قدر عجیب و نا آشنا میاد؟ حتی آدمای این خونه هم به نظرم بیگانه میان !یعنی همه اینا عوارض افتادن از پله ها و فراموشیه؟

صدایی از مبل کناری باعث شد از این افکار وحشت آور بیرون بیام. -: یه دختر خوشگل مثل تو چه افکاری میتونه داشته باشه که این قدر وحشت توی چشماش موج بزنه؟

بهش نگاه کردم ، بازم رائد !این پسره با نگاههای شیطانیش اعصابم رو خورد میکرد.

چون جوابی نشنید با یه لبخند مسخره و ناباور ، باز ازم پرسید: خوب بگو ببینم از نامزدت راضی هستی ؟

ناچار از پاسخ گفتم :خوبه !

لبخند شیطانیش بزرگتر شد و یه تای ابرویش را بالا بردگفت _خوبه؟! فقط همین!! پس معلومه خوب بهت نمیرسه! اگه بخوای من خوشحال میشم به جای اون به نامزد دوست داشتنی ایش رسیدگی کنم!

متحیر به صورتش نگاه کردم منظورش از این حرفا چیه؟ که دستی بر شانه ام گذاشته شد و هرم نفسهای فواد که کنار گوشم زمزمه می کرد رو حس کردم که با خشم می گفت : برای چی این قدر به صورت این مردکه هیز میخ شدی؟

وبعد نگاه خشمناکش روبه رائد دوخت و با همان صدای خفه به طوری که مهمونای دیگه متوجه نشن گفت: رائد احترام خودت رو نگهدار کاری نکن که حرمت مهمون رو بشکنم و از خونه مثل سگ پرتت کنم بیرون !_رنگ از رخ رائد بطور آشکاری پرید!

و بدون این که فرصتی برای پاسخ بده دستم رو با عصبانیت گرفت و بلند کرد و گفت :استراحت بسه پاشو باید از لحظات این مهمونی استفاده کنیم!

فشار زیاد دستهاش روی بازوهام باعث شد احساس درد بکنم ولی می ترسیدم که اعتراض کنم و بیشتر باعث عصبانیتش بشم.

تاآخر شب که مهمونا رفتن از نگرانی عکس العمل فواد تو خلوت دل تو دلم نبود و گویا این نگرانی توی چهره ام مشخص بود چرا که یکی از خانمها موقع خداحافظی به شوخی گفت : جناب فواد نامزدتون خیلی مضطربه قصه چیه؟نکنه بعد رفتن ما قراره شکنجه اش کنی؟_و البته همه این حرف را به حساب دیگه ای گذاشتن و بلند خندیدند ولی چهره فواد با این که الکی می خندید بازم سرختر از حد معمول بود.

آخرین مهمون که از خونه بیرون رفت فواد با همون عصبانتی که فکرش رو می کردم دستم رو کشید و به طرف اتاقم برد در اتاق رو که بست منو به شدت به طرف تخت هول داد و فریاد کشید : اون مرتیکه بی همه چیز چی در گوشت پچ پچ می کرد که این طور مبهوتش شده بودی؟

گیج ناله کردم: نمی دونم به خدا نمی دونم داشت درباره این که از تو راضی هستم و تو بهم خوب میرسی می پرسید !

صدای بلند سیلی محکمی که روی صورتم فرود اومد اونقدر توی سرم پیچید و باعث شد نفهمم که بعداز اون فواد با اونهمه فریاد چی داره میگه! دستم رو روی صورتم که به شدت می سوخت گذاشته بودم واشک مثل سیل از چشمام سرازیر بود . خدا رو شکر که فواد هم بعد از دقایقی بالاخره از فریان خسته شدو بیرون رفت .

سرم رو روی تخت گذاشتم و از ته دل زار زدم .گریه ام همه اش به خاطر اون یه دونه سیلی نبود بیشتر برای این دلم می سوخت که نمی فهمیدم چی شده و چه گناهی مرتکب شدم ! بلاخره سردردی که از اواسط مهمونی شروع شده بود و حالا با این همه گریه لحظه به لحظه شدیدتر می شد باعث شد از گریه کردن دست بردارم؛ هر چند عجیب بود چون حس میکردم خیلی وقته که این قدر راحت گریه نکردم ! لباس بلند و پر ازسنگ دوزی مهمونی خیلی به پوستم فشار می اورد کلافه بلند شدم و درش آوردم و پرتش کردم روی زمین و همنوجور با زیرپوش زیر پتو خزیدم و سعی کردم بخوابم!نصف شب بود که با صدای در اتاقم از خواب بلند شدم حدس زدم باید فؤاد باشه به خطر همین از زیر پتو بیرون نیومدم چون لباسم مناسب نبود اومد و روی تخت نشست نمیتونستم از خودم حرکتی نشون بدم چون متوجه میشد بیدارم پتو رو صفت گرفته بودم صورتم اون ور بود نمیدونستم چیکار داره میکنه صورتشو نزدیک گردنم اورد چون هرم نفسهای گرمش رو روی گردنم حس میکردم دستشو روی گونم گذاشت همون طرفی که بهش سیلی زده یک لحظه چشمام لرزید متوجه شد چون گفت:

-میدونم بیداری پس بلند شو بشین کارت دارماصلا از جام ت نخوردم پتو رو هم صفت دور خودم پیچونده بودم-اگه بلند نشی خودم به زور بلندت میکنموقتی دید هیچ حرکتی نمیکنم با یک حرکت پتو رو از دورم برداشت نمیتونستم هیچ حرکتی انجام بدم خودش هم فکر کنم گیچ شده بود چون تا یک دقیقه هیچ حرکتی نکرد با احساس دستی روی بدنم.

 رمان عاشقانه ، فائزه در مرز عراق قسمت ۳

  بروی نوشته ی روبرو کلیک نمایید   .  

ا

ز شین براری +18رمان های دخترانه 

. 

عکسی با صدای خشن به مردی که روم آب ریخته بود به عربی گفت که بره بیرون و خودش صندلی رو با صدای وحشتناکی رو زمین کشید و روبروی من نشست و به عربی گفت:

_اسم فرمانده؟

سرمو ت دادم،یعنی که نمیخوام بگم.سیلی محکمی بهم زد و گفت:

_کیه؟

چیزی نگفتم.نمیذاشتن این گونه لعنتی یه کم خوب شه!از درد داشتم میمردم که خیسی ای رو روی صورتم حس کردم.با یکم انرژی ای که واسم مونده بود سرمو برگردندم و توی صورت فرمانده که شاید در دو سانتی متری من بود،تف انداختم.

با عصبانیت منو از روی صندلی بلند کرد و تقریبا میشه گفت پیرهنمو از تنم کند و متوجه بانداژ شد.

از ترس تمام بدنم میلرزید.خودمو تا جایی که میتونستم مچاله کردم و گفتم:

_خواهش میکنم بهم دست نزن.

فکر کنم فکر کرده بود بانداژ برای زخمی چیزیه،چون گفت:

_با این لوس بازیات چجوری تا الان حرف نزدی؟!

اونم باز کرد و بدون اینکه بهم نگاه کنه برگشت تا شلاقشو برداره و وقتی برگشت،چنان تعجب کرد که شلاق از دستش افتاد.

خودم داشتم میلرزیدم،خودم بیشتر مچاله کردم اما با هر تم،دست و پام بیشتر درد میگرفت.

چشم ازم بر نمیداشت و من ذره ذره زیر نگاهش آب میشدم.آخر سر با صدایی که میلرزید گفتم:

_یه ور دیگه رو نگاه کن!

با پوزخند به سمتم اومد و با گرفتن موهام از روی زمین بلند کرد و بی توجه به ناله های من گفت:

_پس تو دختری!

پرتم کرد روی همون تخت توی اتاق و گفت:

_یه دختر که خودشو شبیه پسرا دراورده!

فقط میلرزیدم.نمیدونستم باید چی کار کنم.ادامه داد:

_بچه ها رو هم صدا کنم یا فقط خودم باشم؟

از تصور بلایی که به سرم میخواست بیاره بی اختیار گفتم:

_تو رو خدا.این کارو نکن!

خنده کریهی کرد و گفت:

_کاریت ندارم.بذار بچه ها رو صدا کنم!

با گریه گفتم:

_خواهش میکنم.خواهش میکنمتمنا میکنم!

دیگه داشتم فارسی حرف میزدم.یه صندلی کنار تختم گذاشت و بهم نگاه کرد.حالم از خودش و نگاهش بهم میخورد.

_برگرد!

بهش نگاه کردم که فریاد زد:

_بهت میگم برگرد!

با ترس روی شکمم دراز کشیدم و منتظر شدم.چی کار یمخواست بکنه؟از افکاری که به ذهنم هجوم اورد،هق هقم بلند شد.

ضربات شلاق آرومم کرد.یعنی فقط همینه؟!به تخت چنگ میزدم از درد اما خیالم راحت بود،نمیدونم چرا اما راحت بود،میدونستم کاری نمیکنه!

وقتی از جام بلندم کرد،گفت:

_حالا لباستو بپوش.!

لباسمو به زور پوشیدم.اما مدادم بانداژ رو شل میکردم تا کمرم در اثر ضربات نسوزه.گفت:

_قرار نیس آب خوشی از گلوت پایین بره!

بعد از اینکه این حرف را زد بلند شد و بیرون رفت.یک نفس راحتی کشیدم فعلا بامن کاری نداره ولی در روزهای اینده چی کار کنم می ترسم که به همه بگه وای که چقدر کمرم درد می گیره از جام بلند میشم یکم قدم میزنم تا شاید بهتر بشه ولی دیدم نه بدتر شد رفتم روی تخت دراز کشیدم بعد از چند دقیقه چشمام سنگین شد و به خواب رفتم با صدای محکم در یهو از خواب پریدم فرمانده به همراه دو نفر بود که به اونا اشاره کرد برن بیرون همینجور که درو میبست اومد به طرف من وقتی نزدیکم شد یقه منو گرفت و بلندم کرد

‏_یاد نگرفتی جلوی من باید بلند بشی؟

بعد یه لبخند تمسخر امیزی زد و گفت:

‏_خب پس ما یه خانم خوشگل توی اسرا داشتیم و نمی دونستیم؟

از طرز نگاه و حرف زدنش بدم اومد همش سعی می کرد منو بترسونه یاد حرفای مامانم افتادم که به من میگفت یه دختر میون اون همه مرد چی کار میکنه وای حالا چه قدر پشیمونم کاش به گذشته برمی گشتم اگه بلای سرم بیاد وای که فکر کردن بهش هم پشتمو می لرزونه با احساس دستی روی صورتم از فکر اومدم بیرون دیدم فرماندست که دستش روی صورتمه محکم هولش دادم طرف دیوار عصبانی اومد به طرفم و یه مشت زد به شکمم و یقمو گرفت و کشید به طرف خودش جوری که نفساش میخورد به صورتم

‏_دختر بودن لطافت می خواد نه وحشی بازی

صورتشو اورد جلو می خواستم از دستش در برم که با دستش محکم کمرمو گرفته بود جوری که اصلا نمیتونستم از دستش در برم

از ترس به چشماش نگاه کردم نگاهش به لبهام بود دهنمو باز کردم که چندتا فحش بهش بدم که لبهاشو روی لبهام گذاشت و اجازه حرف زدن بهم نداد انگار که برق منو گرفت بلافاصله یک گاز محکم از لبش گرفتم جوری که دهنش پر از خون شد محکم هولم داد به عقب دستشو گذاشت روی لبش

‏_کثافت آشغال مثل حیون گاز میگیره هیچ رفتار دخترانه ای بلد نیست

حالمو بهم زد بادستم داشتم لبمو پاک می کردم که دیدم داره منو نگاه میکنه وقتی دید متوجهش شدم اومد به طرفم خودمو جمع کردم توی خودم موهامو تو چنگش کشید و منو به طرف خودش کشید همینجور که موهام تو دستاش بود گفت:

‏_اگه اسم فرماندتونو بگی باهات کاریت ندارم ولی اگه نگی.

صورتشو چند سانت اورد جلو با ترس داشتم نگاهش می کردم ای خدا چی کار کنم حاضرم بمیرم ولی اسم فرمانده رو نگم که همون موقع خدا به دادم رسید یکی از سربازا اومد و صداش زد برق شادی توی چشمام روشن شد فهمید به خاطر همین گفت :

‏_زیاد خوشحال نباش من دوباره می یام سراغت

بعد از این حرف به سرعت رفت بیرون نفسم که توی سینم جمع شده بود را با صدا بیرون دادم خدا را شکرت که به خیر گزروندی بعد از چند دقیقه یکی از سربازا اومد و منو برد بیرون اول ترسیدم ولی وقتی دیدم داره منو میبره پیش بچه ها خیالم جمع شد.

همه دورم جمع شدن

‏_نامردا چقدر زدنت نگاه کن صورتشو له کردن جاییت درد میکنه یا نه می خوای به سربازا بگیم به دکتر خبر کنن؟

‏_نه ممنون من چیزیم نیست؟

حامد اومد کنارم نشست

‏_جاییت درد نمیکنه مطمئنی به دکتر نیاز نداری؟

‏_ما اینهمه توی جنگ زخمی داشتیم توی جنگ اینهمه تیر خوردن توی جنگ و صداشون در نمی اومداینهمه بچهها شهید شدن بعد اونوقت ما با این کتک خوردنای جزئی از پا در بیایم نه حامد ما باید مقاوم تر ازین حرفا باشیم اینا که نباید واسه ما چیزی باشه.

حامد با تجسین نگاهم کرد.

‏_راستی شنیدم صدای خوبی داری یکم واسمون می خونی؟

‏_چی بخونم؟

‏_هر چی دوست داری فقط یه چیزی بخون دلمون وا شه

بچه ها همه دورم جمع شدن

‏_ما چون دو دریچه روبرو هم

اگاه زه هر بگو مگوی هم

هر روز سلام و پرسش و خنده

هر روز قرار روز آینده

عهد آینه بهشت اما.اه

بیش از شب و روز تیرو دی کوتاه اکنون دل من شکسته و خسته ست؟

زیرا یکی از دریچه ها بسته ست

نه مهر فسون نه ماه جادو کرد

نفرین به سفر که هرچه کرد اود کرد

دیگه نتونستم ادامه بدم صدای هق هق گریم بلند شد حامد که کنارم نشسته بود سرمو گذاشت روی شونش

چه قدر به این تکیه گاه امن احتیاج داشتم

‏_نگاه کن قرار بود واسمون یه شعری بخونه که دلمون وا شه بدتر دلمون که گرفت

همه به حرف حامد خندیدن .سرمو از روی شونش بلند کردم و یه لبخند بهش زدم

‏_میگم صدات خداییش قشنگه چرا نرفتی خواننده بشی؟

‏_دوست نداشتم خواننده بشم فقط گاهی وقتا واسه دل خودم میخونم

‏_یه چیزی بگم ناراحت نمیشی؟

‏_نه بگو؟

‏_صدات وقتی میخوندی خیلی شبیه دخترا بود ای کلک نکنه دختری و ما خبر نداریم

اگر چه تیکه اخری رو به شوخی گفت ولی من با ترس بهش نگاه کردم

‏_چرا اینجوری نگام میکنی بابا شوخی کردم بیا بریم بیرون پیش بچه ها ببینیم خبر تازه ای بدست نیاوردن از ایران؟

‏_چه جوری بدست مییارن مگه اینجا اجازه میدن؟

‏_نه بابا اینا مخفیانه به رادیو گوش میدن به کسی چیزی نگی اینا اینجا یکی جاسوس دارن میره لو میده همه تو دردسر میفتن

‏_نه بابا من چیزی نمیگم خیالت راحت

اینجور که بچه ها میگفتن بچه ها تو چند تا از عملیاتا پیروز شدن ولی توی یکی از عملیات شکست خورده و خیلی هم کشته داده بودن .

شب اصلا خوابم نمیبرد همه جای بدنم کوفته بود و درد میکرد و احساس سرمای زیادی هم می کردم نامردا هیج جای سالمی تو بدنم نزاشتن اخرای شب بود که حالم بدتر شد با اینکه یه پتو روم بود ولی بازم میلرزیدم همینجور که چشمام روی هم بود احساس کردم یه پتوی دیگه روم انداختن یک لحظه چشمامو باز کردم دیدم حامده بعد ازون دیگه نفهمیدم چی شد.

صبح که چشمامو باز کردم دیدم روی تختی خوابیدم اینجا کجاست دیگه من کی اومدم اینجا؟ وقتی خوب چشمامو باز کردم دیدم روی تخت بیمارستانم.سمت راستمو که نگاه کردم پشت به من فرمانده بود که داشت با دکترحرف میزد:

‏_این بدبختو چه قدر زدین که دیگه جونی براش نمونده اصلا حال جسمانیش خوب نیست خون ریزی داخلی کرده چند روز باید اینجا باشه

‏_اشکال نداره

‏_راستی مگه اینجا زندان مردا نیست؟

‏_چرا؟

‏_خب این دختر.

‏_این فضولیا به شما نیومده اقای دکتر شما فقط کارتونو بکنین فقط اگه بشنوم جای پخش کنی من میدونمو تو

دکتر خداحافظی کرد و بیرون رفت همون لحظه فرمانده برگشت سمت من

چشمامو بستم تا فکر نکنه من به هوش اومدم روی صندلی کنار تخت من نشست صندلی را یکم جلوتر کشید دستشو تو موهام فرو کرد بعد از چند لحظه دستشو برداشت و گذاشت رو چشمام همینجور رو ابروهامو رو بینیم تا رسید به لبهام یکم دست گذاشت روش بعد از چند لحظه احساس کردم صورتشو داره نزدیکتر میاره چون نفسهاش به صورتم می خورد

نمیتوانستم از خودم حرکتی نشان دهم،نه درد اجازه میداد و نه دستان او که صورتم را گرفته بود.زبری صورتش را روی گونه ام حس کردم.چشمانم را با ترس باز کردم و ناله ای کردم.

به چشمانم نگاه کرد و پوزخندی زد و به کارش ادامه داد.با تکان لبهایم دردی شدیدی را در فکم حس کردم:

_نه.

بی توجه به من لبهایش را روی لبهایم گذاشت.سعی کردم زبانش را گاز بگیرم؛اما او که گویی میدانست میخواهم این کار را بکنم،پیشگیری کرده بود.لبهایم به شدت داغ شده بودند و او هم دست بردار نبود و دست هایش را هم کم کم داشت مشغول میکرد که تکانی به خود دادم که چنان دردی در تنم پیچید که شاید حتی تا مرز بیهوشی هم رفتم.صورتش را بلند کرد و من متوجه لب های خونیش شدم،او هم کتک خورده بود؟!

با خیس کردن لب هایم متوجه شدم که زخم هایم سر باز کرده اند.به سختی دستم را بلند کردم و با حس چندش آوری لبها و حتی داخل دهانم را هم پاک کرده و با نفرت به او خیره شدم.

به رویم خم شد و گفت:

_میدونستی الان اندام بدنت کاملا پیداس؟

با ترس به خودم نگاه کردم:خبری از بانداژ نبود.ادامه داد:

_میدونی یکی بیاد تو،تو رو اینجوری ببینه چی میشه؟؟

با ترس آمیخته از نفرت بهش نگریستم.با لبخندی که اصا با حرف هایش جور در نمیامد و آرامش بخش بود،گفت:

_باید چند روز اینجا بمونی.به نفعته اجازه بدی که-

باز هم سربازی مرا از دستش نجات داد.او که آمد فرمانده سریع ملحفه را روی من کشید و گفت:

_چی میخوای؟

سرباز سلام نظامی رفت و گفت:

_قربان.آقای شاهدة تماس گرفتن.

فرمانده با ترس گفت:

_دقیقا چی گفت؟

سرباز هم با من من جواب داد:

_راستش.قربان گفت اسم فرمانده شون چیه؟

نفس راحتی کشید و گفت:

_همین؟

_راستش قربان لحنشون تند بود.

_باشه میتونی بری!

وقتی سرباز رفت،چهره نگرانش دوباره ترسناک شد و گفت:

_یه هفته انفرادی باید بری.

چی؟!انفرادی؟!آن هم این هفته؟!انگار میدانست مشکلم چیست چون پوزخندی زد و گفت:

_اون اصلا مشکل من نیست.

دهنش را باز کرد اما با نگاهی به من آن را دوباره بست و به سمت آمد و دستشو را دور کمرم حلقه کرد.از درد و ترس به تنگ آمده بودم.بی اختیار به گریه افتادم و گفتم:

_خواهش میکنم کاری باهام نداشته باش.

پوزخندی زد و بانداژ را از صندلی کنار تخت برداشت و بهم نشان داد و گفت:

_خودت میتونی؟

نمیتوانستم.با استیصال سرم را به علامت منفی تکان دادم که گفت:

_پس ساکت باش.

لباسم را که دراورد چند لحظه ای مکث کرد و بهم خیره شد.کمی پایین رفت و صورتش را نزدیک بدنم کرد.با دستانم خودم را پو شاندم و با گریه گفتم:

_خواهش میکنم

بانداژ را تا جایی که میتوانست محکم بست و مرا به یک سرباز سپرد و راهی یک اتاق بسیار بسیار تنگ و تاریک کرد.

تا صبح از درد به خود میپیچیدم.چرا این هفته لعنتی تمام نمیشود؟!

بعد از یک هفته من را بردن پیش بچه ها در این یک هفته خبری از فرمانده نبود به محض اینکه رسیدم حامد آمد کنارم

_پسر تو کجا بودی بابا مردم از دلشوره همش فکر می کردم که یک بلایی سرت اوردن

_کی جرات داره من رو سربه نیست کنه؟بگو بیاد جلو تا حسابش رو برسم؟

_نه بابا جرات رو برم من

همون موقع من را توی بغلش گرفت

_خیلی دلم برات تنگ شده بود به خدا فکر می کردم یه بلای سرت در اوردن تو دیگه منو مثل حمید تنها نزار بهم قول می دی؟

صداش یکم خش دار بود معلوم بود خیلی خودش رو نگه داشته تا گریه نکنه

_قول می دم

رفتیم یک گوشه نشستیم حامد رو به من کرد و گفت:

_حالا تعریف کن این یک هفته کجا بودی؟

_هیجی اول بیمارستان بودم بعدم منو بردن توی انفرادی

_انفرادییییییی!انفرادی دیگه چرا؟مگه تو چه کاری کردی؟

_هیچی بابا اونا رو که میشناسی مرض دارن اسم فرمانده رو نگفتم اونا هم منو بردن انفرادی

_چقدر نامردن اونا

_اره خیلی

چند لحظه بین ما سکوت برقرار شد

_امید یک چیزی رو بگم بهت به کسی چیزی نمی گی؟

_قول بده؟

_قول می دم تو بگو؟

_یه راهی رو واسه فرار پیدا کردم؟

_چی فرار؟

_ایس ارومتر همه میشنوند؟

_چه جوری؟

_حالا یه جوری پیدا کردم تو به اینش کاری نداشته باش حالا فکرش رو بکن ما از اینجا بریم بیرون

_حالا چه موقع بریم از اینجا؟

‏_باید یک هفته ای راصبر کنیم موقعش که شد خودم بهت خبرش را میدم

‏_باشه

‏_حالا بریم پیش بچه ها تا بیشتر ازین همه بهمون شک نکردن

‏_باشه بریم

توی اون یک هفته اتفاق خاصی نیفتاد فقط یکشب که همه خوابیده بودن چندتا از سربازا ریختند تو زندان و مستقیم رفتند طرف یکی از بچه ها که امیر اسمش بود همه جاش رو گشتند و توی جیب بغلیش عکس امام پیدا کردن فکر کنم یکی به پیش ما گزارش داده بوده به سربازا وگرنه از کجا میدونستند بیچاره امیر فکر کنم اعدامش کردن ما که دیگه اونو ندیدیم.

حامد امروز اومد پیشم و گفت که امروز موقعش شده.

قرار شده بود یکی از بچه های قدیمی که چند سال اینجا توی زندان بوده نقشه فرار رو به من و حامد نشون بده و امشب هم ما بر طبق نقشه به بهانه اینکه دستشویی داریم بریم توی حیاط و از اونجا هم بریم ساختمونی که پشت دستشویی ها بود که ما قبلا اون رو اماده می کردیم روبروی ساختمون یه دیوار کوتاه بود که پشتش یک باغ بود که ما خودمونو باید به اون باغ برسونیم تا رسیدن به دیوار از ترس صد بار مردم و زنده شدم اول حامد رفت اون ور دیوار موقعی که من می خواستم برم بالای دیوار احساس کردم یک نفر پشت سرم با ترس به پشت سرم نگاه کردم دیدم کسی نیست با اینکه کسی نبود خیلی ترسیده بودم همون لحظه صدام کرد گفت:

‏_چی کار داری می کنی زود باش بیا بالا الان سر و کلشون پیدا میشه

منم پریدم اون طرف دیوار یکمی که از اونجا فاصله گرفتیم برگشتم به سمت حامد

‏_راستی بعد از این می خوایم چی کار کنیم ما که اصلا اینجاهارو بلد نیستیم

‏_اول یکم که از اینجا دور شدیم استراحت می کنیم فردا وقتی که هوا روشن شد بهتر می تونیم راه رو پیدا کنیم

حدود یک ساعتی راه رفتیم من به حامد گفتم:

‏_من خیلی خسته شدم دیگه من نمی تونم ادامه بدم همینجا استراحت کنیم

‏_باشه همینجا خوبه پس

من اونقدر خسته بودم که همون لحظه به یک درخت بزرگی تکیه دادم و بعد خواب رفتم یه لحظه احساس کردم صدای چیزی میاد با ترس از خواب بلند شدم حامد را بیدار کردم

‏_حامد بلند شو انگار کسی داره می یاد

حامد با ترس بیدار شد همون لحظه که میخواستیم بلند شیم و فرار کنیم که یک سرباز از پشت سرمون رسید گفت:

‏_گفت بلند شید و دستاتونو بزارین روی سرتون و آهسته برگردین همون موقع سربازه برگشت بقیه رو صدا بزنه که حامد از فرصت استفاده کرد و با پا محکم زد به پهلوی سربازه به طوری که اون سربازه بیهوش افتاد روی زمین حامد دست من را که از ترس همونجا خشکم زده بود کشید و همینجور که داشتیم میدویدیم یه تیر خورد به پای حامد و حامد افتاد روی زمین حامد فریاد گفت:

‏_امید فرار کن که الان سربازا سر میرسن

همینجور که اشکام میریخت به حامد گفتم:

‏_من تنهایی هیج جا نمی رم بلند شو الان سربازا سر میرسن

یه لحظه که به عقب برگشتم دیدم فرمانده با چند تا از سربازا پشت سرمونن و ما رو محاصره کردن.

فرمانده با عصبانیت رو به من گفت:

‏_حالا دیگه از دست من فرار می کنین به حسابتون میرسم

بعد با عصبانیت به طرف سربازا برگشت و گفت:

‏ _ببریدشون تا بعد به حسابشون برسم

‏ سربازا ها ما رو بلند کردن و بردند سمت ماشینا

نگاهی به حامد کردم از درد صورتش درهم بود و تقریبا به سفیدی می زد

‏_حالت خوبه حامد؟

‏_اره تو نگران نباش من حالم خوبه

نمی تونستم کاری براش انجام بدم دست های هر دو مونو بسته بودن .اضطراب همه وجودمو گرفته بود اگه حامد هم مثل برادرش.اجازه این افکار رو به ذهنم ندادم.به سربازی که کنارم نشسته نگاه کردم و با التماس به زبان عربی به او گفتم :

‏_خواهش می کنم یه کاری کن خیلی حالش بده خون زیادی ازش رفته

با عصبانیت به طرفم برگشت

‏_اون موقع که می خواستین فرار کنین فکر همچین چیزایی رو هم باید می کردین پس خفه شو و حرف زیادی نزن و گرنه سر تو هم همون بلایی می یارم که سر این دوستت اوردم

دیگه ازون جا تا اسیرگاه حرف نزدم می دونستم حرف زدن با این ها فایده ای نداره .

دوباره به اسیرگاه لعنتی رسیدیم با واردشدن به اونجا حامد رو از من جدا کردند با گریه به طرف فرمانده برگشتم

‏_ترو خدا با اون کاری نداشته باشین اون حالش خیلی بده به خدا من نقشه فرار رو کشیدم ترو خدااااا.

صدای فریادم تمام اسیرگاه رو گرفته بود فرمانده با عصبانیت به طرف من برگشت و یک سیلی محکم زد زیر گوشم که به یک طرف پرت شدم و بعد به دوسرباز که خیلی هم قوی هیکل هم بودند اشاره کرد و آنها حامد را به قسمت دیگر که نمی دانستم کجاست بردند و خود او هم آمد به طرف من و موهای منو که یک ذره بلند شده بود را کشید و مرا کشان کشان به زیر زمینی خوفناک بردو از همونجا روی زمین پرتم کرد نزدیک بود سرم به دیوار برخورد کنه از پشت منو بلند کرد و صورتشو زیر گوشم اورد و گفت:

‏_دختره بی شعور حالا از دست من فرار می کنی به حسابت می رسم

دوباره منو هول داد زمین و خودش هم کمربندشو در اورد و افتاد به جونم اخ که چه قدر درد داشتم اینبار از دفعه های قبل با شدت بیشتری میزد من با دستام صورتمو پشونده بود تا حداقل یه جام سالم بمونه اینقدر زد که بیهوش شدم .با پاشیده شدن آب سردی به هوش امدم تا چشمامو باز کردم دوتا سرباز را دیدم که یکی وایستاده بود و پارج اب دستش بود و دیگری بغلش با وحشت به فرمانده که روبروم روی صندلی نشسته بود نگاه کردم با پوزخند من را نگاه می کرد به یکی از سربازا اشاره کرد .سربازه امد جلو و یکی از انگشتامو گرفت دستش.صدای فرمانده امد که گفت:

‏_به یک شرط باهات کاری نداریم

من بدون حرف داشتم نگاهش می کردم

سربازه یکم انگشتمو خم کرد

‏_اخ اخ باشه چه شرطی؟

‏_اینکه اسم فرماندتونو به من بگی؟

با در ماندگی نگاهش کردم که یک لحظه چرقه ای توی ذهنم زد

‏_اسمش حمیده برادر دو قلوی حامد

فرمانده یک لحظه مکث کرد بعد حمیدو یادش اومد

‏_ولی اون که مرده ؟

‏_اون دیگه تقسیر خودتونه اگه اونو نکشته بودین الان کلی اطلاعات گیرتون میامد حالا که بهتون گفتم بگین حامد حالش چهطوره خواهش می کنم بهم بگین؟

‏_اون حالش خوبه تو نگران خودت باش

فرمانده به اون دوتا سربازه اشاره کرد که برن بیرون موقعی که اونا بیرون رفتن از روی صندلی بلند شد و امد به طرف من و صورتشو نزدیک صورتم اورد

‏_می دونستی من هیچ وقت ادمای دروغگو رو نمی بخشم و تا حد ممکن ازارشون می دم؟

من از ترس اب دهانمو فرو دادم و گفتم:

‏_خب چرا داری اینو به من می گی؟

‏_خب یعنی تو نمی فهمی نه؟

با عصبانیت موهامو از پشت گرفت جوری که صورتم به طرف بالا رفت اول با دقت به صورتم که از درد مچاله شده بود کرد صورتشو جلو اورد اول یک نگاه به چشمام کرد و بعد با شدت لبهای گرمشو رو لبهام قرار داد هرچی سعی می کردم از زیر دستاش فرار کنم اصلا امکان نداشت چون منو صفت گرفته بود با دست ازادش پیراهنشو با شدت کند دیگه اشکام جاری شده بود یک لحظه صورتشو برداشت می خواست پیراهن منو بکنه تا دستاشو اورد جلو من با گریه دستاشو صفت گرفتمو گفتم:

‏_خواهش می کنم با من کاری نداشته باش به خدا هر چی تو بگی انجام می دم ولی اینو از من نخواه به هرچی می پرستی به تمام مقدسات با من کاری نداشته باش

دیگه اخراش هق هق گریم بلندتر شده بود یک لحظه تو چشمام نگاه کرد انگار از یک چیزی ناراحت شده بود چون صورتش درهم بود منو از خودش دور کرد و پیراهنش و برداشت

‏_پس هر چی من بگم تو باید همون کارو انجام بدی اگه دیدم اونو انجام ندادی مطمن باش همین بلا رو سرت در می یام که الان در اوردم ولی مثل این دفعه دیگه رحمی بهت نمی کنم مطمن باش

بعد از این حرف با عصبانیت بیرون رفت.

 رمان عاشقانه قسمت دوم . فائزه در مرز عراق ۲

رمانکده کلیک کنید 

با کشته شدن علی حالم به کلی دگرگون شد.صحنه منفجر شدنش هیچ وقت یادم نمیره.جوری تیکه تیکه شد که حتی نتونستن سرشو پیدا کنن!تنها چیزی که ازش موند یه دست بود،وقتی اینو شنیدم حالم بد شد و از سنگر بیرون اومد و یه گوشه ای بالا اوردم.مرتضی اومد کنارم وایساد و گفت:_خیلیا اینجوری شهید شدن برادر،خیلی خودتو ناراحت نکن!از این حرفش انقد عصبانی شدم که بدون اینکه بهش جواب بدم از جام بلند شدم و به سنگر برگشتم.انگار مردم مورچه ن،خیلیا اینجوری تیکه پاره میشن،نباید خودمو ناراحت کنم!نگاهی به جایی که همیشه میخوابید انداختم و متوجه یه عکس شدم:علی بود و یه دختر خیلی خوشگل و یه پیرمرد و پیرزن.عکس تو مشهد گرفته شده بود.دوباره بغض کردم و همونجا نشستم.حدود یه ساعت بعد مرتضی سراسیمه وارد شد و گفت:_بچه ها،هر چه سریعتر باید بریم به سمت غرب،بهمون احتیاج دارن!با این حرفش همه بلند شدن،جز من.مرتضی به سمتم اومد و گفت:_امید بلند و دیگه!فقط نگاهش کردم که ادامه داد:_امید پاشو واسه ک بجنگ.پاشو برادر!دستشو که به سمتم دراز شده بود گرفتم و از جام بلند شدم.بلند میشدم تا بجنگم،اما نه برای کشورمبرای انتقام!به اون قسمت مورد نظر رفتیم.داشتیم دولا دولا می دوییدیم که یه خمپاره 5 متر اونورترمون خورد به زمین،همه به سرعت دراز کشیدم و سرمون رو گرفتیم و منتظر شدیم.به نظر میرسید دیگه به منطقه جنگی رسیدیم.بلند شدم که به راهم ادامه بدم که صدایی ضعیف گفت:_امید.به زنم،بهش بگو.امید بگو مصطفی دوست داشت.برگشتم و به صورت مصطفی،یکی دیگه از رزمنده های جوون،نگاه کردم که یه ترکش رفته بود توی شکمش.به سمتش رفتم و گفتم:_تو خودت باید بگی!خواستم بلندش کنم که گفت:_میدونی که بلندم کنی سریعتر میمیرم و سرعتتونم کند میشه و ممکنه اسیر بشین!_اما من نمی-_باید بتونی.امید جای من عرقیای م رو از صفحه روزگار پاک کن.الله اکبر.با گفتن الله اکبر دیگه نتونست بیشتر دووم بیاره و رفت.بغضی که توی گلوم جمع شده بود به صورت گلوله های اشک روی گونه م سرازیر شد.به سمت بقیه بچه ها رفتم،حسی که داشتم شدت گرفته بودباید اونا رو از بین میبردم.کنار مرتضی که پیش قراول بود قرار گرفتم و به سمت جلو حکت کردم.کمی بعد کنار بچه هایی بودیم که داشتن در هم می شکستن.روی خاکریز دراز کشیدم و مسلسل م رو کمی بالا بردم و شروع کردم به شلیک کردن.کمی سرم رو بالا بردم تا ببینم چی به چیه که یه گلوله دقیقا از بغل گوشم رد شد.نفس رو حبس کردم و دوباره بالا رفتم.به یه عراقی تیراندازی کردم کهاونم دیگه از روی زمین بلند نشد._امیدامید!برگشتم و به دنبال فریادی که از هیاهوی جنگ بلندتر بود گشتم.مرتضی داشت صدام میکرد.به سمتش رفتم و گفت:_امید بیا این خمپاره انداز رو بگیر.محمود شهید شد!خدای منمحمودم رفت!خمپاره انداز رو گرفتم و جلوتر رفتم.یه خمپاره گذاشتم سرش و یکی از تانکاشون که هر یه ربع یه بار رو سرمون بمب می انداخت رو نشونه گرفتم و زدمآره!خورد به هدف!یکی دیگه آماده کردم و زدم نزدیک سنگر عراقیا.یکی پشتم زد و گفت:_تو برو جلو.من حواسم به این هس!کنار مرتضی دراز کشیدم و با فریاد گفتم:_فک میکنی بتونیم از پسشون بر بیایم؟!_باید بتونیم وگرنه وارد کشور میشن!_وارد کشور میشن؟!_تو الان رو مرز ایران و عراق دراز کشیدی پسر!دو سه نفرو کشتم که صدای آخ»مرتضی توجهمو به سمتش جلب کرد.بازوش تیر خورده بود.خواست ادامه بده که گفتم:_مرتضی من حواسم به اینجا هسبرو پشت دستتو ببندن!_اما تو تنهایی نمیتونی-_اگه توئم باشی خیلی فرقی به حالم نداره!مرتضی عقب رفت و من موندم.تیرهای مسلسلم تموم شده بود.آر پیجی رزمنده کناریم که شهید شده بود رو برداشتم و به سمتشون نشونه گرفتم و زدم.دقیقا خورد به هدف!توی دلم از بابام که منو گذاشته بود کلاسای تیراندازی تشکر کردم.بعد از یک ساعت مقاومت،عراقیا عقب نشینی کردن.همه مون با خوشحالی به سنگر ها برگشتیم و مرتضی که داشت روی صورت یکی بتادین میزد،گت:_بچه ها کارتون عالی بود!_همه با خوشحالی فریاد الله اکبر سر دادن و مرتضی آروم بهم گفت:_گل کاشتی امید.!

به روش لبخند زدم و بتادینی برداشتم و مشغول پاک کردن زخم یکی از بچه ها شدم.

با صدای تیراندازی هممون به سرعت از جا بلند شدیم و اسلحه هامون رو به حالت آماده باش نگه داشتیم.مرتضی نگاهی به بیرون انداخت و با تأثر و وحشت گفت:

_عراقیانحسین و محمد و مصطفی شهید شدن!

خشکم زداونا واقعا عالی بودن.مرتضی آروم گفت:

_اونا منتظرن ما تسلیم شیم.امید پشت سرم،حمید.حمید کجایی؟کنار امید.

میخواست بجنگه؟!یعنی واقعا عقل خودش رو از دست داده؟!گفتم:

_مرتضی با این کارت فقط بچه ها رو به کشتن میدی!

_تو میترسی وایسا اسیرت کنن!

_بحث سر ترس من نی-

_پس وایسا و بجنگ!

با چشمای قهوه ایش بهم زل زد و منم پس از چند دقیقه با اکراه سرم رو ت دادم.برای اولین بار تو جنگ،از خدا کمک خواستم.مرتضی آروم گفت:

_بچه ها آماده باشینزدم،شما دنبالم بیایین.

یه نفر رو نشونه گرفت و زیر لب یا علی گفت و ماشه رو کشید.پشت سرش من از سنگر خارج شدم و لوله مسلسلم رو به سمت یکی از سربازا گرفتم.

_آخ!

برگشتم و به صورت حمید که لحظه به لحظه رنگ پریده تر میشد نگاه کردم.تیر خورده بود تو شکمش.تیری که جلوی پام خورد باعث شد سرمو برگردونم و به عراقیا نگاه کنم.تیر اندازی نمی کردن چون میدونستن ما مال خودشونیم.نفس عمیقی کشیدم و یکیشون رو نشونه گرفتم و ئد ترسیدم.یعنی اون فرد انقد مهمه؟!

حلقه شون رو نزدیکتر کردن و با تمسخر به تک تکمون نگاه کردن.نگاهشون خیلی عصبیم کرد.خواستم دوباره شروع کنم که حمید از پشت سرم گفت:

_نه.نک-نکن.عصبی-ب-بشن.بچه ها روتیکه پا-ره میکنن!

برگشتم و بهش نگاه کردم.مرتضی هم هیچ حرکتی نمیکرد.اسلحه م رو زمین انداختم و کنار حمید نشستم.نمی تونستم جون دادن کسی رو ببینم.همیشه هر موقع مجبور بودم کنار یه نفر وایسم که داره جون میده چشمام رو می بستم.اما این حمید بود،برادر دوقلوی حامد.دستم رو روی زخمش گذاشتم و گفتم:

_حمید تحمل کن.

لبخند ضعیفی زد و به سختی گفت:

_امید.میدون که-نمیشه

خواستم چیزی بگم که یه تیر خورد کنارم.سرم رو بالا اوردم و دیدم یه سرباز عراقی داره با تمسخر بهم نگاه میکنه.به عربی بلند گفت:

_خودتونو تسلیم کنید.بهترین راه حله!

پدرم یه تاجر بود و طبیعی بود به چندتا زبان تسلط داشته باشم.با این حال حتی اگه عربی هم نمیفهمیدم،از طرز حرف زدن و نگاهشون میشد فهمید چی میخوان.مرتضی یه نگاه بهم انداخت،سرمو به نشانه مثبت ت دادم و با حرکت لب گفتم:

_چاره ای جز این نداریم!

نمیدونم فهمید یا نه اما اونم اسلحه ش رو گذاشت زمین.بچه هایی که تو سنگر بودنم یکی یکی اومدن بیرون.حامد که بازوش زخمی شده بود،با دیدن حمید که روی زمین فتاده بود،زیرلب یا ابوالفضل گفت و کنارم رو زانوهاش نشست.کسی که با تیر زده بودم رو با تشریفات سوار یه جیپ کردن و با سرعت از اونجا دور شدن.

یکیشون اومد سمت ما سه نفر.حمید دیگه اصلا جون نداشت.اما من نمیتونستم بذارم بمیره،حاضر بودم براش هر کاری بکنم.اون سرباز رو به من گفت:

_عربی حالیته؟

به عربی گفت.سرمو ت دادم که گفت:

_بلند شو.میدونی کیو زدی؟!فرمانده روها ها بدبخت شدی!

فرمانده؟!من یکی از فرمانده های عراقیا رو زدم؟!

بلند شدم و به سمتش رفتم.یه نگاه بهم کرد و با آرنجش کوبید به صورتم.شدت ضربه به قدری بود که افتادم رو حامد.سمت چپ صورتم رو اصلا حس نمیکردم.به عربی گفت:

_پاشو آشغال!

نگاهی از روی نفرت بهش انداختم و بلند شدم.با لهجه فارسی،به عربی گفتم:

_ دوستم داره میمیره.کمکش کنین!

اسلحه ش رو به سمت حمید گرفت و گفت:

_راحتش کنم؟

اومدم درست کنم خراب شد.تمام وجودم میلرزید.گفتم:

_نهخواهش میکنم.کمکش کنین!

بهم نگاه کرد و بعد از چند لحظه نمیدونم چرا اما به یکی گفتک

_اینو ببرینش بیمارستان.

با خوشحالی نفسم رو بیرون دادم و آروم به حامد گفتم:

_میخوان ببرنش بیمارستان.

حامد با تعجب بهم نگاه کرد و سرش رو ت داد.وقتی حمید رو بردن،همه مون رو سوار یه ماشین کردن و یه کیسه کشیدن رو سرمون.اسیر.دیگه اسیر شدم!

از دلشوره داشتم میمردم.هر لحظه به یه چیز فکر میکردم و زمانی که در ماشین رو باز کردن،تو فکر دختر بودنم بودم.

از ماشین پیادمون کردن و مدام به در و دیوار می خوردم فکر کنم به عمد این کارو انجام میدادند تا اذیتمان بکنن وارد اتاقی می شوم روی صندلی میشوننم همه جا تاریکه چون هیج نوری از رو بندی که به چشمام بستن پیدا نمیشه لحظه های سختیه همش میترسم که دختر بودنم رو بفهمن رو بندم رو از چشمام بر می دارند یه لامپ کوچک جلوی صورتم روشنه که چشمام رو اذیت می کنه روی صندلی مقابلم یه مرد جوان حدود ۲۷ ساله نشسته از هیکلش معلومه که ورزشکاره چون قوی هیکل به نظر می رسید با ابروهای به هم کشیده به من زل زده بود چه نگاه نافذی داشت صداش باعث شد سرجام محکم بشینم :

‏_خب آقا پسر بگو ببینم چند سالته؟

تعجب کردم بلد بود فارسی حرف بزنه:

‏_‏۱۸ سالمه

‏_تو با این سن کمت چرا اومدی جنگ؟

‏_به خاطر وطنم

‏_حالا این وطنت چی بهت می ده؟

‏_مگه لازمه که چیزی بده؟

‏_خب زبون دراز هم که هستی اعتماد به نفست هم که بالاست

از روی صندلی بلند شد نزدیکم اومد دستش رو روی دستم گذاشت و فشار داد و گفت:

‏_به راهت میارم صبر کن؟

دستم زیر دستانش در حال له شدنه یه دفعه فشارش روی انگشتانم بیشتر شد

‏ ‏به چشمام خیره شد و همه سنگینیش رو انداخت رو دستم.با دیدن هیکل ظریفم میخواست کار خودشو راحت کنه و از هیچ وسیله ای استفاده نکنه.همون موقع یه نفر اومد و احترام نظامی گذاشت.اون آقا برگشت و به عربی با صدای خفه ای یه چیزی گفت که من فقطکی؟»،اینی که اینجاس؟» رو فهمیدم.کاش یه کم واضح تر حرف میزد.اون سربازی که داشت گزارش میداد که صداش کاملا غیر مفهوم بود!

وقتی سرباز رفت اون آقا برگشت و با تمسخر و ملامت گفت:

_به فرمانده تیراندازی کردی؟

فقط بهش نگاه کردم.نمیخواستم بهونه ای به دستش بد م تا شکنجه م کنه.بعد از چند ثانیه به عربی داد زد:

_هی جوون!جواب منو بده!

و همزمان دستش با شدت روی صورتم فرود اومد.دقیقا زد سمت چپ صورتم.شوری خون رو توی دهنم مزه مزه کردم و به اون مرد خیره شدم.چونه م رو با دستش گرفت و گفت:

_فرمانده تون کیه؟

پوزخندی زدم و فقط بهش نگاه کرد.فندکش رو برداشت و زیر چونه م نگه داشت و گفت:

_کیه؟

آب دهنمو قورت دادم و بهش نگاه کردم.میخواست چی کار کنه؟!

_کیه؟

دستش رو فندک سر خورد و داغی وحشتناکی رو زیر چونه م حس کردم.سرم رو عقب کشیدم اما با دستاش سرمو بی حرکت نگه داشت.داشتم آتیش میگرفتم،داد زدم:

_بسه!

خندید و فندک رو عقب کشید و گفت:

_خب حالا بگو.

اگه نمیگفتم دوباره فندکشو زیر چونه م میذاشت و اگه میگفتمنه،من همیچین کاری نمیکنم!

_بگو لعنتی!

بهش نگاه کردم و سرمو به علامت منفی ت دادم.سیلی محکمی بهم زد و به عربی داد زد:

_اینو ببرین پیش بقیه تا فرمانده برگرده.

و از یه در دیگه بیرون رفت.نگاهم به در و دیوار اتاق افتاد.اتاق تمیزی بود و هیچ شباهتی به اتاق بازجویی فیلما نداشت.یه تخت بزرگ وسط اتاق بود.یعنی اینجا درمانگاهه؟!چرا تخت بیمارستان داره؟!

همون دری که منو ازش اورده بودن تو باز شد و یه سرباز وارد شد و منو بلند کرد و به یه سرسرا برد.هلم داد تو و در فی رو محکم بست.متوجه بچه های خودمون شدم که یه گوشه دراز کشیده بودن.آروم به سمتشون رفتم و سر راه نگاه های خیره چند نفرو روی خودم حس میکردم.

مرتضی با دیدنم از جاش بلند شد و گفت:

_چی پرسیدن؟!

_اسم فرمانده رو.

با سوئظن بهم نگاه کرد و گفت:

_تو که نگفتی؟!

کبودی صورتم رو بهش نشون دادم و با خشم گفتم:

_اگه گفته بودم این بلا به سرم نمیومد!

لبخندی شرمگینانه زد و گفت:

_منظوری نداشتم.

خواستم لبخندی بزنم که حس کردم نصف صورتم از جا داره کنده میشه.اخم کردم که مرتضی گفت:

_چه بد خوردی.حامد،حامد؟

حامد تی خورد و غمزده گفت:

_چیه؟!

_بیا صورت امیدو ببین.به نظرت اسنخونش نشکسته؟

_نه فقط کبودیه.یه چیز سرد پیدا کن بذار روش

حالا یخ از کجا بیارم؟!همینم مونده بود.حامد دوباره تکیه داد به دیوار.کنارش نشستم و گفتم:

_حامد حمید خوب میشه.

_از کجا انقد مطمئنی؟!

دهنمو باز کردم تا جوابی بدم اما چیزی برای گفتن نداشتم.حماد پوزخندی زد و روش و اونور کرد.همون موقع یه سرباز اومد و مرتضی رو با خودش برد.

پاهامو جمع کردم توی شکمم و سرمو روی زانوهام گذاشتم باخودم فکر کردم اگه فرمانده بمیره کار منم تمومه ولی نه بزار بمیره اون کلی از بچه های مارو کشته وای خدایا کمکم کن به همه بچه ها کمک کن همون موقع یکی زد به شونه ام نگاه کردم دیدم محمده به شوخی گفت:

‏_نگران نباش یا خودش مییاد یا نامه اش

حوصله خندیدن نداشتم یه لبخندی زدم و گفتم:

‏_نه خودش میاد نه نامه اش من فقط نگرانم

‏_نگران چی ؟

‏_گفتن من فرماندشونو با تیر زدم حالا چی کار کنم؟

‏_بهتر بزار بمیره

‏_اگه بمیره که کار منم تمومه

‏_راس میگی به این فکر نکرده بودم

یکم فکر کرد بعد یهو گفت:

‏_میگم بیا یه جوری از اینجا فرار کنیم

‏_اونوقت چه جوری تازه با این همه نگهبان که نمیشه فرار کرد

‏_راس می گی منم عقل کلیم واسه خودم

همون موقع در زندان رو باز کردن و مرتضی را انداختن تو صورتش پر از زخم بود همگی رفتیم دورش جمع شدیم

‏_چی شد ؟چی کار کردن باهات؟

‏_هیچی نامردا اسم فرماندمونو ازم پرسیدن من چیزی نگفتم با مشتو لگد به جونم افتادن

‏_چه قدر نامردن اینا چه دست به زنی هم دارن

‏_راستی امید اینجور که من از زبون اونا شنیدم حال فرماندشون خوب شده می خواد بیاد سراغت خدا به دادت برسه مثل اینکه خیلی عصبانیه

یهو ترس اومد به جونم یه لبخند مصنوعی زدم وتو دلم گفتم نکنه بلای سرم بیاد اگه بفهمن که من دخترم وای نه خدا نکنه

همن موقع یه سربازی اومد داخل وبه من اشاره کرد :

‏_بیا بیرون.

یعنی چی کارم داره نکنه فرماندشو ن بخواد اذیتم کنه باپاهای لرزان جلو رفتم سربازه با عصبانیت به جلو هولم داد

‏_اه چقدر لفتش می دی سریعتر برو دیگه

از پیچ و خم راه روها گذشتیم وارد اتاقی شدیم که قبلا از من بازجوی می کردن وقتی وارد شدم همون مرد قبلی که از من بازجوی می کرد اومد جلو و من رو پرت کرد روی صندلی و خودش جلوم نشست

‏_خیلی شانس اوردی که حال فرماندمون بهتر شده و رو به بهبودیه و اگر نه مرگت حتمی بود هر چند الان هم با مرده هیچ فرقی نمی کنی چون وقتی از بیمارستان بیاد اولین نفر حال تو رو می پرسه

‏_خب بیاد من از هیچی نمی ترسم

‏_از دستات معلومه

نگاهی به دستام کردم که از ترس می لرزید یه پوزخندی زد

‏_هنوز برای مردن جوونی حیف

‏_به تو چه اصلا دوست دارم بمیرم به کسی هم مربوط نیست

ناگهان یه سیلی محکم زد زیر گوشم

‏_خفه شو باز که گستاخ شدی تو

از روی صندلی بلند شد اومد طرف من

‏_راستی یه خبر واست دارم اسم همون دوستت که تید خورد چی بود؟

‏_حمید واسه چی؟

‏_اره همین امروز مرد

‏_چیییی؟

‏_امروز تو بیمارستان مرد

نه باورم نمیشه یعنی حمید

‏_داری مثل سگ دروغ میگی

‏_سگ خودتی و اون دوست مثل خودت

قطرات اشک همینجور از چشمام میاد بیرون وای اگه حامد بفهمه داغون میشه حالا من چه جوری این خبرو بهش بگم یاد حمید افتادم همیشه باشوخیاش خنده روی لبهای همه می اورد ولی حالا. اینقدر ناراحت بودم که حال خودمو نمیفهمیدم یه دفعه به طرفش یورش بردمو با تمام توانم یه مشت زیرشکمش می زنم نعره ای کشید و نقش زمین شد با این جسته کوچکم نمیدونم چه جوری این کارو کردم از جاش بلند شد اومد طرف من با ترس بهش نگاه کردم چشماش از عصبانیت قرمز شده

‏_حسابتو می رسم

شونه هام رو گرفت و یه سیلی محکم زد سمت چپ صورتم و پرتم کرد طرف دیوار صورتم مستقیم خورد به دیوار وای که چه درد وحشتناکی همه بدنمو گرفت تازه این اولش بود با مشت و لگد افتاد به جونم اینقدر زد که از هوش رفتم

یه نفر سعی داشت دکمه هام رو باز کنه!اولین چیزی که بعد از اون سیاهی متوجه شدم این بود.به زور گفتم:

_نه نه.به من دست نزن.

صدای آشنایی شنیدم که میگفت:

_امید آروم باش منم حامد

چه فرقی میکرد کی باشه؟!اون نبای میفهمید که من یه دخترم.دستشو پس زدم و گفتم:

_حامد خواهش میکنم بهم دست نزن!

با نعجب دستشو کشید و من به زور سر جام نشستم.اجسام رو چرخان و سبز و زرد میدیدم.سرمو ت دادم و سعی کردم روی صورت حامد متمرکز شم.با نگرانی بهم نگاه کرد و گفت:

_حالت خوبه امید؟

_آره آره خوبم.

اما خوب نبودم.احساس میکردم شکمم مثل یه تیکه سنگ شده،حسش نمیکردم.مطمئن بودم حسابی کبوده.حامد آروم گفت:

_امید بذار یه نگاه به شکمت بکنم.ممکنه خونریزی داخلی داشته باشی!

پوزخندی زدم و گفتم:

_فوقش اینه که میمیرم نه؟

سرشو انداخت پایین و چیزی نگفت.با گفتن کلمه مرگ یاد حمید افتادم.وای خدا حالا من چجوری به حامد بگم که مرده؟!نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم از کلمات مناسبی استفاده کنم:

_حامدمن جدا نمیدونمحامدمیدونی حمیدحامد،حمید دیگه.

لبخندی زد و گفت:

_آره سربازا بهم گفتن!

پس چرا ناراحت نیس!؟گفتم:

_متأسفم.

خندید و گفت:

_چرا تو تأسف میخوری؟

نه واقعا یه اتفاقی واسه حامد افتاده.آخه این حرفا و این خنده ها بعد از مرگ برادر دوقلو!؟با تعجب گفتم:

_حامد مطمئنی حالت خوبه؟

روی شونه م زد و گفت:

_بهتر از این نبودم.

از بالای شونه ی حامد چشمم به مرتضی افتاد که دراز کشیده بود و خواب به نظر میرسید.بعضی از زخمای صورتش هنوز خیس بودن اما بیشتریا دیگه داشتن خوب میشدن.

نگاهم رو به صورت حامد دوختم.قیافه ی زیبایی داشت و صورت گندمیش الان یه کم خونی بود.گفتم:

_حامد اما حمید دیگه بین ما نیست.

بهم نگاه کرد و گفت:

_میدونم.

سرشو نزدیک اورد و گذاشت روی شونه م و گفت:

_میدونم.

تو صداش یه بغضی بود.بغضی بزرگ که باعث میشد صداش بلرزه.نفس عمیقی کشید و پس از چند لحظه شونه هاش شروع کردن به لرزیدن.

نفسم بند اومد،تا حالا هیچ پسری روی شونه م گریه نکرده بود.دستم رو بلند کردم و روی سرش کشیدم.گفت:

_امید حالم از خودم به هم میخورهخودمو میبینم انگار حمید جلوی چشمامه!

با اینکه خودم از لحاظ روحی اصلا شرایط خوبی نداشتم،اما بازوهاش رو گرفتم و سرش رو از روی شونه م برداشتم و گفتم:

_حامد تو نباید گریه کنی.انتقام حمید رو ازشون بگیر.

سرش رو ت داد.ولش کردم و گفتم:

_حمید پسر خوبی بود.

در حالی که بلند میشد،گفت:

_حمید بهترین بود.حیف شد به خداحی-

دیگه تونست ادامه بده و به سمت دستشویی رفت.دراز کشیدم و به جای سقف و میله هاش تصویر تک تک بچه ها اومد جلوی چشمم.اول علی،بعد محمود و د آخر تصویر حمید موقع جون دادنش.

احساس کردم دیگه نمیتونم بغض توی گلوم رو تحمل کنم.به شکم دراز کشیدم و دستمو روی بازوم فشار دادم و چشمام رو بستم و گریه کردم.

انقد تو حال خودم بودم که وقتی مرتضی صدام کرد تا برای شام بیرون بریم،تازه فهمیدم شب شده.

حامد که شوخ بود و همیشه با بچه ها شوخی میکرد،از زمان شهادت حمید به زور چند کلمه در روز حرف میزد.از جنگ چی فکر میکردم و چی شد!

سه روز از اسیر شدنمون میگذشت که ما رو بردن به زمین پشت ساختمونی که توش اسیر بودیم.هممون در خطوط منظمی وایساده بودیم و انتظار میکشیدیم.

نور آفتاب که مستقیم میخورد به صورتم،باعث شد دستمو روی پیشونیم سایبون کنم و به سربازای عراقی نگاه کردم.

همون کسی که فارسیش خوب بود،گفت:

_این ساختمون نیمه کاره سشما باید درستش کنین!

نگاهی به جایی که اشاره کرده بود انداختم.نیمه کاره؟!فقط چندتا آجر گذاشته بودن!اینو ما باید درست کنیم.؟؟

_و به نفعتونه در عرض دو ماه تحویلش بدین!

دوماه؟!این دو کلمه بین بچه ها پیچید.هر کسی با دیدن ساختمون و شنیدن کلمه دو ماه» با حالت بامزه ای تعجب میکرد.

همون آقا به یه مرد 47-8 ساله اشاره کرد و گفت:

_این کمکتون میکنه،نقشه رو این داره!

خودش رفت و ما رو با یه عامله سرباز تفنگدار تنها گذاشت.اون پیرمرد که از قرار معلوم عرب بود و فارسی حالیش نمیشد به عربی گفت:

_خب ت بخورین دیگه!واسه تفریح اینجا نیستین!

اولین نفر من از صف جدا شم و بقیه هم با چند لحظه تعلل دنبالم اومدن.پی ریزی ساختمون یه روز طول کشید.نمیدوستم ساختمون به این بزرگی به چه کار اونا میاد.

نزدیکای غروب بود که اون پیرمرد به من اشاره کرد که به سمتش برم.با دلهره به سمتش رفتم که به عربی گفت:

-فکر کنم تو بتونی عربی صحبت کنی درسته؟

با سوءظن بهش نگاه کردم و سرمو ت دادم.از بغل یه نفر محکم با آرنجش به پهلو کوبید و گفت:

_بله قربان!

نگاهم به سوی سرباز که خیلیم سن نداشت چرخید.با چشم غره به پیرمرد گفتم:

_بله قربان!

_خب پس تو باید حرفای ما رو براشون ترجمه کنی.

نمیدونم چرا و با کدوم جرأت و با چه فکری این حرف از دهنم پرید:

_چی به من میرسه؟

فوری از حرفی که زدم پشیمون شدم.بر خلاف انتظارم پیرمرد خندید و گفت:

_فقط حواست باشه حرفی رو کم و زیاد نکنی پسر.حالائم برو بهشون بگو که کار تمومه،میتونن برن شامشون رو بخورن!

خواستم برم که سرباز جلوم رو گرفت و فگت:

_چیزی یادت نرفته؟!

با حرص به صورت پیرمرد نگاه کردم و گفتم:

_چشم قربان!

برگشتم به سمت بچه ها و گفتم:

_بچه ها کار تمومه.بریم شام بخوریم!

همه یه کم به من نگاه کردن و وسایلشون رو همونجا روی زمین ول کردن و به سمت غذاخوری رفتن.

خودم خیلی گشنمه م بود اما با دیدن پوره سیب زمینی حالم بد شد.همیشه از سیب زمینی نفرت داشتم.کنار حامد نشستم و گفتم:

_حالم از سیب زمینی به هم میخوره!

بهم نگاه کرد و بعد از چند لحظه با غم گفت:

_حمیدم از سیب زمینی خوشش نمیومد!

عجب غلطی کردم گفتم!گفتم:

_حامد داری خودتو داغون میکنی تو نبا-

_به من نگو چی درسته چی غلط!تا حالا برادر هم شکلتو از دست دادی!؟تا حال این حسو داشتی؟!

حرفی نداشتم که بزنم.بلند شدم که برم که شنیدم که یکی از سربازا میگفت:

_فرمانده هفته دیگه میاد اینجافکر نکنم چیزی از این پسره باقی بمونه!

هفته دیگه؟!وای خدا من!

یک هفته به سرعت برق وباد گذشت همش با ترس و لرز به خواب می رفتم می ترسیدم توی خواب بیان و منو ببرند

اونروز همه سر ساختمون بودیم بر خلاف همیشه امروز پیرمرده بالای سرمون نبود وما از این موقعیت بهترین استفاده رو می بریم و برای خودمون خوش بودیم و همش سربه سر همدیگه می گذاشتیم اینقدر سرگرم بودیم که از فکر فرمانده بیرون اومده بودم همینجور که سربه سر مرتضی می گذاشتم دیدم چندتا از سربازها دارند می ایند به طرف ما وقتی به ما رسیدند یکی از سربازها یه نگاه سرسری به همه ما انداخت و بعد به من اشاره کرد بیام جلو باترس و لرز رفتم به طرفش

‏_اسمت چیه؟

‏_امید

‏_منو میشناسی؟

‏_نه

یه مشت زد به شکمم که از درد روی روی زمین زانو میزنم نامرد چه دست سنگینی هم داشت

‏_من همونیم که منو با تیر زدی ؟

یه لگد محکم زد به پهلوم

‏_حالا فهمیدی کثافت؟

چشمام بو جای دوتا چهارتا شده بود اصلا بهش نمی یومد اخه خیلی جوون بود همیشه توی ذهنم فکر می کردم فرماند یه پیرمرد کچل و شکم گنده و کوتاه قد باشه ولی این یکی که من میبینم نسبتا قدبلند و هیکلی بود و موهای پرپشت و ی داشت صورت سبزه با چشمان مشکیی که ترکیب صورتش به هم می اومد و ادم جذابی به نظر می آمد

‏_بلندش کنید بیاریدش

‏_بله قربان

وخودش جلوتر ازهمه حرکت کرد

دوتا از سربازها بلندم کردن وبردن توی اتاقی که فرمانده توش بود منو پرت کردن روی صندلی فرمانده اومد به طرف من و موهامو با دستاش گرفت و کشید

‏_با بد کسی در افتادی تا تو رو نکشتم و بیچارت نکردم ولکنت نیستم

وبامشت محکم زد به صورتم که از صندلی پرت شدم زمین دوتا از سربازها اومدن به طرفم و با مشت و لگد افتادن به چونم اینقدر زدن که از حال رفتم

با اب سردی که روی صورتم ریختن به هوش اومدم  

پایان پارت دوم رمان ، بازنشر از ؛ پست بانک رمان _ نویسنده اش شهروز براری صیقلانی _شین براری . 

 رمان قسمت اول.

فائزه در مرز عراق 

 . نویسنده اثر ؛  شهروزبراری صیقلانی،   بازنشر از پست بانک رمان. 

در را بهم کوبیدم اما مادرم دوباره آن را باز کرد و با عصبانیت گفت:

_فائزه تو هیچ جا نمیری،فهمیدی چی شد؟!

_مامان مگه تو نمیگی خواسته های من خواسته های توئه؟پس-

حرفم را قطع کرد و داد کشید:

_اینی که تو میگی بازی با جونته بیچاره،میفهمی؟فک کردی خونه خاله پریه بری که مثلا بری چای باغ و پشت بوته ها شیطنت و با دختر خاله آرزوت تفنگ بازی کنی برگردی؟!

:مامان من میخوام برم و توئم-

دوباره پرید وسط حرفم و داد کشید:

_چرا فائزه؟ ،میتونم و این کارو میکنم.من نمیذارم تو بری!دختر تو فقط 18 سالته و اونوقت.

دیگر ادامه نداد.استیصال را در چشمانش میدیدم.آرام گفت:

_عزیزم من خوبیتو میخوام.این کارو با من و بابات نکن!

وقتی دیدم مادرم ارومه با التماس بهش گفتم :

مامان من همه کارامو کردم خواهش میکنم بزارین برم

_ اصلا به من بگو تو چه جوری می خوای میون این همه پسر بری ؟

_به اونجاشم فکر کردم تو فقط اجازه بده ؟

_نه مثل اینکه خودت فکر همه چی رو کردی دیگه چرا داری از ما اجازه میگیری؟

بعد از این حرف در را بهم کوبید و رفت نمیدونستم چی کار کنم چه جوری مامان و بابامو راضی کنم دلم میخواست برم خرم شهر

اینقدر فکر کردم که نفهمیدم چه موقع خواب افتادم وقتی بیدار شدم ساعت 7:55 بود

صدای بابامو شنیدم که به مامانم میگفت:چه جوری یه دختر میتونه بره جنگ مگه عقلشو از دست داده ؟

موقعی که از پله ها اومدم پایین در حالی که خیلی عصبانی بود یه نگاه به من کرد و از در بیرون رفت.

صدای مامانمو شنیدم که به من میگفت:

_ببین یه الف بچه چه جوری اعصاب همه رو با این کاراش ریخته به هم

_مامان مگه من چی گفتم من فقط گفتم که میخوام برم جنگ و از نزدیک ببینم این چه اشکالی داره؟

مامانم سرشو ت داد و بدون اینکه جوابمو بده از آشپزخانه بیرون آومد

کلافه شده بودم نمیدونستم چه جوری پدر و مادرمو راضی کنم اینو هم میدونستم که اونا به همین راحتی راضی نمیشن

از خونه زدم بیرون رفتم پارک نزدیک خونمون نشستم روی نیمکتی همینجور که توی فکر بودم 2تا دختر از کنارم رد شدن و داشتن ادای یه پسری رو در میاوردند همون موقع توذهنم جرقه ای تو ذهنم روشن شد یه لحظه فکری به ذهنم رسید

همینجور به خودم با صدای بلند گفتم:

_چرا از اول به ذهن خودم نرسید

از روی نیمکت بلند شدم رفتم خونه مامانم خونه نبود یه یاداشتی گذاشته بود :من رفتم خونه داییت اگه خواستی بیا اونجا:حوصله رفتن به خونه داییمرو نداشتم چون داییم بچه نداشت به خاطر همین حوصلم اونجا سر میرفت

رفتم تو اتاقم جلوی آیینه وایستادم به این فکر میکردم که چجوری خودمو شبیه پسرا دربیارم که

جنگ شروع شده بود و منم میخواستم توش شرکت داشته باشم.اگه مامانم نمیذاشت،باید توی عمل انجام شده قرار میگرفت.

نگاهی به موهای بلند قهوه ای روشنم انداختم،باید باهاشون خداحافظی میکردم.یه قیچی از تو کشوی بابام برداشتم و موهامو تا اونجایی که میتونستم زدم.بعدش دستگاه ریش تراش بابا رو که جدید اومده بود و خیلی هم گرون خریده بودش برداشتم و روی موهام کشیدم.

وقتی کارم تموم شد دیدم از اون موهای بلند فقط به اندازه یک سانت روی سرم باقی مونده.

موهام رو با هزار بدبختی جمع کردم و منتظر مامان شدم.حدود یه ساعت بعد زنگ در رو زدن و با باز کردنش با صدایخاک به سرم» و یا ابوالفضل»بابام مواجه شدم.

جفتشون داخل اومدن و من سرم رو پایین انداختم؛میدونستم توفانی عظیم در راهه.

_دختره ی چشم سفید این چه کار بود که تو کردی؟!ها؟

بابام برای اولین بار سرم داد زد:

_تو خجالت نمیکشی؟؟این همه نازتو کشیدیم و بزرگت کردیم که تو آخر سر کار خودتو بکنی؟!ها؟!

_بابا من-

مامانم پرید وسط حرفم و گفت:

_خفه شو.میخوای واسه من بری جبهه؟!که چی بشه؟بمیری؟!

_نه مامان-

بابام حرفم رو قطع کرد:

_پس حتما میخوای بری اونجا درس بخونی؟!

_من میخوام برم تا از کشورم دفاع کنممیفهمین؟!

_میخوام دفاع نکنی.این همه مرد ریخته،اونا برن!

_من به عنوان یه ایرانی وظیفمه که این کارو بکنم!

_حالا کشور لنگ کمک توئه؟!ها؟!

_آره هست.لنگ تک تک مائه!

_تو هیچ جا نیمریشده زندانیت کنم!

_به نفعتونه بذارین برم وگرنه فرار میک-

صدام با سیلی ای که پدرم بهم زد،خفه شد.دیگه هیچی نگفتم و رفتم تو اتاقم.بای میرفتمهر چه زودتر.

به تصویرم توی آینه نگاه کردم:روی گونه از سیلی سه روز پیش بابام کبود شده بود.

آهی کشیدم و دوباره مشغول بستن کوله پشتیم شدم.تمام شلوارام و تی شرت هایی که به پسرونه میخورد رو برداشتم،هر چند میدونستم اونجا نمیشه پوشیدشون.

به شختی شالمو روی سرم مرتب کردم و به مامانم گفتم میرم بیرون،هوس پفک کردم.از اونجا به بهونه این که پفک نداشت،راهمو به سمت یه خیابونی کج کردم که پوتین میفروخت.آقای فروشنده بهم گفت:

_دخترم تو چرا میخری.؟

_همینجوری آقا.

داشتم با سایز پوتین ها نگاه میکردم که یهو با تعجب گفت:

_تو اصن دختری؟؟چرا مو نداری؟!

هم خنده م گرفت هم فضول بودنش حرصم داد.بدون اینکه جوابشو بدم،یه پوتین رو پام کردم و دیدم که اندازه مه،البته یکم بزرگ بود ولی با پوتین مجبور میشدم جورابای خیلی کلفت بپوشم.

دو جفت برداشتم و پول رو به فروشنده ی متعجب دادم که دوباره سوالشو تکرار کرد:

_تو دختری؟!

پوتین ها رو تو یه کیسه مشکی گذاشتم و با گذاشتن پول روی بساطش راه افتادم به سمت خونه.

از خریدم خوشحال بودم،فقط باید منتظر میموندم فردا شب بیاد.

سر راهم یه پفک خریدم و با رسیدن به در خونه،نفس عمیقی کشیدم و آروم در رو باز کردم.هیچ صدایی نمیومد؛بی صدا اما در عین حال سریع به اتاقم رفتم و پوتین رو زیر تختم جا کردم.

لباسام رو عوض کردم و به آشپزخونه،پیش مادرم،رفتم.پرسید:

_چرا انقد طولش دادی؟

_ای آقاهه نداشتمجبور شدم برم سر چهار راه بگیرم!

خدا رو شکر شک نکرد.ما از خانواده های نسبتا اشرافی دوران شاهنشاهی بودیم و از زمان انقلاب به بعد،جزءپولدارای شهر حساب میشدیم.مامان گقت:

_محلقا که رفت شهر خودش،باید دنبال یه خدمتکار دیگه باشیم.!

_مامان مگه خودمون نمیتونیم کارامونو انجام بدیم؟

_بابا من دست تنهامنمیکشم،تازه بیرونم که باید یه چیز سرم باشه میپزم تا برم و برگردم!

_جزو قوانینه مادر منقوانین!

_خب منم به خاطر همین خیلی بیرون نمیام!.ایشالا کارامون درست بشه دیگه بریم.

_بریم؟!کجا بریم؟!

_میخوایم بریم پیش فرشاد.

_لندن؟!

_چیه چرا اونطوری میگی لندن؟انگار تا حالا نرفته.!

_اما مامان تو این اوضاع؟!

_مگه چشه.؟جنگه،همه دارن میرن.مائم روش!

_اما مامان ما باید از کشورمو-

_فائزه یه لطفی بهم بکن خفه شو و این چرت و پرتا رو تحویلم نده!

چیزی نگفتم.نمیخواستم شب آخری خاطره ی بدی ازم داشته باشه؛اگه میمردم.

_هی دختر کجایی؟؟

_چیزی گفتین؟!

_میگم هفته دیگه خونه داییت دعوت داریم،باید بریم یه چند دست لباس بگیریم.

لباس.من که نیستم!با اینحال گفتم:

_من که لباس دارم!

_قبلا اونا رو پوشیدی.!

دیگه حرفی نزدم،اونم سعی نکرد چیزی بگه.قبل از جنگ رابطه ی ما خیلی خوب بود،اما از وقتی جنگ شد و من تصمیم گرفتم به عنوان یه ایرانی برم با عراق بجنگم دیگه رابطه مون عین قبل نبود.

شده بودیم دو نفر از نسل های متفاوت،من پر از شور و هیجان بودم مامانم عاشق آروم بودن.تا قبل از جنگ نمیدونستم که انقد پر شر و شورم چون همیشه دختری آروم و متین بودم-به قول بابام یه اشرافی واقعی!-اما از بعد از انقلاب و حمله عراق لعنتی به ایران،والدینم فهمیدن هر چی اون روی سکه هم داره.حتی دخترشون فائزه،یه اشرافی واقعی.!

باید دوش میگرفتم وسریع کارهایم رو میکردم قبل از اینکه مامانم متوجه بشه.تواین افکاربودم که تلفن زنگ خورد

_الو؟

_چطوری فائزه جان؟

_شیوا؟خودتی دختر ؟چی کار میکنی؟یادی از ما نمی کنی؟

_اختیار داری نه اینکه خودت یاد ما میکنی؟خب دیگه چی خبر؟هنوز نرفتی جبهه؟

_نه هنوز ولی یه فکرایی کردم

_چی؟

_بعداخودت میفهمی؟

شیوا دختر خاله ام بود که باهم خیلی صمیمی بود طبق معمول باشیوا یه ساعتی حرف زدم.

بعد از اینکه وسایلام رو اماده کردم سریع یه دوش گرفتم.صدای ماشین بابام میومد رفتم پایین تا برای

آخرین بار اونا رو خوب نگاه کنم بعد ازشام که کلی برام سخت گذشت رفتم تو اتاقم یک کم استراحت

کردم تا پدرومادرم خواب برن یه یاداشت واسشون گذاشتم تا دنبالم نگردن بانداژ رو بستم به سینه هام

لباسام رو پوشیدم پوتینامو برداشتم اهسته در را باز کردم دیدم چراغا خاموشه پاورچین پارچین

ازاتاقم اومدم بیرون واز خونه زدم بیرون یه ماشین دربست گرفتم گفتم بره سمت ایستگاه وقتی رسیدم

داشتن سوار اتوبوس میشدن اکثرا پدرومادراشون بودن دلم گرفت اگه بابا ومامانم راضی میشدن منم

میتونستم مثل بقیه از اونا خداحافظی کنم ولی خب نشد سریع رفتم داخل اتوبوس اکثر صندلی ها پر

بودن فقط ردیف اخر خالی داشت نشستم کنار پنجره همون موقع اتوبوس حرکت کردکنارم یه پسر نشسته بود که سرش پایین بود و اصلا چیزی نمیگفت.به بازوش زدم و گفتم:

_هی.سلام!

سرشو بلند کرد و بهم لبخندی زد و گفت:

_سلام!

یکم منتظر شدم تا شاید چیزی بگه اما چون حرفی نزد،گفتم:

_ساکتی؟

_راستش کسیو نمیشناسم!

_اینجا هیشکی اون یکیو نمیشناسه!

یهو یه پسر با خنده جلوم سبز شد و گفت:

_نه اتفاقا.من و حمید خوب همدیگرو میشناسیم،نه حمید؟!

پسری برگشت که درست کپی همونی بود که این حرف رو زد.گفتم:

_شما دو قلویین؟

_ اِی همچین.من بزرگم!

حمید به سر برادرش زد و گفت:

_حامد من بزرگم!

_5 دیقه باعث نمیشه تو بزرگه باشی!

همونطور که با هم حرف میزدن رفتن و موقعی که وباره روی صندلی جلویی اوتوبوس نشستن،حامد برگشت و گفت:

_راسی اسم شما ها چیه؟

پسر کناریم گفت:

_من علیم!

من نمیدونستم چه جوابی باید بدم،هنوز واسه خودم اسم انتخاب نکرده بودم.خوشبختانه پسر دیگه ای از طرف دیگه ی اتوبوس به سمت حمید و حامد رفت و اونا سرشون رو برگردوندن.

داشتم با خودم کلنجار میرفتم که اگه علی ازم پرسید بهش چه جوابی بدم که خوشبختانه گفت:

_چند سالته؟

_چطور؟

_میخوام ببیم من بچه ترم یا تو!

خندیدم و گفتم:

_من 17 سالمه!

متعجب گفت:

_واقعا؟؟من بیست سالمه!

دوباره خندیدم که گفت:

_تو.

ادامه نداد.گفتم:

_من چی؟

_هیچی.

_علی میخواستی یه چیزی بگی!

_بگم ناراحت نمیشی؟

_نه،چرا باید ناراحت شم؟

من من کنان پرسید:

_توتو خیلی دخترونه ای،مخصوصا خنده هاتاِم.با عشوه میخندی!

خنده ای عصبی کردم و با صدایی بم تر گفتم:

_یادم باشه تغییرش بدم!

_ناراحت که نشدی؟

_نه بابا،واسه چی ناراحت شم؟

اما توی دلم گفتمخدا تو رو واسم رسوند وگرنه لو میرفتم!»علی سرشو تکیه داد به صندلی و چشماشو بست و زیر لب گفت:

_شب بخیر!

زیر لب بهش شب بخیر گفتم و رو خنده م کار کردم.

نزدیکای صبح بود که به خرمشهر رسیدیم بعد همگی به تریتب از اتوبوس پیاده شدیم.

به علی که جلوتر از من حرکت میکرد نزدیک شدم

_حالاباید کجا بریم؟

_منم مثل تو تازه واردم نمیدونم حالا همینجو.

صدای انفجاری به هوا رفت که صدای جیغ منم به همراهش به هوا رفت

اول اطرافیانم با تعجب به من نگاه کردم بعد یهو زدن زیر خنده.

علی که داشت از خنده منفجر میشد به من گفت:

_تو با یه صدا اینجوری جیغت به هوا رفت اینکه فقط آزمایشی بود وقتی اومدی میدان جنگ چی کار میکنی اینکه تازه اول راهشه؟

باحالت قهر گفتم:

_خب تقصیرمن نیست برای اولین باره که از نزدیک این چیزا رو میبینم!

بعد از این حرف رفتم یه گوشه ای نشستم سعی کردم خونسردجلوه کنم ودیگه ازین اداهای دخترونه در نیارم موقعی که سرم رو بالا گرفتم دیدم علی کنارم نشسته وقتی دید دارم نگاش میکنم گفت:

_از دستم که ناراحت نشدی؟

_نه بابا راست میگی من زیادی شلوغش کرده بودم!نبایدبا هر صدای بترسم!

_راستی اسمت رو نگفته بودی؟

_اسمم امید!

_خوشحالم که باهات آشنا شدم امیدوارم برای هم دوستای خوبی باشیم!

همون موقع صدای یه نفری اومد که گفت همهگی یه جا جمع شید

همه دور یه مرد که یه چفیه دور گردنش و یه لباس رزمی خاکی تنش بود،جمع شدیم و اون نگاهی به تک تکمون کرد و گفت:

_خب اینی که دیدین آزمایشی بود،ما با خط مقدم فاصله داریم و برد تانکشون تا اینجا نمیرسه!.فقط میخوام بهتون بگم که شما اینجایین تا با عراق م بجنگین،پس لوس بازی رو کنار بذارین

اینو که گفت نگاهی به من کرد که منم از خجالت آب شدم.ادامه داد:

_شما یه چند روز اینور میمونین و باید بهتون بگم که جزو گروه پشتیبانی هستین.من اح-

یه رزمنده 24-25 ساله در حالی که میدویید همون مرد رو خطاب کرد:

_حاج احمد حاج احمد!

حاج احمد خندید و گفت:

_فهمیدین دیگه!من احمد صدوقی هستم.با اجازه تون برم ببینم این مرتضی چی میگه،به امیدی آزادی ایران!

فریاد الله اکبر یهو بلند شد و منم مات و مبهوت فقط به رزمنده ها نگاه کردم.علی دستشو جلوی صورتم ت داد و گفت:

_هو امید کجایی؟!

چندبار تند تند پلک زدم و گفتم:

_همینجاچیزی شده؟

_میگم بیا بریم تو یکی از این سنگرا واسه خودمون جا بگیریم.

از لحنش خنده م گرفت.انگار نمایشی چیزی بود که حالا ما بریم جا بگیریم!کوله پشتیمو روی دوشم انداختم و گفتم:

_بریم. .

بعد از جا به جا شدن،علی روی یه تیکه پارچه دراز کشید و پرسید:

_امید؟به نظرت کی میریم خط مقدم؟!

_نمیدونم،ما تیم پشتیبانیم دیگه.حتما وقتی میریم که تیم اصلی تار و مار شده باشه!

_یعنی کی؟

_من چه میدونم.از عملیاتا چیزی سرم نمیشه!

دستش رو تکیه گاه سرش کرد و در حالی که به پهلو بود،گفت:

_امید تو چرا اومدی جبهه؟

_من؟نمیدونم،تا از کشوم دفاع کنم!

برای چند دقیقه چیزی نگفت و بعد آهی کشید و گفت:

_من اومدم چون نتونستم با کسی که میخوام ازدواج کنم!

_چی؟!

_آره.دختره دو سه روز قبل از اینکه بیام اینجا مُرد،دو ماه مونده بود به عروسیمون!

خیلی حالم گرفته شد.به شونه ش زدم و گفتم:

_اومدی که چی بشه؟کشته بشی؟!

_آره.میخوام منم برم پیش فاطمه!

تو دلم گفتماین دیگه خیلی دیوونه س.فاطمه!» و جوری که اون بشنوه،گفتم:

_راستش منم از خونه فرار کردم!

_فرار؟!

_اوهوم.خانواده م نمیذاشتن بیام،منم مجبور شدم یواشکی بیام!

یه کم درمورد جنگ با هم حرف زدیم وآخرای شب علی گفت:

_امید دیگه بخوابیم.صبح زود باید بلند شیم!

_تو بخوابمن خوابم نمیاد!

علی شب بخیر گفت و من ا جام بلند شدم تا یه دور بزنم.کمی راه رفتم و در آخر به یه تانک تکیه زدم.داشتم به آسمون پر ستاره خیره شدم که صدایی گفت:

_نمیخوای بخوابی برادر؟

به دنبال صدا گشتم و دیدم که مرتضی-همون پسره که اومد دنبال حاج احمد-از کنار تانک بیرون اومد.لبخندی زدم و گفتم:

_خوابم نمیبره.

کنارم وایساد و به تانک تکیه زد و گفت:

_منم شب اول همینجوری بودم،یه کم بگذره فقط دنبال یه ساعت میگردی که بتونی بخوابی!

_چند ساله میای؟

_به سال نکشیده،چهار پنج ماهه!

_واقعا؟!بهت میخوره خیلی با تجربه باشی!

خندید و گفت:

_میدونی.جیغت منو خیلی به خنده انداخت،به احتمال قوی لای پر قو بزرگ شدی!

منم خندیدم و گفتم:

_ اِی.میشه گفت یه چیز اونورتر از پر قو!

مرتضی هم باهام به آسمون نگاه کرد و در همون حال گفت:

_میدونی شبای اینجا خیلی قشنگههمه چی تو سکوته،آسمون پر از ستاره س.بهتره بری بخوابی،فردا روز بزرگی در پیش داری!

شب بخیرم مبا صدای دخترونه خودم بود.با تعجب به سمتم برگشت و گفت:

_یه بار دیگه اون صدا رو درار!

با صدایی بم فگفتم:

_کدوم صدا؟!

آهی کشید و گفت:

_یه لحظه فک کردم صدای دختر شنیدمدیوونه شدم!.شب بخیر.؟

_امید!

_شب بخیر امید.

به سمت علی رفتم و کوله پشتیمو زیر سرم گذاشتم و چشمامو بستم و سریع خوابم برد.

صبح که از خواب بلند شدم دیدم علی نیست رفتم بیرون همه توی صف بودن و حاج احمد داشت واسشون سخنرانی میکرد وقتی چشمش بروی من افتاد سری از روی تاسف تکان داد وصحبتش را ادامه داد:

_داشتم میگفتم که همه باید سر ساعت 6 از خواب بلند شوند وسر تمرینات حاضر شوند

اینو که گفت یه نگاه به من کرد که منم از خجالت آب شدم

_باید یکهفته بهتون آموزش بدیم بعد برین به میدان جنگ حالا هم همگی برین سر تمرینات

اینو که گفت همه رفتن سر تمرینات منم همراه علی رفتم

_حالا کجا باید بریم من که بلد نیستم؟

_پشت ساختمان توی محوطه آزاد باید بریم

وقتی رسیدیم همه سر تمرینات خودشون بودن حاج احمد یه نگاه به کرد و گفت:

_زود باشید بچه ها خیلی وقت نداریم باید زود تمرین کنید

بعد به اون سمت اشاره کرد که ما بریم

تمرینات سختی بهمون میدادند ولی باهمه این سختیها یکهفته ای گذشت و مارو اعضام کردن میدان جنگ که من صد بار مردم و زنده شدم از ترس در این مبارزه گروه ما پیروز شد ولی چندتا از بچه ها شهید شدن که یکی از اونا علی بود موقعی که میخواسته به تانک دشمنا شلیک کنه خودش تو سینش تیر میخوره و شهید میشه و به آرزوش میرسه

*

با کشته شدن علی حالم به کلی دگرگون شد.صحنه منفجر شدنش هیچ وقت یادم نمیره.جوری تیکه تیکه شد که حتی نتونستن سرشو پیدا کنن!تنها چیزی که ازش موند یه دست بود،وقتی اینو شنیدم حالم بد شد و از سنگر بیرون اومد و یه گوشه ای بالا اوردم.مرتضی اومد کنارم وایساد و گفت:_خیلیا اینجوری شهید شدن برادر،خیلی خودتو ناراحت نکن!از این حرفش انقد عصبانی شدم که بدون اینکه بهش جواب بدم از جام بلند شدم و به سنگر برگشتم.انگار مردم مورچه ن،خیلیا اینجوری تیکه پاره میشن،نباید خودمو ناراحت کنم!نگاهی به جایی که همیشه میخوابید انداختم و متوجه یه عکس شدم:علی بود و یه دختر خیلی خوشگل و یه پیرمرد و پیرزن.عکس تو مشهد گرفته شده بود.دوباره بغض کردم و همونجا نشستم.حدود یه ساعت بعد مرتضی سراسیمه وارد شد و گفت:_بچه ها،هر چه سریعتر باید بریم به سمت غرب،بهمون احتیاج دارن!با این حرفش همه بلند شدن،جز من.مرتضی به سمتم اومد و گفت:_امید بلند و دیگه!فقط نگاهش کردم که ادامه داد:_امید پاشو واسه ک بجنگ.پاشو برادر!دستشو که به سمتم دراز شده بود گرفتم و از جام بلند شدم.بلند میشدم تا بجنگم،اما نه برای کشورمبرای انتقام!به اون قسمت مورد نظر رفتیم.داشتیم دولا دولا می دوییدیم که یه خمپاره 5 متر اونورترمون خورد به زمین،همه به سرعت دراز کشیدم و سرمون رو گرفتیم و منتظر شدیم.به نظر میرسید دیگه به منطقه جنگی رسیدیم.بلند شدم که به راهم ادامه بدم که صدایی ضعیف گفت:_امید.به زنم،بهش بگو.امید بگو مصطفی دوست داشت.برگشتم و به صورت مصطفی،یکی دیگه از رزمنده های جوون،نگاه کردم که یه ترکش رفته بود توی شکمش.به سمتش رفتم و گفتم:_تو خودت باید بگی!خواستم بلندش کنم که گفت:_میدونی که بلندم کنی سریعتر میمیرم و سرعتتونم کند میشه و ممکنه اسیر بشین!_اما من نمی-_باید بتونی.امید جای من عرقیای م رو از صفحه روزگار پاک کن.الله اکبر.با گفتن الله اکبر دیگه نتونست بیشتر دووم بیاره و رفت.بغضی که توی گلوم جمع شده بود به صورت گلوله های اشک روی گونه م سرازیر شد.به سمت بقیه بچه ها رفتم،حسی که داشتم شدت گرفته بودباید اونا رو از بین میبردم.کنار مرتضی که پیش قراول بود قرار گرفتم و به سمت جلو حکت کردم.کمی بعد کنار بچه هایی بودیم که داشتن در هم می شکستن.روی خاکریز دراز کشیدم و مسلسل م رو کمی بالا بردم و شروع کردم به شلیک کردن.کمی سرم رو بالا بردم تا ببینم چی به چیه که یه گلوله دقیقا از بغل گوشم رد شد.نفس رو حبس کردم و دوباره بالا رفتم.به یه عراقی تیراندازی کردم کهاونم دیگه از روی زمین بلند نشد._امیدامید!برگشتم و به دنبال فریادی که از هیاهوی جنگ بلندتر بود گشتم.مرتضی داشت صدام میکرد.به سمتش رفتم و گفت:_امید بیا این خمپاره انداز رو بگیر.محمود شهید شد!خدای منمحمودم رفت!خمپاره انداز رو گرفتم و جلوتر رفتم.یه خمپاره گذاشتم سرش و یکی از تانکاشون که هر یه ربع یه بار رو سرمون بمب می انداخت رو نشونه گرفتم و زدمآره!خورد به هدف!یکی دیگه آماده کردم و زدم نزدیک سنگر عراقیا.یکی پشتم زد و گفت:_تو برو جلو.من حواسم به این هس!کنار مرتضی دراز کشیدم و با فریاد گفتم:_فک میکنی بتونیم از پسشون بر بیایم؟!_باید بتونیم وگرنه وارد کشور میشن!_وارد کشور میشن؟!_تو الان رو مرز ایران و عراق دراز کشیدی پسر!دو سه نفرو کشتم که صدای آخ»مرتضی توجهمو به سمتش جلب کرد.بازوش تیر خورده بود.خواست ادامه بده که گفتم:_مرتضی من حواسم به اینجا هسبرو پشت دستتو ببندن!_اما تو تنهایی نمیتونی-_اگه توئم باشی خیلی فرقی به حالم نداره!مرتضی عقب رفت و من موندم.تیرهای مسلسلم تموم شده بود.آر پیجی رزمنده کناریم که شهید شده بود رو برداشتم و به سمتشون نشونه گرفتم و زدم.دقیقا خورد به هدف!توی دلم از بابام که منو گذاشته بود کلاسای تیراندازی تشکر کردم.بعد از یک ساعت مقاومت،عراقیا عقب نشینی کردن.همه مون با خوشحالی به سنگر ها برگشتیم و مرتضی که داشت روی صورت یکی بتادین میزد،گت:_بچه ها کارتون عالی بود!_همه با خوشحالی فریاد الله اکبر سر دادن و مرتضی آروم بهم گفت:_گل کاشتی امید.!

به روش لبخند زدم و بتادینی برداشتم و مشغول پاک کردن زخم یکی از بچه ها شدم.

با صدای تیراندازی هممون به سرعت از جا بلند شدیم و اسلحه هامون رو به حالت آماده باش نگه داشتیم.مرتضی نگاهی به بیرون انداخت و با تأثر و وحشت گفت:

_عراقیانحسین و محمد و مصطفی شهید شدن!

خشکم زداونا واقعا عالی بودن.مرتضی آروم گفت:

_اونا منتظرن ما تسلیم شیم.امید پشت سرم،حمید.حمید کجایی؟کنار امید.

میخواست بجنگه؟!یعنی واقعا عقل خودش رو از دست داده؟!گفتم:

_مرتضی با این کارت فقط بچه ها رو به کشتن میدی!

_تو میترسی وایسا اسیرت کنن!

_بحث سر ترس من نی-

_پس وایسا و بجنگ!

با چشمای قهوه ایش بهم زل زد و منم پس از چند دقیقه با اکراه سرم رو ت دادم.برای اولین بار تو جنگ،از خدا کمک خواستم.مرتضی آروم گفت:

_بچه ها آماده باشینزدم،شما دنبالم بیایین.

یه نفر رو نشونه گرفت و زیر لب یا علی گفت و ماشه رو کشید.پشت سرش من از سنگر خارج شدم و لوله مسلسلم رو به سمت یکی از سربازا گرفتم.

_آخ!

برگشتم و به صورت حمید که لحظه به لحظه رنگ پریده تر میشد نگاه کردم.تیر خورده بود تو شکمش.تیری که جلوی پام خورد باعث شد سرمو برگردونم و به عراقیا نگاه کنم.تیر اندازی نمی کردن چون میدونستن ما مال خودشونیم.نفس عمیقی کشیدم و یکیشون رو نشونه گرفتم و ئد ترسیدم.یعنی اون فرد انقد مهمه؟!

حلقه شون رو نزدیکتر کردن و با تمسخر به تک تکمون نگاه کردن.نگاهشون خیلی عصبیم کرد.خواستم دوباره شروع کنم که حمید از پشت سرم گفت:

_نه.نک-نکن.عصبی-ب-بشن.بچه ها روتیکه پا-ره میکنن!

برگشتم و بهش نگاه کردم.مرتضی هم هیچ حرکتی نمیکرد.اسلحه م رو زمین انداختم و کنار حمید نشستم.نمی تونستم جون دادن کسی رو ببینم.همیشه هر موقع مجبور بودم کنار یه نفر وایسم که داره جون میده چشمام رو می بستم.اما این حمید بود،برادر دوقلوی حامد.دستم رو روی زخمش گذاشتم و گفتم:

_حمید تحمل کن.

لبخند ضعیفی زد و به سختی گفت:

_امید.میدون که-نمیشه

خواستم چیزی بگم که یه تیر خورد کنارم.سرم رو بالا اوردم و دیدم یه سرباز عراقی داره با تمسخر بهم نگاه میکنه.به عربی بلند گفت:

_خودتونو تسلیم کنید.بهترین راه حله!

پدرم یه تاجر بود و طبیعی بود به چندتا زبان تسلط داشته باشم.با این حال حتی اگه عربی هم نمیفهمیدم،از طرز حرف زدن و نگاهشون میشد فهمید چی میخوان.مرتضی یه نگاه بهم انداخت،سرمو به نشانه مثبت ت دادم و با حرکت لب گفتم:

_چاره ای جز این نداریم!

نمیدونم فهمید یا نه اما اونم اسلحه ش رو گذاشت زمین.بچه هایی که تو سنگر بودنم یکی یکی اومدن بیرون.حامد که بازوش زخمی شده بود،با دیدن حمید که روی زمین فتاده بود،زیرلب یا ابوالفضل گفت و کنارم رو زانوهاش نشست.کسی که با تیر زده بودم رو با تشریفات سوار یه جیپ کردن و با سرعت از اونجا دور شدن.

یکیشون اومد سمت ما سه نفر.حمید دیگه اصلا جون نداشت.اما من نمیتونستم بذارم بمیره،حاضر بودم براش هر کاری بکنم.اون سرباز رو به من گفت:

_عربی حالیته؟

به عربی گفت.سرمو ت دادم که گفت:

_بلند شو.میدونی کیو زدی؟!فرمانده روها ها بدبخت شدی!

فرمانده؟!من یکی از فرمانده های عراقیا رو زدم؟!

بلند شدم و به سمتش رفتم.یه نگاه بهم کرد و با آرنجش کوبید به صورتم.شدت ضربه به قدری بود که افتادم رو حامد.سمت چپ صورتم رو اصلا حس نمیکردم.به عربی گفت:

_پاشو آشغال!

نگاهی از روی نفرت بهش انداختم و بلند شدم.با لهجه فارسی،به عربی گفتم:

_ دوستم داره میمیره.کمکش کنین!

اسلحه ش رو به سمت حمید گرفت و گفت:

_راحتش کنم؟

اومدم درست کنم خراب شد.تمام وجودم میلرزید.گفتم:

_نهخواهش میکنم.کمکش کنین!

بهم نگاه کرد و بعد از چند لحظه نمیدونم چرا اما به یکی گفتک

_اینو ببرینش بیمارستان.

با خوشحالی نفسم رو بیرون دادم و آروم به حامد گفتم:

_میخوان ببرنش بیمارستان.

حامد با تعجب بهم نگاه کرد و سرش رو ت داد.وقتی حمید رو بردن،همه مون رو سوار یه ماشین کردن و یه کیسه کشیدن رو سرمون.اسیر.دیگه اسیر شدم!

از دلشوره داشتم میمردم.هر لحظه به یه چیز فکر میکردم و زمانی که در ماشین رو باز کردن،تو فکر دختر بودنم بودم.

از ماشین پیادمون کردن و مدام به در و دیوار می خوردم فکر کنم به عمد این کارو انجام میدادند تا اذیتمان بکنن وارد اتاقی می شوم روی صندلی میشوننم همه جا تاریکه چون هیج نوری از رو بندی که به چشمام بستن پیدا نمیشه لحظه های سختیه همش میترسم که دختر بودنم رو بفهمن رو بندم رو از چشمام بر می دارند یه لامپ کوچک جلوی صورتم روشنه که چشمام رو اذیت می کنه روی صندلی مقابلم یه مرد جوان حدود ۲۷ ساله نشسته از هیکلش معلومه که ورزشکاره چون قوی هیکل به نظر می رسید با ابروهای به هم کشیده به من زل زده بود چه نگاه نافذی داشت صداش باعث شد سرجام محکم بشینم :

‏_خب آقا پسر بگو ببینم چند سالته؟

تعجب کردم بلد بود فارسی حرف بزنه:

‏_‏۱۸ سالمه

‏_تو با این سن کمت چرا اومدی جنگ؟

‏_به خاطر وطنم

‏_حالا این وطنت چی بهت می ده؟

‏_مگه لازمه که چیزی بده؟

‏_خب زبون دراز هم که هستی اعتماد به نفست هم که بالاست

از روی صندلی بلند شد نزدیکم اومد دستش رو روی دستم گذاشت و فشار داد و گفت:

‏_به راهت میارم صبر کن؟

دستم زیر دستانش در حال له شدنه یه دفعه فشارش روی انگشتانم بیشتر شد

‏ ‏به چشمام خیره شد و همه سنگینیش رو انداخت رو دستم.با دیدن هیکل ظریفم میخواست کار خودشو راحت کنه و از هیچ وسیله ای استفاده نکنه.همون موقع یه نفر اومد و احترام نظامی گذاشت.اون آقا برگشت و به عربی با صدای خفه ای یه چیزی گفت که من فقطکی؟»،اینی که اینجاس؟» رو فهمیدم.کاش یه کم واضح تر حرف میزد.اون سربازی که داشت گزارش میداد که صداش کاملا غیر مفهوم بود!

وقتی سرباز رفت اون آقا برگشت و با تمسخر و ملامت گفت:

_به فرمانده تیراندازی کردی؟

فقط بهش نگاه کردم.نمیخواستم بهونه ای به دستش بد م تا شکنجه م کنه.بعد از چند ثانیه به عربی داد زد:

_هی جوون!جواب منو بده!

و همزمان دستش با شدت روی صورتم فرود اومد.دقیقا زد سمت چپ صورتم.شوری خون رو توی دهنم مزه مزه کردم و به اون مرد خیره شدم.چونه م رو با دستش گرفت و گفت:

_فرمانده تون کیه؟

پوزخندی زدم و فقط بهش نگاه کرد.فندکش رو برداشت و زیر چونه م نگه داشت و گفت:

_کیه؟

آب دهنمو قورت دادم و بهش نگاه کردم.میخواست چی کار کنه؟!

_کیه؟

دستش رو فندک سر خورد و داغی وحشتناکی رو زیر چونه م حس کردم.سرم رو عقب کشیدم اما با دستاش سرمو بی حرکت نگه داشت.داشتم آتیش میگرفتم،داد زدم:

_بسه!

خندید و فندک رو عقب کشید و گفت:

_خب حالا بگو.

اگه نمیگفتم دوباره فندکشو زیر چونه م میذاشت و اگه میگفتمنه،من همیچین کاری نمیکنم!

_بگو لعنتی!

بهش نگاه کردم و سرمو به علامت منفی ت دادم.سیلی محکمی بهم زد و به عربی داد زد:

_اینو ببرین پیش بقیه تا فرمانده برگرده.

و از یه در دیگه بیرون رفت.نگاهم به در و دیوار اتاق افتاد.اتاق تمیزی بود و هیچ شباهتی به اتاق بازجویی فیلما نداشت.یه تخت بزرگ وسط اتاق بود.یعنی اینجا درمانگاهه؟!چرا تخت بیمارستان داره؟!

همون دری که منو ازش اورده بودن تو باز شد و یه سرباز وارد شد و منو بلند کرد و به یه سرسرا برد.هلم داد تو و در فی رو محکم بست.متوجه بچه های خودمون شدم که یه گوشه دراز کشیده بودن.آروم به سمتشون رفتم و سر راه نگاه های خیره چند نفرو روی خودم حس میکردم.

مرتضی با دیدنم از جاش بلند شد و گفت:

_چی پرسیدن؟!

_اسم فرمانده رو.

با سوئظن بهم نگاه کرد و گفت:

_تو که نگفتی؟!

کبودی صورتم رو بهش نشون دادم و با خشم گفتم:

_اگه گفته بودم این بلا به سرم نمیومد!

لبخندی شرمگینانه زد و گفت:

_منظوری نداشتم.

خواستم لبخندی بزنم که حس کردم نصف صورتم از جا داره کنده میشه.اخم کردم که مرتضی گفت:

_چه بد خوردی.حامد،حامد؟

حامد تی خورد و غمزده گفت:

_چیه؟!

_بیا صورت امیدو ببین.به نظرت اسنخونش نشکسته؟

_نه فقط کبودیه.یه چیز سرد پیدا کن بذار روش

حالا یخ از کجا بیارم؟!همینم مونده بود.حامد دوباره تکیه داد به دیوار.کنارش نشستم و گفتم:

_حامد حمید خوب میشه.

_از کجا انقد مطمئنی؟!

دهنمو باز کردم تا جوابی بدم اما چیزی برای گفتن نداشتم.حماد پوزخندی زد و روش و اونور کرد.همون موقع یه سرباز اومد و مرتضی رو با خودش برد.

پاهامو جمع کردم توی شکمم و سرمو روی زانوهام گذاشتم باخودم فکر کردم اگه فرمانده بمیره کار منم تمومه ولی نه بزار بمیره اون کلی از بچه های مارو کشته وای خدایا کمکم کن به همه بچه ها کمک کن همون موقع یکی زد به شونه ام نگاه کردم دیدم محمده به شوخی گفت:

‏_نگران نباش یا خودش مییاد یا نامه اش

حوصله خندیدن نداشتم یه لبخندی زدم و گفتم:

‏_نه خودش میاد نه نامه اش من فقط نگرانم

‏_نگران چی ؟

‏_گفتن من فرماندشونو با تیر زدم حالا چی کار کنم؟

‏_بهتر بزار بمیره

‏_اگه بمیره که کار منم تمومه

‏_راس میگی به این فکر نکرده بودم

یکم فکر کرد بعد یهو گفت:

‏_میگم بیا یه جوری از اینجا فرار کنیم

‏_اونوقت چه جوری تازه با این همه نگهبان که نمیشه فرار کرد

‏_راس می گی منم عقل کلیم واسه خودم

همون موقع در زندان رو باز کردن و مرتضی را انداختن تو صورتش پر از زخم بود همگی رفتیم دورش جمع شدیم

‏_چی شد ؟چی کار کردن باهات؟

‏_هیچی نامردا اسم فرماندمونو ازم پرسیدن من چیزی نگفتم با مشتو لگد به جونم افتادن

‏_چه قدر نامردن اینا چه دست به زنی هم دارن

‏_راستی امید اینجور که من از زبون اونا شنیدم حال فرماندشون خوب شده می خواد بیاد سراغت خدا به دادت برسه مثل اینکه خیلی عصبانیه

یهو ترس اومد به جونم یه لبخند مصنوعی زدم وتو دلم گفتم نکنه بلای سرم بیاد اگه بفهمن که من دخترم وای نه خدا نکنه

همن موقع یه سربازی اومد داخل وبه من اشاره کرد :

‏_بیا بیرون.

یعنی چی کارم داره نکنه فرماندشو ن بخواد اذیتم کنه باپاهای لرزان جلو رفتم سربازه با عصبانیت به جلو هولم داد

‏_اه چقدر لفتش می دی سریعتر برو دیگه

از پیچ و خم راه روها گذشتیم وارد اتاقی شدیم که قبلا از من بازجوی می کردن وقتی وارد شدم همون مرد قبلی که از من بازجوی می کرد اومد جلو و من رو پرت کرد روی صندلی و خودش جلوم نشست

‏_خیلی شانس اوردی که حال فرماندمون بهتر شده و رو به بهبودیه و اگر نه مرگت حتمی بود هر چند الان هم با مرده هیچ فرقی نمی کنی چون وقتی از بیمارستان بیاد اولین نفر حال تو رو می پرسه

‏_خب بیاد من از هیچی نمی ترسم

‏_از دستات معلومه

نگاهی به دستام کردم که از ترس می لرزید یه پوزخندی زد

‏_هنوز برای مردن جوونی حیف

‏_به تو چه اصلا دوست دارم بمیرم به کسی هم مربوط نیست

ناگهان یه سیلی محکم زد زیر گوشم

‏_خفه شو باز که گستاخ شدی تو

از روی صندلی بلند شد اومد طرف من

‏_راستی یه خبر واست دارم اسم همون دوستت که تید خورد چی بود؟

‏_حمید واسه چی؟

‏_اره همین امروز مرد

‏_چیییی؟

‏_امروز تو بیمارستان مرد

نه باورم نمیشه یعنی حمید

‏_داری مثل سگ دروغ میگی

‏_سگ خودتی و اون دوست مثل خودت

قطرات اشک همینجور از چشمام میاد بیرون وای اگه حامد بفهمه داغون میشه حالا من چه جوری این خبرو بهش بگم یاد حمید افتادم همیشه باشوخیاش خنده روی لبهای همه می اورد ولی حالا. اینقدر ناراحت بودم که حال خودمو نمیفهمیدم یه دفعه به طرفش یورش بردمو با تمام توانم یه مشت زیرشکمش می زنم نعره ای کشید و نقش زمین شد با این جسته کوچکم نمیدونم چه جوری این کارو کردم از جاش بلند شد اومد طرف من با ترس بهش نگاه کردم چشماش از عصبانیت قرمز شده

‏_حسابتو می رسم

شونه هام رو گرفت و یه سیلی محکم زد سمت چپ صورتم و پرتم کرد طرف دیوار صورتم مستقیم خورد به دیوار وای که چه درد وحشتناکی همه بدنمو گرفت تازه این اولش بود با مشت و لگد افتاد به جونم اینقدر زد که از هوش رفتم

یه نفر سعی داشت دکمه هام رو باز کنه!اولین چیزی که بعد از اون سیاهی متوجه شدم این بود.به زور گفتم:

_نه نه.به من دست نزن.

صدای آشنایی شنیدم که میگفت:

_امید آروم باش منم حامد

چه فرقی میکرد کی باشه؟!اون نبای میفهمید که من یه دخترم.دستشو پس زدم و گفتم:

_حامد خواهش میکنم بهم دست نزن!

با نعجب دستشو کشید و من به زور سر جام نشستم.اجسام رو چرخان و سبز و زرد میدیدم.سرمو ت دادم و سعی کردم روی صورت حامد متمرکز شم.با نگرانی بهم نگاه کرد و گفت:

_حالت خوبه امید؟

_آره آره خوبم.

اما خوب نبودم.احساس میکردم شکمم مثل یه تیکه سنگ شده،حسش نمیکردم.مطمئن بودم حسابی کبوده.حامد آروم گفت:

_امید بذار یه نگاه به شکمت بکنم.ممکنه خونریزی داخلی داشته باشی!

پوزخندی زدم و گفتم:

_فوقش اینه که میمیرم نه؟

سرشو انداخت پایین و چیزی نگفت.با گفتن کلمه مرگ یاد حمید افتادم.وای خدا حالا من چجوری به حامد بگم که مرده؟!نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم از کلمات مناسبی استفاده کنم:

_حامدمن جدا نمیدونمحامدمیدونی حمیدحامد،حمید دیگه.

لبخندی زد و گفت:

_آره سربازا بهم گفتن!

پس چرا ناراحت نیس!؟گفتم:

_متأسفم.

خندید و گفت:

_چرا تو تأسف میخوری؟

نه واقعا یه اتفاقی واسه حامد افتاده.آخه این حرفا و این خنده ها بعد از مرگ برادر دوقلو!؟با تعجب گفتم:

_حامد مطمئنی حالت خوبه؟

روی شونه م زد و گفت:

_بهتر از این نبودم.

از بالای شونه ی حامد چشمم به مرتضی افتاد که دراز کشیده بود و خواب به نظر میرسید.بعضی از زخمای صورتش هنوز خیس بودن اما بیشتریا دیگه داشتن خوب میشدن.

نگاهم رو به صورت حامد دوختم.قیافه ی زیبایی داشت و صورت گندمیش الان یه کم خونی بود.گفتم:

_حامد اما حمید دیگه بین ما نیست.

بهم نگاه کرد و گفت:

_میدونم.

سرشو نزدیک اورد و گذاشت روی شونه م و گفت:

_میدونم.

تو صداش یه بغضی بود.بغضی بزرگ که باعث میشد صداش بلرزه.نفس عمیقی کشید و پس از چند لحظه شونه هاش شروع کردن به لرزیدن.

نفسم بند اومد،تا حالا هیچ پسری روی شونه م گریه نکرده بود.دستم رو بلند کردم و روی سرش کشیدم.گفت:

_امید حالم از خودم به هم میخورهخودمو میبینم انگار حمید جلوی چشمامه!

با اینکه خودم از لحاظ روحی اصلا شرایط خوبی نداشتم،اما بازوهاش رو گرفتم و سرش رو از روی شونه م برداشتم و گفتم:

_حامد تو نباید گریه کنی.انتقام حمید رو ازشون بگیر.

سرش رو ت داد.ولش کردم و گفتم:

_حمید پسر خوبی بود.

در حالی که بلند میشد،گفت:

_حمید بهترین بود.حیف شد به خداحی-

دیگه تونست ادامه بده و به سمت دستشویی رفت.دراز کشیدم و به جای سقف و میله هاش تصویر تک تک بچه ها اومد جلوی چشمم.اول علی،بعد محمود و د آخر تصویر حمید موقع جون دادنش.

احساس کردم دیگه نمیتونم بغض توی گلوم رو تحمل کنم.به شکم دراز کشیدم و دستمو روی بازوم فشار دادم و چشمام رو بستم و گریه کردم.

انقد تو حال خودم بودم که وقتی مرتضی صدام کرد تا برای شام بیرون بریم،تازه فهمیدم شب شده.

حامد که شوخ بود و همیشه با بچه ها شوخی میکرد،از زمان شهادت حمید به زور چند کلمه در روز حرف میزد.از جنگ چی فکر میکردم و چی شد!

سه روز از اسیر شدنمون میگذشت که ما رو بردن به زمین پشت ساختمونی که توش اسیر بودیم.هممون در خطوط منظمی وایساده بودیم و انتظار میکشیدیم.

نور آفتاب که مستقیم میخورد به صورتم،باعث شد دستمو روی پیشونیم سایبون کنم و به سربازای عراقی نگاه کردم.

همون کسی که فارسیش خوب بود،گفت:

_این ساختمون نیمه کاره سشما باید درستش کنین!

نگاهی به جایی که اشاره کرده بود انداختم.نیمه کاره؟!فقط چندتا آجر گذاشته بودن!اینو ما باید درست کنیم.؟؟

_و به نفعتونه در عرض دو ماه تحویلش بدین!

دوماه؟!این دو کلمه بین بچه ها پیچید.هر کسی با دیدن ساختمون و شنیدن کلمه دو ماه» با حالت بامزه ای تعجب میکرد.

همون آقا به یه مرد 47-8 ساله اشاره کرد و گفت:

_این کمکتون میکنه،نقشه رو این داره!

خودش رفت و ما رو با یه عامله سرباز تفنگدار تنها گذاشت.اون پیرمرد که از قرار معلوم عرب بود و فارسی حالیش نمیشد به عربی گفت:

_خب ت بخورین دیگه!واسه تفریح اینجا نیستین!

اولین نفر من از صف جدا شم و بقیه هم با چند لحظه تعلل دنبالم اومدن.پی ریزی ساختمون یه روز طول کشید.نمیدوستم ساختمون به این بزرگی به چه کار اونا میاد.

نزدیکای غروب بود که اون پیرمرد به من اشاره کرد که به سمتش برم.با دلهره به سمتش رفتم که به عربی گفت:

-فکر کنم تو بتونی عربی صحبت کنی درسته؟

با سوءظن بهش نگاه کردم و سرمو ت دادم.از بغل یه نفر محکم با آرنجش به پهلو کوبید و گفت:

_بله قربان!

نگاهم به سوی سرباز که خیلیم سن نداشت چرخید.با چشم غره به پیرمرد گفتم:

_بله قربان!

_خب پس تو باید حرفای ما رو براشون ترجمه کنی.

نمیدونم چرا و با کدوم جرأت و با چه فکری این حرف از دهنم پرید:

_چی به من میرسه؟

فوری از حرفی که زدم پشیمون شدم.بر خلاف انتظارم پیرمرد خندید و گفت:

_فقط حواست باشه حرفی رو کم و زیاد نکنی پسر.حالائم برو بهشون بگو که کار تمومه،میتونن برن شامشون رو بخورن!

خواستم برم که سرباز جلوم رو گرفت و فگت:

_چیزی یادت نرفته؟!

با حرص به صورت پیرمرد نگاه کردم و گفتم:

_چشم قربان!

برگشتم به سمت بچه ها و گفتم:

_بچه ها کار تمومه.بریم شام بخوریم!

همه یه کم به من نگاه کردن و وسایلشون رو همونجا روی زمین ول کردن و به سمت غذاخوری رفتن.

خودم خیلی گشنمه م بود اما با دیدن پوره سیب زمینی حالم بد شد.همیشه از سیب زمینی نفرت داشتم.کنار حامد نشستم و گفتم:

_حالم از سیب زمینی به هم میخوره!

بهم نگاه کرد و بعد از چند لحظه با غم گفت:

_حمیدم از سیب زمینی خوشش نمیومد!

عجب غلطی کردم گفتم!گفتم:

_حامد داری خودتو داغون میکنی تو نبا-

_به من نگو چی درسته چی غلط!تا حالا برادر هم شکلتو از دست دادی!؟تا حال این حسو داشتی؟!

حرفی نداشتم که بزنم.بلند شدم که برم که شنیدم که یکی از سربازا میگفت:

_فرمانده هفته دیگه میاد اینجافکر نکنم چیزی از این پسره باقی بمونه!

هفته دیگه؟!وای خدا من!

یک هفته به سرعت برق وباد گذشت همش با ترس و لرز به خواب می رفتم می ترسیدم توی خواب بیان و منو ببرند

اونروز همه سر ساختمون بودیم بر خلاف همیشه امروز پیرمرده بالای سرمون نبود وما از این موقعیت بهترین استفاده رو می بریم و برای خودمون خوش بودیم و همش سربه سر همدیگه می گذاشتیم اینقدر سرگرم بودیم که از فکر فرمانده بیرون اومده بودم همینجور که سربه سر مرتضی می گذاشتم دیدم چندتا از سربازها دارند می ایند به طرف ما وقتی به ما رسیدند یکی از سربازها یه نگاه سرسری به همه ما انداخت و بعد به من اشاره کرد بیام جلو باترس و لرز رفتم به طرفش

‏_اسمت چیه؟

‏_امید

‏_منو میشناسی؟

‏_نه

یه مشت زد به شکمم که از درد روی روی زمین زانو میزنم نامرد چه دست سنگینی هم داشت

‏_من همونیم که منو با تیر زدی ؟

یه لگد محکم زد به پهلوم

‏_حالا فهمیدی کثافت؟

چشمام بو جای دوتا چهارتا شده بود اصلا بهش نمی یومد اخه خیلی جوون بود همیشه توی ذهنم فکر می کردم فرماند یه پیرمرد کچل و شکم گنده و کوتاه قد باشه ولی این یکی که من میبینم نسبتا قدبلند و هیکلی بود و موهای پرپشت و ی داشت صورت سبزه با چشمان مشکیی که ترکیب صورتش به هم می اومد و ادم جذابی به نظر می آمد

‏_بلندش کنید بیاریدش

‏_بله قربان

وخودش جلوتر ازهمه حرکت کرد

دوتا از سربازها بلندم کردن وبردن توی اتاقی که فرمانده توش بود منو پرت کردن روی صندلی فرمانده اومد به طرف من و موهامو با دستاش گرفت و کشید

‏_با بد کسی در افتادی تا تو رو نکشتم و بیچارت نکردم ولکنت نیستم

وبامشت محکم زد به صورتم که از صندلی پرت شدم زمین دوتا از سربازها اومدن به طرفم و با مشت و لگد افتادن به چونم اینقدر زدن که از حال رفتم

با اب سردی که روی صورتم ریختن به هوش اومدم  

پایان پارت اول رمان ، بازنشر از ؛ پست بانک رمان _ نویسنده اش شهروز براری صیقلانی _شین براری . 

 آموزش نویسندگی ژانر  فانتزی 

  آموزش فن نویسندگی ،جلسه پرسش و پاسخ. مدرس جلسه آقای شهروز براری صیقلانی. 

کلیک نمایید، وبلاگ آموزش نویسندگی 

________________________________________________________________________

پرسش از استاد توسط هنرجو؛           

استاد از نظر من فانتزی یه جورایی از اون شأن و منزلت بالای ادبیات داستانی اصیل و ناب کم داره  

پاسخ؛ منظورتون از ادبیات داستانی اصیل و ناب دقیقا چیه؟ 

هنرجو؛ خب مثلا شکپیر رو شما تصور کنید ، و شاهکارهای ادبی شون رو ، خب بعد در مقابل چیزی مثل هری پاتر بزارید که فانتزی هست ،خب خنده داره استاد ، نیست؟ 

پاسخ،؛نخیر هیچ چنین نیست. شما تصور ناقص و خامی از فانتزی ارائه میدید ، لطفا اینو یادداشت کنید همگی 

1_فانتزی ، ملکه ی ادبیات کلاسیک محسوب میشه . 

2_تمامی اسطوره ها ، حماسه ها ی ملی کشورها ی مختلف از جمله سرزمین خودمون مانند شاهنامه فردوسی به نوعی شامل جادو و ماوراءالطبیعه میشوند که به حوزه ادبیات فانتزی تعلق دارد . 

3_تمامی متل های قدیمی ، فولکلور ها و افسانه های محلی نیز به نوعی شامل عناصری همچون اغراق های فرا واقعی ، جادو ماوراءالطبیعه هستند که از جملگی به حوزه ی ادبیات فانتزی تعلق دارد . 

4_ حتی شکپیر در نمایش نامه هاش استفاده زیادی از جادو و جادوگر کرده که میتوانم الان براتون به عنوان مثال به .  

       کمدی رویای شب نیمه تابستان و تراژدی مکبث اشاره کنم . پرسش بعدی. نبود؟

. _____________________________________________________________________________

پرسش توسط هنرجو ؛ استاد صیقلانی ممکنه بدون اشاره به تشابهات و یا تفاوتها ، فقط به ما بگید که ادبیات فانتاستیک در پی چه هست؟ یعنی کاربردش چیه و ابزارش در این راه چیه؟ 

پاسخ؛ در ادبیات فانتاستیک رمز و راز. و. جادو نقش مهمی ایفا میکنند ، و عنلصر واقعی را در فضای رویایی ، سحرآمیز و یا بلکه کابوس مانند ، به تصویر میکشد. 

________________________________________________________________________

پرسش از استاد توسط هنرجو ؛ 

   _استاد اولین فردی که فانتزی رو خلق کرد هدفش چی بود؟ (خنده) 

پاسخ ؛ اولین نویسنده ای که فانتزی را خلق کرد ،هدفش این بود که تا به دنیای خیالی خود و تصویر های خیالی و تخیلی خود سر و سامان بده و در نتیجه احساس آرامش کنه. 

___________________________________________________________________________

        ژانر فانتزی. نکته گویی خارج از جلسه                                   

فانتزی سفری به درون ذهن نیمه آگاه است. که میتواند با استفاده از ادبیات داستانی مخاطب خود را تغییر دهذ . آثار وَهمی ، جادویی ،ترس آور ، رویایی را میتوان با استفاده از فانتزی از راه قصه برای مخاطب تعریف کرد.  

در فانتزی میتوان به موجوداتی برخورد که کارهای خارقالعاده انجام میدهند اما مانند ما زندگی میکنند 

_____________________________________________________________________________.

*» پرسش از استاد؛ آقای صیقلانی یعنی چی که مثل ما ولی در عوض کارهای متفاوت از ما انجام میدن ، یعنی ساختارشون با ساختار نویسندگی در برفرض مثال رئالیسم مشابهت داره؟ 

•• پاسخ : نخیر ساختار دنیای فانتزی با ساختار جهان ما متفاوته ، ولی ساکنینش مردها و زنهایی همانند ما هستند ، و عین ما و همانگونه که ما زندگی میکنیم زندگی میکنند .

»* استاد یعنی چی که ساختارش فرق میکنه ؟ اگه عین ما هستن و عین ما زندگی میکنن دیگه پس چه فرقی باقی میماند تا تفاوت قابل شهود و درک باشه از دیدگاه مخاطب ؟ 

•• پاسخ : دنیای فانتزی دنیایی هستش که هر غیر ممکنی در آن اتفاق می افته . پس اینگونه با دنیای فانتزی ای که واقع بینانه باشه برخورد میشود. اصولا دنیای فانتزی ای که واقع بینانه باشه از پایه غلط و مردوده . 

در جهان فانتزی ،عناصر غیر واقعی در دنیای واقعی نفوذ میکنند گاه شخصیت محور این فانتزی ها؛1_انسان ها ، 2_موجودات فراواقعی هستند

____________________________________________________________________________ 

*» پرسش = استاد ممکنه فانتزی رو در چارت کلی بین المللی از نظر جایگاهش در ادبیات رو برامون شرح بدبد، ببخشید خیلی بد سوالم رو طرح کردم، منظورم اینه که چه جایگاهی در ادبیات سطح بین الملل برای ژانر نویسندگی فانتزی قائل میشن ؟

پاسخ : در ادبیات جهانی ، ژانر فانتزی یکی از ریشه ای ترین و پابرجاترین ژانر های ادبیات داستانی محسوب میشه ، و در کل از روی تجربه ی شخصی خودم در طی ترجمه ی مقالات دانشگاههای بریتانیا اینو با اطمینان قاطع خدمتتون عارضم که به فانتزی اونها ؛ ادبیات خیالی لغب دادند . در حالی که فنتاستیک خودش نام کلی این ژانره اما با این حال از نقطه نظر مفهومی میتونم معادل ترجمه ی واژه ی جدیدی که بهش تعلق گرفته رو با (ادبیات خیالی) برابر بدونم . 

______________________________________________________________________________

پرسش;استاد هدف غایت آفرینش چنین ژانری در ادبیات داستانی چیه? 

پاسخ؛ فانتزی وسیله ای برای بیان کردن مقصودی ست ، مانند وسیله ای همچون تکلم و زبان، پس فانتزی ، زبانِ هنری هست که تک تک اجزای اون در عالم واقعی وجود داره وقتی این اجزا در کنار هم قرار میگیرند ما رو به دنیای فراتر و شگفت انگیز تر و لطیف تر وارد میکنند دنیایی که نه هست و نه میتواند باشد ، فانتزی قادر است جهانی را به تصویر بکشد که برخلاف جهان واقعی ما باشد ، فانتزی روایتی از دنیای غیرممکن هاست ، برای نمایش و تبیین مفاهیم عالی بشری.

به یک معنا ، همه ادبیات داستانی نوعی فانتزی و تخیل است ، فانتزی شکلی از اغراق موضوعی است که به کمک آن داستان تصویر میشود . 

_____________________________________________________________________________

            فانتزی یعنی خلق دنیایی برای غیر ممکن ها»

[]فانتزی     

            فانتزی به معنای سفر به درون ذهن نیمه آگاه است ، و میتواند بوسیله ی ادبیات داستانی مخاطب خود را تغییر دهد ، آثار وهمی ، ترس آور ، جادویی ، رویایی ، اوهام و خیال را میتوان با فانتزی قصه ای ساخت و عرضه کرد . بطوری که مخاطب پس از خواندن آن قصه دقیقا بتواند با نویسنده . خالق اثر همزاد پنداری کند و عالم خیالی درون قصه را چنان باور کند که گویی سالها پیش از این نیز در آن سرزمین خیالی و تخیلی بوده است .  

در داستان های فانتزی به موجوداتی بر میخوریم که کارهای خارق العاده انجام میدهند و همچون ما برای خود یک مبدا و مقصدی در زندگیشان دارند و این میان بدنبال مقصودی تلاش میکنند 

________________________________________________________________________

*#پرسش از استاد؛ استاد فانتزی در تضاد با چه ژانری و یا هم راستا با چه ژانری محسوب میشه؟ 

      *•پاسخ ؛ طرح چنین پرسشی از اساس غلطه ، چون اگر فکر کردید که فانتزی بواسطه ی وجود عنصر تخیل در تضاد با رئالیسم هست اشتباه فکر کردید .   

________________________________________________________________________

*#پرسش توسط هنرجو؛ آخ استاد مگه رئالیسم معنای لغت اون در تضاد با تخیلی نیست؟ 

     *•پاسخ؛ اولا که فانتزی به مفهوم تخیلی نیست ، و بلکه جوهره ی اصلی فانتزی ، تخیل هست. که از مرزهای واقعیت فراتر میره. اما فراتر از مرزهای واقعیت که به منزله ی دروغین نیست تا که شما فرض کنید دروغ مع واقعگرایی میشه و چنین ادعایی طرح بشه که فانتزی تضاد ریالیسمه. به هیچ وجه. 

اتفاقا در ریالیسم یک زیر مجموعه و سرشاخه ای هست به اسم 

ریالیسم جادویی ؛ در دنیای آدمهای معمولی جادویی رخ میده و هر انسان میتواند در هر لحظه رویا تَََوََهُم را برای خودش تصور کنه ، اما فضاهای پر رمز و رازش هرگز به حیطه ی تخیل و فانتزی وارد نمیشه. 

میتونم بگم که رئالیسم جادویی تلفیقی از عنصر جادو با واقعیت هستش یعنی داستان واقعی هستش اما رگه هایی از فراواقعی در اون هست که بصورت تمثیلی اومده . 

________________________________________________________________________

سوال از استاد ؛ استاد ممکنه از جنبه های ساختاری دنیای فانتزی رو با دنیای معمولی ما مقایسه کنید تا بهتر قابل درک باشه.

    *• پاسخ ؛ بله ساختار دنیای فانتزی با دنیای ما کاملا متفاوت است ،اما مردمانش مردان و نی هستند تقریبا همچون ما ، دنیای فانتزی مکانی ست که هر غیرممکنی در آن ممکن میشه ، و از محدودیت های دنیای حقیقی ما به دوره . پس نتیجه گیری میکنیم که ؛  

 با دنیای فانتزی که واقع گرا باشد برخورد میشود. و از یک زاویه هستش که فانتزی با رئالیسم در تضاده . و اون هم منطق در وقوع حوادث و کنش ها و واکنش هاست . یعنی در فانتزی معیار های جدیدی برای تمام قوانین کاینات وضع میشه ، با یک قدم بلند میشه صد متر رو پیمود ، با یک پرش بلند ، یعنی جهش بلند میشه صد ها متر یه آسمان اوج گرفت ، با یک مشت یک ماشین در حرکت رو میشه متوقف کرد. پس منطق تنها جنبه ای هست که واقع گرایی و رئالیسم و رئالیتی نوول با سبک فانتزی ، دو روی مخالف یک سکه اند که هیچ گاه همدیگر را نمیبینند و گرنه از اصل و اصول پایه ای با هم در تضاد کامل نیستند ، چون درون رئآلیسم هم به نحوی بواسطه ی خیالات و توهمات انسانی. به نوعی فانتزی وجود دارد . و یا حتی مورد دوم در شراکت این دو ژانر مبحث جادو هست. چون در ژانر رئالیسم همیشه به وقایع حقیقی و موجود پیرامون باورهای جامعه و علت و معلول ها نقل میشه و خب جادو و جادوگری از مواردی ست که در تمامی جوامع بشری ازش رد پایی پیدا میشه کرد ، البته این به معنای اعتقاد داشتن و یا نداشتن به جادو نیست بلکه منظور به نفص وجود. حضور پدیده ی سحر و جادو در جوامع و دنیای رئال هستش

________________________________________________________________________

 •#پرسش یک هنرجو پیرامون مفهوم کلی فانتزی و نویسندگی به سبک فانتزی

        *• پاسخ استاد؛ 

  فانتزی و داستان فانتزی نوشتن یعنی ، خلق محیط و پدیده ها و شخصیت ها و کنش هایی که فراتر از جهان حقیقی ما هستند .

در فانتزی گاه شخصیت های غیر حقیقی در جهان واقعی نفوذ میکنند یعنی نویسنده در عین حال در یک بخش از روایت داستان خود ، یک تداخل زمانی را بواسطه ی هر عامل ناشناخته ای بوجود میاره تا از جهان غیر واقعی خود به زندگی حقیقی پل بزنه و بر اثر ان تداخل زمانی برای خود یک فرصت بیافرینه که درونش دنیای فانتزی و حقیقی در زمانی مشترک پیش میره و عواملی از آن فانتزی به دنیای واقعی نفوذ میکنن ، حال بنده به شخصه به شما پیشنهاد میکنم از این سناریو برای نوشتن یک داستان فانتزی بهره نگیرید چون بسیار کلیشه ای شده ، و سعی کنید یک اثر تمام فانتزی با مبدا و مقصد و مقصود و پیرنگ و شخصیت های فانتزی باشه که هیچ رد پایی از دنیای حقیقی در داستان دیده نشه. زیرا در ادبیات داستانی به آن اثری فانتزی گفته میشه که دارای شخصیت مستقل از دنیای واقعی باشه  

یادتون باشه مرز بین داستان تخیلی و داستان فانتزی باریک و شکننده است. 

یکی از مهمترین عوامل در داستان فانتزی ، رابطه ی بین خیال و حقیقته 

 و گویی آنقدر این دو در هم ریشه تنیده اند که یکی شده اند .  

مهم ترین چیزی که داستان فانتزی را از داستان کهن جدا و متفاوت میسازد ، بوعد (بُعد)ُ شخصیت هاست. . زیرا در فانتزی شخصیت ها تک بعدی نیستند و ما با شخصیت های چند بعدی روبرو هستیم. 

________________________________________________________________________

       •••• نکته مهم ترین سبک و قالب داستانی کودکان ، سبک داستانی فانتزی است . 

یکی از مهمترین عوامل فانتزی ، جادو است 

فانتزی ترکیبی ست از اجزای حقیقی که در دنیای واقعی یافت میشود اما در فانتزی با چینش و سبک سیاق خاص خود کنار هم یک دنیای آرمانی و فرابشری را شکل میدهند که درونش اتفاقات ناممکن رایج است ، و موجودات غیر حقیقی نیز در رفت و آمدند در آن.

فانتزی یعنی خلق دنیایی برای غیر ممکن ها . 

_____________________________________________________________________________ 

  _____________________________________________________________________

انجمن ادبیات داستانی دریچه ، آموزشگاه و هنرکده باران. ، مدرس ارشد سازمان آموزش عالی کشور 

آقای شهروز براری صیقلانی. مدیر کانون. آقای جاسبی 

 پسرک را میشناختم ، از زمان های قدیم او را به یاد دارم ، او نیز هم سن و سال من است . در کودکی او را کمتر میدیدم ، زیرا قدم به بلندی آینه ی دیواری نبود ، اما از زمانی که صورتم ریش و سبیل را شناخت ، همواره با پسرک هنگام اصلاح صورتمان رو در رو میشدم. گاه در بوتیک، و هنگام خرید ،او نیز هم قواره ی من است اما اعتراف میدارم که واقعا از او خوشم می اید ، زیرا سرحد کمال است و به عبارتی یک جنتلمن تمام عیار. ولی همواره خواهرم میگفت که شما ، مغرور و خودشیفته اید، از خود راضی هستید.

من نیز خودم را به نشنیدن میزدم و طوری وانمود میکردم که او از سر حسادت چنین حرفهایی را میزند . 

پسرکی درون آیینه ی تَرَک خورده و مات ، خیره به من مبهوت ماند ، پس از مرگ پدر مرغ عشق درون قفس دیگر نخواند ، همین پسرک خیس و مغرور بود که به من پیشنهادی بی عقلانه داد، و من نیز سراسر احساس ، مجذوب طرز نگرشش بودم ، بی آنکه منطق را در نظر بگیرم چشم و گوش بسته پذیرفتم ، و او نیز همراهم آمده بود و با کمی فاصله در جایی از همان اطراف ، پنهانی ناظر بود و بی وقفه زیر گوشم میگفت: تردید نکن ، اسارت پرنده ی عاشق پیشه در قفس زنگارزده گناهی ست که به سرشت پاکمان نمی آید، و پیش برو، یک قدم جلو تر ، درب قفس را بگشا ، و بگذار آزاد شود ، آنگاه لکه ی سیاهی که بر پیکره ی زلال وجدانت سنگینی میکند محو خواهد شد . 

من یک قدم پیش از قفس ایستاده بودم و به اینکه این پردنه ی قفسی ، عادت دارد به بی کسی می اندیشیدم ، که او از چشمه ی باریک اثیری ام درون کالبدم حلول کرده و با صدای بیصدا نجوای خاموشی را در وجودم زمزمه میکرد، تکرار پشت تکرار ، او عاقبت مجابم کرد ، و تا به خودم آمدم دریافتم که کار از کارر گذشته و درب قفس باز ، قفس خالی ست .   

هنوز هم دقیق نمیدانم که کدامیک از ما درب را گشود تا پرنده ی آوازه خوان با رنگ زرد کعربایی پر هایش بگریزد . ، شاید خودم؟. شاید خودش، شاید خودمان !. 

هرچه باشد در نتیجه ی معادله توفیقی ندارد زیرا پرنده ی آوازه خوان تا وقتی که حبس در قفس بود زیبا بود ، کنارم بود ، زنده بودنش مستند بود، اما حال نمیدانم کجاست ، دانه دارد؟! آب چطور؟. نگرانم ؟ زیرا تنها آب چای خانه ی ما بود که عطشش را سیراب مینمود ، تنها دانه های مرغوب بقال سرکوچه ی بن بست مان بود که درونش شاهدانه قاطی داشت . از همه پر رنگ تر انکه پس از رفتن از قفس او تنهاترین است ، زیرا او با درون قفس تنها نبود ، و به خیالش یکی همچون خودش نیز بود که تمام رفتارهایش را مو به مو تقلید کند ، او ساعتها خیره به دوستی خیالی به تصویر خویشتن خویش در آیینه ی کوچک شکسته می ماند ، و از تصویر غمناکش غمگین تر میشد، از شادی او شادمان تر میشد، ولی اکنون او مانده و پهنه ی بی انتهای آسمانی برهوت . پرنده ی آوازه خوان با تصویرش در آیینه ی کوچک و شکسته ی پشت میله های قفس دوست بود ، اما به محض یافتن دریچه ای در چهار کنج قفس ، همه ی گذشته اش را فراموش کرد و به سوی آینده ی نامعلوم گریخت . او حتی لحظه ای را برای تصمیم گیری بین ماندن و رفتن تلف نکرد و در گستره ی بی ترحم آسمانی نیلگون پر گشوده و محو شد. او چه راحت دوستش را فراموش کرد، او چه راحت دل برید ، 

من دوره ی شش ماهه ی ایمنی درمانی را برای درمان تومورهای مغزی قسمت آیینه ای دو نیم کره ی مغزم طی نمودم . 

من ساک کوچکم را برای سفری درمانی بسته ام ، عازم دیار غربتم ، از جبر وجود تومورهای خوش خیم مغزی ،ناچار تن به ایمنی درمانی داده ام تا بین بد و بدتر ، گزینه ی بهترینش را انتخاب کنم. خب پسرکی که ساکن آیینه ی خانه ی کلنگی با تصمیمم مخالف است، او اصولا با هرچه که سبب طول عمر شود ،سرِ ناسازگاری دارد . نمیدانم چرا ؟ من از کودکی وجودش را احساس کرده بودم اما انگشت شمار او را خارج از قاب آیینه دیده ام تاکنون . و تنها دفعاتی که او با کلام و رو در روی من حاضر به گفتگو گردیده. در عالم خلسه و یا فلج خواب بوده . او یکبار نیمه شب ، در عالم خواب مرا فرا خواند ، و سپیده دم بود که در مکانی مجهول در حاشیه ی سرزمین رویاهای انتزاعی ، و بروی مرز باریک بین خواب و بیداری 

یافتم ، او سمت سرزمین هوشیاری در حرکت بود که صدایش کردم، و او مکث نمود و به سمتش بازگشت ، مسافت ها زیر قدم هایمان کش و قوسدار میگشتند و هرچه بیشتر پیش میرفتیم دور تر و کمتر میرسیدیم ، و از اینرو ، در تونلی هاشورزده از تناقضات زمان و مکان در حوالی محله ای از جنس لطیف رویاهای صادقانه همدیگر را یافتم، و او رو در رویم ایستاد ، و این منه ، در من، همچون نیمه ای از یک من ، یک قدم جلوتر از رد پاهایم مقابلش ثابت قدم و پابرجا ایستاد ، و سراپا گوش شد ، که او گفت؛  

زمانی و مکانی نبود تا او را به بند بکشاند ، و او بشکل ذره ای از ذات مقدس حق تعالی در فرای کاینات و هفت طبقه آسمان در اوج بی مبداء و مقصد بود که بروی کره ی سنگی زمین در گوشه ی ناکجای منظومه ی راه شیری ، نطفه ای از عشق بر صحنه ی هستی جوانه زد ، و چند هفته ای بعد جوانه ی شکفته شده در باغچه ی کوچک زیستن ، رشد و نمو نمود تا به تعبییری ، مفهوم جنین گشت . و از ان لحظه نیرویی فرا طبیعی به اذن حق تعالی بر جنین چند هفته ای دمید و از دمش پاک و زلال ایزد منان ، ذره ای از روشنای مطلقش به صورت روح بر سرنوشت زمینی ان جنین پیوند داده شد، و بواسطه ی هفت هاله ی ناپیدا و نهان از جنس لطیف حریر های نقره فام بینشان پیوندی زمینی و فانی برقرار کرد تا زمان حیات زمینی ، هفت هاله ی نقره فام و حریری شکل مانع از سقوط جایگاه انسانیت وارم به سطح حیوانات زمینی بگردد، و از بدو زایش ، همواره با ما و کنارمان بمانند ، و پس از سست شدن اتصالات هاله وار با کالبد زمینی و جدایی کامل ، جسم را که از خاک همین خانه ی اجاره ایست ، باز به خاک برگردانند و روح ، که از لطف ایزد منان ،در جنین پیش از زادروزمان دمیده شده ، مجدد سوی او بازگردد، و بازگشت همه بسوی اوست .

از حرفهای چرت و پرت و نامفهومش حوصله ام سر ریز شد و گفتم؛ ، منو توی عالم خواب ، از وسط تماشای یک رویای شیک ، فری که ادای معلم های دینی و اساتید الهیات رو برام در بیاری؟ خب که چی؟ 

او سرش را بالا اورد و نگاهش را از نگاهم ربود و شروع به کم رنگ شدن نمود و در اخرین لحظات با صدای بیصدای نجوای خاموش درونی به من ندا داد که : ،تو سی ساله ای و در عمر زمینی هنوز جوان، اما طی یکماه اخیر ، هاله های حریر وار مان یک به یک سست و متلاشی میشوند ، و تو در حال پیمودن سراشیبی مرگ میباشی ، بی شک جسم فانی و کالبد زمینی ات دچار نقص شدیدی ست و مبتلا به مرگ زود هنگامی شده است، گر میل به رسیدن به آرزوهایت را داری ، خودت را نجات و هاله های زندگانی جسمانیت به ت خویش را با درمان جسمت ، از فرو پاشی برهان

صدای قناری مرا از خوابی عجیب به بیداری کشاند،  

اما کدام قناری؟ 

کمی گذشت تا به خواب اشفته ام باور اورده و جدی گرفتمش. 

زیرا طی یکماه و بیست روز بطرز عجیبی بیست کیلوگرم لاغر شده بودم ، و چشمانم دچار دو بینی، عدم ثبات در تعادل و غش و تشنج های بی سابقه شده بودم. با لطف همسر رییس فروشگاهی که من مدیریتش را داشتم برای تشخیص دلیل ناخوش احوالی ام چکاو کامل، سی اسکن و ام ار ای دادم ،و وجود دو تومور مغزی در مرحله ی N8 آگاه شدم که N20 ,به مفهوم مرگ است.  

حال پروسه ی درمانی ام را تکمیل کرده و مراحل را یکی پس از دیگری پیموده ام، بتازگی سراغش رفتم ،و از رد پای طراوت و امیدواری در نگاهش شادمان شدم ، و آبی به سر و صورتش در تصویر قاب آیینه پاشیدم ، ولی نمیفهمم چرا بجای او، صورت خودم بود که خیس آب گشت. 

 دقیق همچون حادثه ی سالهای دور در کودکانه هایمان ، که یک عصر گرم تابستان ، از سر شیطنت سنگ بر تصویر پسرک تخص و شرور درون آیینه ی مات و سالم کوباندم ولی سر خودم بود خونین گشت و از همان روز آیینه نیز تَرَک برداشت . 

در اخرین قدم از پیمودن پروسه ی طولانی ایمنی درمانی ، به دو تزریق سرنوشت ساز نیاز داشتم که گران تر از گران بود برای بهای زندگانی 

  ، تزریق های چندین میلیونی 

به تعبییری تنها راه حل گریز از شیمی درمانی . و انتخاب بهترین ، در میان بد و بدتر . یعنی ایمنی درمانی را به شیمی درمانی ترجیح دانستن . 

و اینها همگی تلاشهایی در مسیره فتح قله ی امیدوارماندن به زندگانی   

پس از تزریق (روایت حقیقی ست از شهروز براری صیقلانی) 

قفس درش باز ، اما خالیست ، تکه ایینه ی کوچک کنج قفس از بی وفایی پرنده شاکیست . شب است اما تابستان به یکباره درونم منجمد میگردد

این نشانه ی بدی ست. قانون میگوید کولر ها روشن و همگان پر عطش. ولی پس چرا من بی تعادل و گنگ و گیج گشته ام ، ؟. بدتر از انجماد ، تنهایی بی انتهای من است

وصیت نامه ام را در 33 سالگی درون جای مسواکی ، بروی ایوان میگذارم ، آرام سرم را بلند میکنم ، از تعجب خشکیده و بغض آلود میشوم ، زیرا پسرک رفته . او بی من رفت؟ چرا تصویر آیینه خالیست؟ هیچ نمیگویم و بغضم را قورت میدهم ، کلید های صندوق امانات رو درون پاکتی در محفظه ی دانه ی پرنده ای رفته بر باد در قفس پنهان میکنم ، نمیدانم الان کجاست؟ پرنده را نمیگویم. پسرک بی وفا که اینچنین زود رفته ام از یادش را میگویم .  

یاداشتی میگذارم برای هرآنکس که اول وارد این خانه ی نیمه متروکه شود ، 

تا بتواند لا اقل نیمی از من را بیابد و به خاک برگرداند ، 

. 

سرم بشدت گیج ، چشمانم سیاهی میرود ، قطراتی بروی دستان میچکد ، دستانی که بی اختیار بر چهارچوب درب چوبی حیاط ستون کرده ام تا بلکه طی سرگیجه های بی نوسان از زمین خوردنم پیشگیری کند . مکثی میکنم، هنوز چیزی بروی آرنجم میچکد

بی اختیار سقف سردری خانه را نگاه کردم . مثل فیلم ها ، میدانم ، ولی تنها حقیقت را نقل کردم، ، سپس چکه های بی وقفه از بینی ، این نشانه ای تلخ تر از تنهایی و لمس انجماد است

نیمه شب به من رسیده

صدای پسرک بازمیگردد به روزگارم و در میابم که اگر او در من است ، پس با من است، و اگر با من است پس زنده است . او بی وقفه درون دلم نجوا میدهد

پسر نمیر

 پاسخ میدهم با تمسخر؛ چی چی میگی؟ مگه اختیار منه 

او جواب میدهد 

آره فقط باید همین الان از توی چهار دیواری ازاد و رها شی

برو توی خیابون و بمیر 

لااقل نگند ک توی تنهایی مردش بعد یک هفته پیداش کردند

راست میگوید

احساسم با پسرک همنظر است و احساسم ،هرگز به من دروغ نگفته

البته غیر از سی چهل مرتبه ی خاص ، میروم

با شلوارک ، دو تایی همقدم به همراه سندل تابستانی از قفس خانه ام به ، کوچه و بعد به خیابان ، درون شهر گوشه ای مینشینیم

، بیخبر که قطرات خون رد پایی از مسیرمان را بر سنگفرش نقش بسته. 

پاهایم ناتوان شده اند ، آن قدر ناتوان که راه بازگشت را فراموش کرده اند

دستهایم می لرزند ،  سرد شده اند ، 

آن قدر سردشده اند که سرمای آنها سرانگشتانم را بی حس کرده اند بازگشتن سخت بود ،بسیار سخت قدم هایم را کندتر کردم ،بیشتر فکر کردم

با نوای آهنگی سخیف که هرگز فکر نمی کردم آن قدر حالم را خوب کند، آن قدر معانی درونش نهفته بوده باشد آن قدر غنی باشد گوش دادم  ،انگار روی سخنش دایما با من بود ، و پاهایم هم چنان ناتوان، آنقدر ناتوان که نمی خواست بازگردد ،بدنم گرم شده بود ،گرمتر ،دیگر انگشتانم  سرد نبودند ، سرانگشتها بی حس نبودند، نه اینکه جانی تازه گرفته باشند، نه ، تنها همان نوای سخیف،همان تخیلات دور از واقعیت کمی آرامم کرده بود 

کمی راضی  ، سبک بال تر ، البته تا به خود آمدم ، یک کالبد را بی نفس و بی تپش رو در رویم یافتم، چقدر شبیه به خودم بود ، هیچ گونه تعلق خاطر به وی نداشتم ، احساس آسودگی و. رهایی از فشار هزاران کیلوگرم سنگینی را از روی دوشم داشتم ، گویی یک عمر یک پیکره ی عظیم و فشار مهیب بار زندگانی جسمانی را به روحی نحیف سپرده بودند و اکنون بار دیگر مفهوم آزادی را یافته ام، دریچه ای از کنج قفس زمینی گشوده شد و تابش باریکه ای از نور را دیدم که بسوی او بازمیگشت ، نگاهی برای آخرین بار به جسم بی جان پسرکی خوش چهره انداختم ، یکی دو شخص رهگذر هراسان قصد کمک به او را داشتند و کسی دیگر ادرس را به اورژانس با صدای بلند و تلفنی اطلاع میداد ، اما زهی خیال باطل .

از زمین اوج کرفته و به ماه تاب در آسمان نگاه کردم ، شبیه به برکه ی نور در پستوی ظلمات سیاهی شب بود ، سوی دریچه ی نور شتافتم و

 ،صدای قهقه های خنده ی پسربچه ای سرخوش ، صدای اواز قناری های خوش صدا 

ترانه ی کودکانه ای با لحن و صدای دختر بچه ای شیرین زبان ، ،تصویر چمنزار وسیع ، و زیبا ، با حواشی نورانی و شفاف ، گویی پروانه ای شده ام ، و .

صدای بسته شدن درب اتاق و تن پوش سفید پرستاری خوش برخورد و خندان ، که میپرسد از من ؛ ممکنه به من بگید امروز چه روزی از چندمین ماه در چه سالیه؟ 

نمیدونم، من کجام؟

_شما بیمارستان گیل در شهر رشت هستید ، الحمدالله خطر رفع شده و شما بلطف دستگاه شوک اورژانس ، سریعا احیاء شدید ، وگرنه ممکن بود چند لحظه دیرتر بعلت عدم پمپاژ خون و نارسایی در خونرسانی به مغز ، دچار عوارض سنگینی همچون فلج نیم تنه بشید ، اما الان خدای شکر سالمید. 

به آیینه ی کوچک آویزان از جای لباسی نگاه کردم ، او هنوز انجا بود و 

پسرک در آیینه به من لبخند میزد اما به موزیانه ترین حالت ممکن 

سه سال بعد 

همه چیز تار و مبهمه ، آسمان فرش زیر پام شده ، آینده در فرسنگ ها دور تر قابل مشاهده ست ، ملایم ترین رنگها درونش بشکل آشفته و آشوب زدگی ها پخش شده ، هرچه بیشتر عمق میگیره بشکل هاشور زدگی های ی ، گنگ و نامفهوم میشه ، بی شک در خواب هستم ولی نمیتونم حدس بزنم که این خواب از جنس نرم و نازک به لطافت رویاست یا که از جنس ضخیم کابوس .

به آهستگی یک نقطه ی تیره از عمیق ترین مکان در تصویر روبرو ظاهر میشود و بزرگ و بزرگ تر میشود ، میتوانم حدس بزنم که یک درختچه ی کوتاه قامت باشد ، لحظاتی نمیگذرد که درخچه تبدیل به درخت کاج بلندی میشود ، خب مجدد گمانه زنی میکنم که دو حالت و اتفاق در حال وقوع ست ، اینکه من مشغول سقوط بسمت درخت کاج باشم؟،!. _ یا اینکه آن درخت در حال سقوط سمتم است؟! نمیدانم. جفتش دو تاست. سکوت جر میخورد با صدای کلاغ انبوهی از صداهای گوناگون در گوش هایم پیچیده ، همچون چکیدن قطره های آب درون لیوانی لبریز شده از آب. 

زنگ دوچرخه ای قدیمی ، صدای هجوم کبوترها  

درخت در چند فرسنگی ست و من برابر عظمتش کوچک.

لحظاتی در التهاب میگذرد و با صدای مهیبی درخت زوزه کشان سمتم هجوم میاورد ، و همه جا تیره و تار میشود ، از دل سیاهی ،یک گربه که بروی دو پا راه میرود و فارسی را با لهجه ی عربی حرف میزند ظاهر میشود ، و میگوید ،؛ 

 تو سر ساعت هشت و ده دقیقه بیا سر کوچه ی تان. تا با هم برویم

کجا؟

به ان دنیا 

چی؟؟؟؟؟؟

من با ترس و وحشت از خواب به عمق بیداری پل میزنم. 

چند نفس عمیق.

تپش های قلبم را حس میکنم ، صبح به پشت پنجره ی اتاق رسیده ، کلاغی پشت پنجره نشسته و به تکه صابون کوچکی نوک میزند ، و گویی از وجودم آگاه ست چون با حالتی عجیب رو به من قار قار میکند و پر میکشد به دل آسمان. باز هم چکیدن قطره های ناتمام از شیر آب خراب سوهان روح و روانم شده

.

  روزی جدید ، و تقدیری عجیب.

شهروز، همان پسرک شاد و شلوغ . البته این روزها ساکت است. زمان محو عبور ، اما در او ثابت است. او طبق معمول اولین فردی ست که هر صبح با وی رودر روی و همکلام میشوم ، و هر دو همزمان و مشابه به یکدیگر دست و صورتمان را میشوییم ، گاه بروی تصویرش در قاب آیینه یک مشت آب میپاشم و لکه های آیینه را پاک میکنیم. اعتراف میکنم که شدیدا دوستش دارم ، بهترین و متفاوت ترین فرد کاریزماتیکی ست که در شهر خیس رشت وجود دارد ، اما از ته دل برایش اندوهگینم ، نمیدانم چرا زندگیش هرگز سرو سامان نمیگیرد  

فرد واقع بین ولی پر ریسکی ست درون زندگیش. برای کارهای کوچک ساخته نشده ، یکبار فردی تحصیل کرده و کم غیرت به ما گفته بود که شما صد سال زود به دنیا آمده اید و درک نخواهید شد . . . . از این بابت میگویم کم غیرت که انتظار داشت شهروز تاوان ناتوانی اش در زندگی شویی اش را پرداخت کند و شهروز نیز مدتهاست که توبه کرده تا با زن مطهعلی هم خواب نشود و از همان روز توبه ، هرچه بدم امده ، بر سرم امده . اما میدانم، او یعنی بالاسری مشغول آزمایش من و شهروز است. و من نیز تاکنون پایبند به توبه ام مانده ام. البته شهروز را نمیدانم ! او ادمی سر به هواست ، خوش گذران و حوص باز. حتی اگر من نبودم تاکنون سر شغل قبلیش میماند و با رابطه اش با همسر مدیر فروشگاه ، سبب طلاق آنان میشد و خودش اکنون با زلیخا ازدواج کرده بود و صاحب مال و منال و ثروت شده بود. ولی من همچون خوره بجانش افتادم و او را دچار چنان عذاب وجدانی نمودم که از شغلش استعفا دهد و پایش را از زندگی انان بیرون بکشد. 

اما از ان روز ، بیکاری آمد 

بی پولی آمد

بی همدمی آمد 

بی برنامه گی و الافی آمد

افسردگی نیز بلافاصله خودش را به ما رساند 

تنهایی که همچون کلاف سر در گمی به دوره منو شهروز پیچیده شده .

از همان روز نخست ، شهروز با من درگیر شد و مرا سرزنش و ملامت کرد ، او میگفت که من و ندای درونش سبب تمام بدبختی هایش هستیم. 

راستش کم کم خودمم به همین نتیجه رسیده ام که وجود من برایش سبب درماندگی ست. چون او که در دنیا غیر از خدا و من کسی را ندارد ، و هربار که یک موقعیت مناسب برایش رخ میدهد او بین دو راهی وجدان و بیرحمی گیر میکند و من سبب از بین رفتن فرصتش میشوم . 

حتی همین دیروز درون سوپر مارکت سرکوچه ، او کیف کوچک نه ای را یافت و من خواب بودم که او انرا برداشت و به خانه اورد، او کمی ترسیده بود و نفس نفس میزد، درون کیف تنها هفت اسکناس پنجاه هزار تومانی بود . اما شهروز از لحنم شاکیست ، که چرا اینگونه سیصد و پنجاه هزار تومان را بی ارزش میپندارم در حالیکه در جیب هایمان تنها یک سکه ی صد تومانی ست. البته انهم از کف خیابان پیدا کرده است و برخلاف میل من ، درون صندوق صدقات نیانداخته . اما کیف و پول را به اصرار و تشویق من برد و به صاحبش پس داد. . و یک ریال هم برنداشت. شهروز میگفت به من که چون من به مادیات نیازی ندارم سبب بی اعتنایی ام به مادیات شده

به او گفتم که خب من که مانند تو ، نه به غذای خوراکی نیاز دارم و نه به رخت و لباس . هر وقت گرسنه ام بشود یک وعده موسیقی مینوشم ، یا یک جرعه از عطر گل یاس . گاه عبادت های شبانه چنان سیرابم میکند که دلم میخواهد ضتگری بزنم. .  

شهروز به حرفهایم شک دارد. این را از کلماتش میتوان فهمید، زیرا بارها گفته ؛ اما اگر دنیای دیگری نباشد ، پس چه؟ ان وقت هم این دنیا را از دست داده ام و هم آن دنیا . پس بهتر نیست لااقل نقد را بچسبیم و نسیه پیشکش خودت؟

من به شوخی در جوابش با صدای بی صدا و از طریق نجوای درونی در سکوت قول داده ام که به زودی از این شرایط عبور کنیم 

او پرسید؛ اما چطوری اخه؟ 

گفتم از انجایی که خودت با تجربه ی زیستی طی سی سال زندگی زمینی ات پی برده ای که آدمهای خوب زود میمیرند پس تو نیز بزودی خواهی مُرد .

و من از اثیری و اسارت در کالبد زمینی ات آزاد خواهم شد 

او از بس که ساده و خوش قلب است به من میگفت که پس از گسسته شدن هفت هاله ی حریر مانند نقره تاب و رهایی از جسم زمینی ، باید بسوی جرعه ی نور بروی و یا برکه ی نور در آسمان را بیابی ، تا بتوانی به سوی معبودت بازگردی .     

برایم عجیب است که او با عقل زمینی اش چگونه این نسخه و دستور العمل را برایم پیچیده. زیرا او به کلی از عالم غیب بیخبر است.   

درون خانه ی متروکه و نمور وارثی ، در کنج ضلع فرسوده سوم اتاق ، شهروز مشغول نوشتن است که گویی ، نوشتنش را نیمه کاره رها میکند و قصد رفتن به جایی را دارد .  

من صدای تقدیر را میشنوم ، اما او نه . پس چرا ناخودآگاه دست از نوشتن برداشت و سمت تقدیرش روانه شد؟ 

شهروز درب را کوبید و رفت

___لحظاتی بعد .

راس ساعت "08:08' صبح ، صدای جیغ ترمز ماشینی مست و پیام اور مرگ .

.

بازگشت همه بسوی اوست.    

ده دقیقه قبل 

پسرک در اخرین جملاتش نوشته بود؛ . من شهروز براری صیقلانی _ رشت . گوشه ی نمور و متروکه ی خانه ی وارثی . ساعت 8 صبح روز سه شنبه . ساعت هشت ، بهتره برم یه نون لواش بگیرم با صد تومن ته جیبم .

پایان 

شهروزبراری صیقلانی

_________________________________________

Farzadshafiyi.blogfa.com نظر داد کاربر به شناسه 

 سلام ، مرصی ازتون. یه پرسش دارم. شما دوستی دشمنیتون معلوم نی؟ شما کلی توی وبلاگ. Novelll.blog.ir & Novelli.blog.ir. شین براری رو کوبیدید و زیر هر پست پیرامونش شما چهار نظر رکیک گذاشتید. بعد چون بازار گرمه ،خودتون دارید بدترین و دستنویس ترین اثار خامش رو توی وبلاگتون پست میزارید؟ من نه طرفدارشم نه دشمنشم. ولی برام خیلی عجیبه چنین بازخوردی از شما 

_________________________________________

دیوارهای آجرپوش که پیچکها همچون بختک برویش خیمه زده اند و تمام چهار گوشه ی خانه را یک به یک تصرف نموده و از تمام دیوارها بالا رفته اند ، در گذر زمان طی سالیان متمادی این خانه همچون سوهان روحم بوده

هربار که از نبش کوچه اش گذر کرده ام ، بی اختیار به یاد تلخ ترین حادثه ی روزگارم افتاده ام . 

و هربار به یاد گناهی افتاده ام که نابخشودنی ست

گمان میکردم مرور زمان مشکل را حل خواهد کرد ، اما ، عذاب وجدان ، امانم را بریده . خسته شده ام ، میخواهم از این شهر بروم ،بلکه هرگز گذرم از نبش ان کوچه ی بن بست نیفتد و به مرور از خاطرم برود. 

در شهر من ، کوچه ای هست خمیده ، تنگ و خاکی 

انتهایش بن بست و درخت پیر انجیل

درختی که تکیه به بن بست زده ، و لمیده 

پنجره ای نیز همیشه انتهای کوچه بن بست ، باز مانده

و بیوه ی جوانی که غریب است در این شهر 

بیوه ی غریب ، چشم براه ست 

اما چشم براه کی؟ 

ده سال گذشته از تصادف مهیبی که جان پسر خردسالش و شوهرش را گرفت . اما او نیز جان سالم به در نبرده و گویی فلج شده . تصادفی که همزمان پاشنه ی آشیل من گشت ، تا رنگ خوشبختی از روزگارم برود. افسوس. عذاب وجدان هربار گلویم را میفشارد ، زندگیم ده سال است که کابوسی دهشتناک شده ، هربار از نبش کوچه گذر میکنم ، به دره ای از جنس ناباوری ها سقوط میکنم و از درون فرو میپاشم.

 ده سال پیش ، دقیقا شب یلدا بود که ، بیوه ی ساکن خانه ی اجاره ای ، ته کوچه ی بن بست انجیل ، در تصادفی سخت شوهرش و پسربچه ای هفت ساله را از دست داد ، و از آن بدتر قدرت ایستادنش را برای همیشه با ویلچری زنگارزده معاوضه نمود تا. زمینگیر و عزادار با رخت سیاه به چله ی بنشیند . 

باز تقویم به یلدا رسید _زمستان وارد شهر شد!. دگر بار باز پاییز از شهر گذشت ، 

رشت _سردش است!

جاده ها مرا میخوانند•••••

عزم من دلکندن و رفتن است••••

رسم جاده ها نیز هجرت است•••

بازوی بلند جاده ها از حومه ی شهر به غربت میروند ••

نمیدانم چرا، همواره ، شهر در حاشیه سردتر است•

چمدانم را در ایستگاه متروک جای نهادم

چیز چندانی در آن نبود 

لبریز از دفترهای سیاه و پر از واژه بود . 

یک مرد جوان و سفید پوش با پسربچه اش مرا سایه به سایه تعقیب میکنند 

واقعا ترسیده ام ، نگاه مردک غضب آلود است ، دست پسرک را بی وقفه میکشد، و کشان کشان با خودش به این سوی و انسوی میبرد ، بچه لنگ لنگان راه میرود ، و مردک در این یخبندان و سرمای شدید با یک عرقگیر سفید و نازک است ، برای لحظه ای تصور کردم که پا راه میروند ، 

برای انکه از انان بگریزم ناچار درون کافه ای خلوت رفتم و در عمق تاریکش پناهنده شدم

درون کافه ی ایستگاه قطار ، انتهای کافه بروی نیمکت چوب مینشینم . به گمانم گدا بودند ، یا بی خانمان

سفارش چای میدهم ، اما قهوه چی سه استکان چای درون دیس بروی میزم میگذارد، سرم درد میکند

چشمانم را لحظاتی میبندم ، 

شخص غریبی ، چای سبز را در فنجان مینوشد

اما خوب میدانم که چای بروی بوته اش سبز تر است تا فنجان!

از قهوه چی درخواست قهوه میکنم ،اما

قهوه چی این کافه ، حتی نمیداند قهوه چیست 

از من به طعنه میپرسد ؛ 

 چای تلخ ، سردتر؟.

   یا که 

  چای سرد ، تلخ تر؟ 

سکوت میکنم ، از پیرمرد های الکی خوش بدم میاید

_میگوید که از صفر تا صد چای را مدیون کاشف السلطنه و قاچاق مخفیانه ی بذر های بوته ی چای درون عصایش از هند به لاهیجان هستیم ، از من میپرسد ؛ میدانی پدر چای این سرزمین کیست؟ 

کودکی با حیرت از پدرش میپرسد ؛ مگه چای هم بابا داره؟ خب مثلا مادرِ ِ و پدر قهوه کیه؟ مادرقهوه چی شکلیه؟

پدرش فوت بر نعلبکی داغ چای میدمد ولی نمینوشد ،بلکه تنها عطرش را استشمام میکنند ، پدر با نیم نگاهی غضبناک به من ، و با لحنی کنایه آمیز به سوال پسرک پاسخ میدهد و با اشاره ی سر ، مرا خطاب قرار میدهد و میگوید؛ مادرقحبه اونیه که نیمه شب با ماشین زد مادرتو فلج کرد و فرار کرد 

مادرقهوه شکل این شخصی هست که منو تو را از ادامه حیات محروم کرد 

و الان خاطراتش رو توی چمدون در ایستگاه قطار جا گذاشته ، تا دست خالی با خیالی اسوده از وجدانش فرار کنه و به شهر جدیدی بره . 

من با لکنت میگویم ؛ ب ب ب بخدا غلط ک ک کردم ، نوجوان و احمق ب ب بودم که مست پشت فرمان نشسته بودم ، مث س س سگ پشیمانم ،  

قهوه چی میگوید؛ با کی حرف میزنی جوان؟. 

راه گریزی نیست 

از کافه خارج میشوم ، 

لبه ی سکوی ایستگاه قطار می ایستم ، تا سریع به محض توقف قطار ، واردش شوم ، پدر و پسرک لنگ لنگان سمتم هجوم می اورنددددد نمننننننن

(صدای بوق ممتد قطار و آژیر سوانح سکوت را جر میدهد و تمام حواس ها را جلب میکند ، مردم هجوم میاورند ، و قهوه چی پیر زیر لب میگوید ؛ طرف دیوانه بودش ، اومدش سه تا چای خورد با خودش حرف میزد و اخرشم پول چای رو نداد و دوید خودشو پرت کرد زیر قطار

 خدا نیامرز ، یکی نیست ازش بپرسه اخه ادم ناحسابی تو که قصد خودکشی داشتی ، پس دیگه سر صبحی چای خوردنت واسه چی بود؟ ، سر صبحی هنوز دشت و سفته نکرده بودم ک اینجور چای مجانی کوفت کرد و رفت اون دنیا

هنرمند 58 ساله و مطرح دنیای هنر بی شک یکی از معروف ترین هنرمندان دوران معاصر هنر ایران به شمار می‌رود، به گونه‌ای که نام وی در بسیاری از کتاب‌های درسی تاریخ هنر در دانشگاه های معتبر دنیا مطرح شده است. شهرت وی بیش‌تر به دلیل سبک خاص و نگاهی نو به یک رویکردهای اجتماعی بوده که بسیار مورد توجه مخاطبان و نقادان این حرفه قرار گرفته است.

شیرین نشاط در ششم فروردین سال ۱۳۳۶ در شهر قزوین متولد شد و برای ادامه تحصیل در سن ۱۷ سالگی به آمریکا سفر کرد. او سپس در دانشگاه کالیفرنیا در رشته مورد علاقه اش یعنی هنر مشغول به تحصیل شد. پدر وی فیزیکدان و مادرش خانه دار بود. شیرین نشاط می گوید که پدرش همیشه  یکی از طرفداران سبک و سیاق زندگی غربی بوده و آرام آرام این علاقه سبب شد که پدر و مادرش با سنت ها و ارزش ها شرقی بیگانه شوند.او می افزاید  آنها  هویتی را به دست آوردند که در خور موقعیت اجتماعی آنها بود. شیرین دوران تحصیل خود را در مدرسه‌ی کاتولیک‌ها در رشت گذراند؛ تجربه‌ای که از آن با عنوان غربی سازی” یاد می‌کند.

پدر او همواره دخترانش را به مستقل شدن، ریسک پذیری و دنیا دیده شدن تشویق می کرده است. از یک سو علاقه به غرب و از سوی دیگر ( از طرف خانواده مادری) علاقه و پای بند بودن به سنت ها باعث شد که شیربن نشاط توجه ویژه‌ای به موضوع هویت داشته باشد. وی این دید متفاوت خود را در عکس ها و فیلم هایش به نمایش می گذارد. شیرین زندگی خود در غرب را با عنوان تبعید خود خواسته” می‌خواند.

او هنگامی که پس از سال‌ها به کشور بازگشت تغیرات بسیاری را در مردم و فرهنگ آن‌ها احساس کرد. تغییراتی که به گفته‌ی وی هم جالب و هم ترسناک بودند. او نه تنها در بین دو فرهنگ قرار گرفته بود (دو فرهنگ متفاوت) بلکه حس نوستالژی و تفاوت مردم و فرهنگ در این سالیان را نیز کاملا حس می کرد. در کارهای وی تضاد و دوگانگی کاملا مشهود است. برای نمونه در عکس هایش از قطب های کاملا متضاد بهره میگیرد همچون سیاه و سفیدی، مرگ و زندگی.

او هم‌چنین در آثارش از شعرهای  شاعران زن معاصر ایرانی استفاده می کند که اغلب این شعرها روی عکس مربوط به ن نوشته می شود. یکی از نکاتی که کارهای نشاط را متفاوت و زیبا می کند، حس قدرتی است که در عکس هایش موج می زند؛ مانند دستهای گره خورده به هم و زن و اسلحه که شاید به گونه ای قدرت و جنسیت را به زیر سوال می‌برد. اما  این قدرت  در بیش‌تر عکس ها با نگاه‌های خیره و گاه محزون زن ها گره خورد که بیان گر جایگاه اجتماعی است

از جمله آثار او بعنوان مشتی از خروار میتوان به

پرده برداری” و مجموعه” ن خدا” اشاره کرد. مجموعه عکسهای  ن خدا  نه تنها اشاره ای به وضعیت اجتماعی ن مسلمان در کشور هایشان دارد بلکه بر خلاف اعتقاد بسیاری که کارهای او را فقط اعتراضی به مذهب می دانند، وی تلاش می کند تا دنیای غرب را نیز به پرسش بگیرد. زیرا او معتقد است اگر زنی در دنیای غرب حجاب داشته باشد نگاه غربی ها به آن زن مسلمان سبب سلب آزادی وی می‌شود و این نیز بیان گر تضادی است که در دنیای غرب وجود دارد. اولین نمایشگاه انفرادی نشاط در سال ۱۹۹۳ در فرانکلین فورنک نیو یورک بر پا شد و از آن پس آثار شیرین نشاط در بسیاری از گالری های مطرح دنیا به نمایش گذاشته شده است. هم‌چنین او برای ساخت فیلم ن بدون مردان در سال ۲۰۰۹ در شصت و ششمین جشنواره بین‌المللی ونیز تندیس شیر نقره‌ای بهترین کارگردانی را برد. او در سال ۲۰۱۴ به عنوان یکی از داوران جشنواره بین‌المللی فیلم برلین بر گزیده شد.

                 برخی از مهم ترین جوایز هنری او : 

 خرس نقره ای جشنواره فیلم ونیز 

The first International Prize_Venice Biennale (1999)

جایزه بین المملی نفر اول بیننل ونیز

The Grand Prix at the Kwangju Biennale (2000)

دوسالانه ژو

The Visual Art Award from the Edinburg International Film Festival (2000)

جایزه هنر تجسمی از جشنداره فیلم بین المملی ادینبورد

The infinity award from the Inernational center of photography in New York (2002)

جایزه اینفینیتی از مرکز بین المللی عکاسی نیویورک

The zaroone award from the Universitat de Kunste Beriln (2003)

جایزه زیروان از دانشگاه کنست در برلین

The Hiroshima freedom prize from the Hiroshima city Museum of Art (2005)

جایزه آزادی هیروشیما از موزه هنرهای هیروشیما

Lillian Gish Prize in New York (2006)

جایزه لیلیان گیش_نیویورک

.

رمان رایگان کلیک نمایید    

درود ماریا صبریانی هستم از زیر آسمون کبود 

براتون یه قسمت باحال زیرخاکی از زمانی که شین هنوز معروف نبود پیدا کردم . جالبه بوسی بایMæř¤  

  کانون نویسندگان ایران بازنشر   

مجله ادبی فرهنگی چوک ، سردبیر ماندانا تدین ، گفتگو و نقد شین براری 

سبک شهرنویس و زنده و ساختارشکن شین براری که در نگاه اول بی شباهت به داستانی بلند به سبک سرودن شعری سپید و بی پایان است از زوایا و ابعاد غنی شده از خلاقیت و هوش و زکاوت در بکارگیری از ابزارهای نویسندگی ست . شهروزt براری صیقلانی متولد یلدای سال 1366هجری شمسی در شهر رشت است سبک او بیشتر از هر نویسنده ای منحصربفرد و تازه است ، اما در فضای بسته ی و خاص حاکم بر جامعه خرد و اهل قلم در جمهوری اسلامی ایران عزیزمان مجال چاپ و نشر عقاید و صراحت کلامش به ندرت داده میشود _ عطر تازگی و واقعیت از موضوع داستان هایش به مشام میرسد ، او نسبت کمیت و کیفیت را میان تناسب موضوع و درون مایهء داستانیش با حجم واژه آرایی را چنان به نفع مخاطب خاص تغییر داده که خطوط فرضی معیارهای پیشین را زیر پا گذارده و آنچنان کیفیت را بالا و کمیت را پردازش و متناسب با سلیقه ی دلخواه و باب پسند مخاطبینش نموده که عده ی بیشماری از علاقه مندان سبک های نامتعارف دیگر را شیفته و شیدای دنیای درون داستان هایش نموده . 

از زوایای پنهان و دیدگاه حرفه ای با نگاهی نکته سنج و ریز بینانه میتوان لیست بلند بالایی از فول های ادبی و دستور زبانی از وی تهیه و ارائه نمود ، اما مادامی که یک نویسنده ادعای کذب نکند نباید و نمیتوان اقدام به تخریبش نمود ، از همین رو بسیاری از اهل فن های داستان نویسی فارسی منتظر وقت و دست به ماشه ایستاده اند تا ادعایی فرای جایگاهش بیان کند و یا دچار غرور واهی و خودبزرگ بینی شود تا ناخواسته برگه ی سقوطش را امضاء کرده و آماج انتقادات قرار گیرد . 

نکته کلیدی در آرامش کاری وی ، نعمت دور بودن از پایتخت ایران ااسلامی است که سبب دور ماندن از حواشی شده  

از حق هم نمیتوان گذشت که وی برخلاف سن پایینش فرد بی تجربه ای نیست و خصلت افتادگی اش را با فن بیان بالایش ترکیب نموده و در پاسخ گزارشگر رسانه ی فرهنگی ادبی ویرگول اینچنین میگوید ؛

 تحصیلات دانشگاهی اتومکانیک بنده کوچکترین ارتباطی به ادبیات داستانی ندارد ، خواهشن بنده رو استاد خطاب نکنید چون احساس میکنم دارید هندوانه زیر بغلم میگذارید ، چون ابداء بنده استاد نیستم . و این تنها یک سوء تفاهم محض و زودگذره . من نه سر رشته ای از ادبیات دارم و نه ادعایی . بنده یک فرد معمولی ام که تحصیلاتم رو در رشته ی اتومکانیک سیالات در دانشگاه تا مقطع کارشناسی گذروندم و اگر اکنون سعادت صحبت با شما رو دارم ، از لطف دوستان مخاطبی ست که نوشته های بنده مورد پسنده شون قرار گرفته همین و بس.

{}مصاحبه گر میپرسد؛ جناب آقای شهروز براری گرامی شما چند اثر چاپی و ثبت رده بندی کتابخانه ملی ایران دارید؟}{}

[]بنده جمعاء یازده تا اثر مستقل رمان و داستان بلند دارم در رده بندی ثبت کتابخانه ملی ایران ، و چهار اثر هم بشکل مجموعه داستان کوتاه داشتم ، که شاید در چهار تا مجموعه سر جمع پنجاه و دو تا داستان کوتاه بوده باشه ، و یک ثبت ادبی هم در تکنیک نویسندگی داشتم که مربوط به تکنیک دو فرجام بود 

}{} مصاحبه گر با تعجب میگوید؛ واااوو در این تاریخ و دوره که تمامی روش های نویسندگی تکامل یافتن ، شما باز توانسته اید تکنیک کشف نشده ای پیدا کنید و اونو ثبت ادبی هم بکنید؟ تکنیک دو فرجام رو که من خودم ترم پیش در دانشگاه آزاد اسلامی واحد کازرون جزوء ادبیات تخصصی رشته ادبیات خوندم ، اما نمیدونستم که این تکنیک تازه ثبت شده ، واقعا شگرد زیرکانه ای هستش دوفرجام ، مثل قدرمطلق یا شاید یک فرمول پیشرفته ی هندسه در ادبیات هست در تصور ذهنی ام از این مبحث درسی . بگذریم ، خب شما پس چطور میفرمایید که این کاره نبوده و نیستید ، شما توسط استاد شیرین نشاط [9]ریاست دانشکده ادبیات حماسی در نیویورک شناخته شدید ، سپس توسط مقاله ی استاد گلشیری[8] در المان پر رنگ شده و پی در پی برنده ی جوایز مختلف داستان نویسی بی المللی شدید ، چه توضیحی برای رسیدن به این موفقیت های فشرده در یک بازه ی زمانی کوتاه دارید ? 

[] جوایزی که شما میگید ، به هیچ وجه جوایز مهمی نیستن و هرکسی میتونه با کمی شناخت به سبک های رایج داستان نویسی خلاق در سطح اینترناشیونال ببخشید،، بین المللی منظورم بود ، فارسی را پاس بداریم خخ . میگفتم مثلا جایزه وولدوبوستوگ[6] حاصل یک خوش شانسی مطلق بود ، و جایزه ی جشنواره ی تیرگان چند سال پیش در تورنتو محصول زکاوت در انتخاب موضوع بوده ، چون مسابقه در تورنتو کانادا ، بین ایرانیان در تبعید خودخواسته برگزار میشد ، و من یک موضوع پاشنه ی آشیل هیات داوران رو انتخاب کرده بودم که مثل چسب زخمی نمکین بر زخم عمیق روحشون بود ، از اون لحاظ که بی شک اونها دلتنگ خاطرات نوستالژی و کودکانه هاشون در پستوی خاطراتی فرسوده بودند و من نیز با رمان با نام = کوچه باغ های وطن دلتنگتان است. در مسابقه شرکت کردم ، خب حدسش اسونه که چه تحت تاثیری قرارشون دادم با حرفهای مناسب در مکان و زمان مناسب .

{}مصاحبه گر ؛ خب ظاهرا در دو بخش متفاوت از هم برنده ی تندیس طلایی شدید ؟ درست عرض میکنم یا خیر؟

[] بله فرمایشتون متینه ، بخش داستان کوتاه هم برنده شدم ، اونم بدلیل پیاده کردن پیرنگ فرعی در داستان کوتاهی که گستردگی واژگانش از لحاظ کمیت محدوده ، و خب درون مایه و زمان و مکان رو فدای تعدد کارکتر شخصیت های حماسی درون داستان کردم و ریسک بزرگی بود که جواب داد.   

{}مصاحبه کننده : در یک کلام تفاوت اصلی سبک نویسندگی خاص شین براری با دیگران در چه چیزی نهفته ست؟ 

[4] فضاسازی 

{}مصاحبه کننده؛ چه نوع ؟ کمی توضیح بدید؟ 

[] خب اخه شما گفتید در یک کلمه ! ، توضیح خاصی ندارم، خب من سبک مورد پسند خودمو مینویسم ، و چون عوام پسند نیست و کلیشه ای نیست مخاطبینش کم هستند و من هیچکس الگو نبوده برام ، از هیچ کس پیروی نکردم ، و همین سبب منحصر بفرد بودنش شده . و من در یک اثر رمان صد برابر بیشتر از حد استاندارد انرژی میزارم و لایه افزایی لوکیشن بصری ، تصویر سازی القایی ، ریتم تلرانس [3]رنگ پاره ی ذهنی سیر پیوستگی رمان رو با فراز و فرود های احساسی به رنگ شاد و رنگ غم تغییر میدم ، خودمو واقعا همقدم با شخصیتی مشابه شخصیت هایی مثل شخصیت ایستا ، یا شخصیت پویا ، همراستا ،متضاد ،قهرمان و ضد قهرمان ، و فرعی رمان میکنم و مدتی رو باهاشون در روزمرگی های این شهر شلوغ وقت میگذرونم و هیچ از ماجرا بروز نمیدم ، اما سراپا غرق لایه های ذهنی و شخصیتیشون میشم ، درون دفترچه ام دایره ی واژگان مختص هر سوژه ای رو مینویسم ، از جملاتشون ، استعاره هاشون ، از فضای ذهنی و اتمسفر طبقه ی اجتماعی شون ، از دغدغه های روزمرگی هاشون ، از تصورات واهی و توهماتشون از همه صفر تا صد شون الگو برمیدارم ، سپس شخصیت سازی رو شروع میکنم و به کاراکتری مثل کاراکتر هاجر در رمان سهر خیس ، جان میدم در خیالم ، اینکه از کجا اومده به کجا میره. ،آیا افراد امثال اون در زندگی حقیقی با چه موانع خودساخته ای دست به گریبانند، ایا اونها دچار سرگشتگی میشند ،ایا طی عبور از نوجوانی به جوانی مسیر رو غلط هم میرند ، یا اگر ته کوچه بن بست عاشقی گیر کنند در برهه ی جوانی ، تسلیم میشند ، و یا اینکه خودزنی خواهند کرد، یا بلکه تعادل زندگانی شون تا ابد برهم خواهد خورد، یا یه قشر خاصی که ته بن بست عاشقی تا ده ها سال خواهند ماند ، و اگر شخصیت پویا باشه که بی شک از سد این سرخوردگی به طریقی گذر خواهد کرد و به مسیر اصلی باز خواهند گشت ، اما شخصیت ایستا. مثلا تا اخر عمر ته بن بست عاشقی درجا خواهد زد و رخت سیاه به تن خواهد کرد تا باقیه عمر نماد اون بن بست و شکست عشقی همچون رخت سیاه عزا بر تن شون باقی خواهد ماند . همگی اینها دلیل بر امتیازات مثبت یک اثر نسبت بر اثر دیگران میشه 

(برای مطالعه کامل این گزارش میتوانید مجله ی دو فصل نامه ویرگول را از کیوسک های مطبوعاتی سراسر کشور خریداری نمایید) 

شین براری نویسنده‌ی ایرانی مدرن است. واژه‌ی مدرن در این‌جا بار ارزشی ندارد، هر چند در مورد شهروز براری صیقلانی از نکات بارز جهان داستانی او ست. شین براری به نحو بی‌سابقه‌ای ـ در میان نویسندگان ما در محل تلاقی دو ویژگی ادبیات مدرن ایستاده است؛ محلی که دو خط یکدیگر را قطع می‌کنند. خط اول داستان کوتاه است و خط دوم پرسه در فضای شهری.

داستان کوتاه علی‌رغم تصور برخی از دل رمان بیرون نیامد، بل‌که محصول شرایط انسان و دنیای صنعتی قرن ۱۹ بود. انسانی که در زمانه‌ی خویش نمی‌توانست همه‌ی آن‌چه را از ادبیات می‌خواست در رمان جستجو کند. رمان نسبت به داستان کوتاه نیاز به همدلی و همراهی خواننده داشت و انسانِ دنیای صنعتی نه فرصت چنین همذات‌پنداری‌ای داشت و نه اصولا چنان مخاطبی برنمی‌تابید که به تمامی خود را در اختیار هنرمند بگذارد. او در برخورد با اثر هنری، حقی را نیز برای خود می‌طلبید. به همین واسطه ژانر داستان کوتاه که بیش از همه به تصورات و پیش‌زمینه‌های فکری و ذهنی خواننده متکی بود، بهترین محمل برای انسان مدرن شد.

از طرف دیگر، انسان مدرن مرکز تحولات خود را از (روستا قلب تپنده‌ی دوره‌ی کشاورزی) به شهر و حاشیه‌های آن (مغز متفکر دوره‌ی صنعتی) انتقال داد. ساختار عمودی آشکار ارباب ـ رعیتی تغییر یافت و به ساختار پنهان و افقی کارفرما ـ کارگر تغییر شکل داد. ویژگی عمده‌ی شهر، گمشدگی ‌ست. شخص می‌توانست یا مجبور بود در محلی زندگی کند که همه او را نمی‌شناختند. از سوی دیگر برای اولین بار، انسان، تنها جزئی از کاری را بر عهده داشت که کلیت ‌آن اشراف نداشت. کشاورز با رابطه‌ی بی‌واسطه با موضوع فعالیتش (زمین) می‌دانست چه می‌کند و به چه تعلق دارد اما انسان شهری (چه در کارخانه‌های بزرگ و چه در ادارات و سازمان‌های غول‌آسا) تنها مهره‌هایی از چرخی عظیم بود و نمی‌توانست با کلیت موضوع کارش ارتباط برقرار کند و شاید اصولاً از آن سر درنمی‌آورد. به همین واسطه، کم‌کم هویت‌باختگی و بیگانگی از خود، در ادبیات ظهور پیدا کرد.

تقریبا یا حتی اکثر غریب به یقین داستان‌های شهروز براری صیقلانی در شهر رشت و در فضای متفاوت ان میگذرد ، نویسنده چنان شگرد ماهرانه ای در تغییر حالات تجسمی این شهر بکار بسته که گویی همزمان حین مطالعه ی اثارش تمامی لوکیشن ها بر سطح پرده ی نقره ای تخیلات مخاطب یک به یک بدون هیچ کموکاستی بنمایش در میاید و همواره رنگ و لعاب فضاسازی شده ی پیرامون حوادث رمان ، یک گام از ماجرا پیش است و بشکل منحصر بفرد و بی سابقه ای از شگرد[2] (Atmousfertioncial language) بهره برده ، این سبک که معادل لغت آن به فارسی وجود ندارد ، ولی شاید انرا بتوان اینگونه تعبیر داد که; میشود (زبان خاموش و القاء دهنده ی پنهانی فضا و محیط پیرامون) از اصول حرفه ای و کم سابقه ی عکاسی دوره یfroiiedAlexander chekhof  

[1] در اروپای قرن 19 محسوب میشود و از ان بعنوان رفتاری وسواسگونه در بالا بردن سطح کیفیت مفهومی یک تصویر عکاسی نام برده میشده که اندک و انگشت شمار افرادی از این سبک پیشرو تاثیر پذیرفته اند در اثارشان . البته استفاده از چنین شگردی تاکنون در زمینه ی هنری عکاسی و فیلمسازی و یا نهایتن شاید در اثار نقاشی ونگوک استفاده گردیده است ، و شایان ذکر است که خود نویسنده مذکور چنین ادعایی را نداشته اما در دانشکده هنرهای نوشتاری و تجسمی نورت یونورسیتی آرت رایتینگ نیویورک به سرپرستی استاد مشهور دنیای هنر سطح بین الملل سرکارخانم شیرین نشاط ،بروی اثری بنام پسرک غزلفروش نوشته ی شین براری تجزیه و تحلیلی بوسیله الگوریتم های پیچیده ی هنرهای نوشتاری و تجسمی انجام گرفت که گویای بکار گیری از صد و سه شگرد عمدی و آگاهانه از نویسنده ی اثر در چیدمان واژگانش بود و برای صد شگرد از آن موارد توضیح و نامگذاری پیشین موجود بود ، البته برخی از موارد بسیار شگفت انگیز و قابل تحسین محسوب میشده ، که میتوان از شگرد استفاده از تکنیک سیر صعودی در مصرف فعل نفی در قسمت سیر نزولی پیرنگ ، از پیش آگاهی بعد از مقدمه چینی تا یک گام پیش از نقطه ی اوج و سپس مع و قرینه ی این عمل و در لایه ی دیگر و موازی همزمان همین تکنیک در استفاده ی مع از صفت های مثبت و یا منفی در روند پیشرفت سیر داستان اشاره داشت ، که نزدیکترین مورد مشابه استفاده از چنین شگرد پیچیده و وسواسگونه ای در یک اثر به کتب صده های هفت و هشت هجری شمسی باز میگشته . حال این پرسش پیش می آید که چرا از میان آنالیز هزاران اثر جدید در الگوریتم های پیشرفته ی مدرن ترین دانشکده ی ادبیات بین المللی هرگز حتی یک مورد هم پیش از این چنین تشابهی رخ نداده و بنابر توضیح دانشکده نورت احتمال تصادفی بودنش در حد صفر از یک میلیارد است . 

نکته ی پررنگی در این میان خودنمایی میکند ، اگر در جامعه ی ادبیات داستانی ، فارسی نویس نویسنده ای با چنین درجه ای از تسلط بر چیدمان واژگان ظهور کرده ، پس چرا او کوچکترین عضوء جامعه ی ادبی هم بشمار نمیاید؟ چرا همگان در این سرزمین نام میم مودب پور را بخوبی میشناسیم و مارا ناخودآگاه به یاد جلد رمان می اندازد ، در حالی که مرتضی مودب پور از سال 1378 که اولین اثر رمانش روانه ی بازار نشر و ادب شد تاکنون تنها سه اثر از وی منتشر شده ، و ما بواسطه ی سه اثر رمان او را میشناسیم ، ولی شین براری با نصف سن و یک دهم سابقه ی حرفه ای در نویسندگی نسبت به جناب مرتضی مودب پور تاکنون هفده اثر از ناشرین مختلف مانند منثورمجد ، مرکزی ، چشمه ، ققنوس ، راشدان ، پوررستگار گیلان ، آبرنگ ، پایتخت ، علی ، به نشر رسیده اما همواره یا با تیغ تیز ممیزی در نظارت پیش از چاپ در تجدیدچاپ مجدد مواجه گشته یا با نوسانات بازار کاغذ ، و یا حواشی مشکوک و بی مورد مانند حواشی اثر (هاجر) که بدلیل موج اعتراضات مهندسی شده و هدایت شده نسبت به موارد عقیدتی و غیر واقعی رویداده مواجه شده است . 

در ادامه ی نقد و بررسی سبک او میتوان به تغییر یک گام جلوتر محیط به رنگ

سرد و عبوس اساره داشت که گواه رخ دادن پیش آمدی شوم در اتفاقات روبرو ست .

بطور مثال داستان کوتاه [11]وارونگی هویت» از داستان‌های نمونه‌ای این رویکرد است. سیاوش ، دچار عدم تعادل روح و روانش با کالبد فیزیکی اش است و پس از فوت مادرش دچار افسردگی و خانه نشین شده ، به سربازی رفته و لی در نهایت معافیت گرفته ،پدرش فردی سنتی و خشک است . سیاوش تا دیپلم تحصیل کرده و حالا در 22 سالگیش در بطالت [12]محض و در تنهایی ملموسی در محله ای بنام ضرب در پستوی شهر رشت زندگی می‌گذراند. 

پدرش اصرار به ازدواجش با دخترعمویش دارد و عاقبت سیاوش از خانه ی پدریش طرد میشود چون مثل مردهای محله رفتار نمیکند و گاه مخفیانه زیر ابروهای خود را بر میدارد . موی سرش را بلند کرده و خودش که ادعا میکند تغییر رنگ موی بلندش بواسطه ی تاثیرات صاف کننده ی شیمیایی بنام گلت و ولستریت است اما جعبه ی رنگ موی [N8] إِن+ هشت را زیر تخت خوابش پنهان کرده ، مویش را بروی شانه های کوچکش افشان میکند ،ناخن هایش را بلند میکند پدرش جلوی اهالی محل و مسجد بی آبرو شده . و کاسه ی صبرش لبریز گشته 

با فشارهای پدر بر او ، انقلابی کوچک در زندگی ه‌وار سیاوش اتفاق می‌افتد. زندگی او که در بطالت و رویاهای دخترانه ی معمول خلاصه شده، از جریان عادی خارج می‌شود. سیاوش به‌رغم بیهودگی این زندگی، سخت به آن وابسته است و اخراجش از خانه ی پدری تا حد زیادی حاصل درک بالای خودش بوده که نخواسته بود با حضورش سوهان روحه پدرش شود

از اپیزود دوم با دخترکی بنام سوگند آشنا میشویم و در میابیم که او بی شک سیاوش است ، و به روش منحصربفردی طی لحظات ساده ی یک روز معمولی با وی همراه میشویم ، گستاخی و شوخی های جنسیت گرا محوریت اپیزود دوم را به شیوه ی درست و کاملا حرفه ای و سطح بالایی سمت مبحث (پرداخت شخصیت) سوق میدهد ، و با به تصویر کشاندن معاشرت های عجیب و نامعمول شخصیت اصلی با قشر خاص جامعه ، به زیبایی هرچه تمام تر واکنش او به دیگران ، واکنش دیگران نسبت به او را در جملاتی نو و طنزآلود نوشته تا به این طریق @پرداخت شخصیت# را انجام دهد .

ما در این اثر فارغ از انتهای متحیر کننده و فارغ العاده ای که نویسنده با بهره گرفتن از تکنیک ابداعی خویش یعنی دو فرجام خلق نموده با پیرنگ نامتعارف و ساختارشکنانه ای مواجه ایم و اللخصوص که در اپیزود دوم با چرخش شخصیت اصلی از سیاوش به سوگند بطور غیرمستقیم خودمان در خواهیم یافت که او همان شخصیت اصلی در اپیزود قبل است ، در حالیکه اسمش از سیاوش به سوگند تغییر یافته و کوچکترین شباهتی از لحاظ ظاهری ،رفتاری ، شخصیتی ، گفتاری ، پنداری با خودش در کالبد اشتباهی و پسرانه اش ندارد ، و گویی در جنسیت مونث در جای درست روزگارش ایستاده و در اوج نداری و تنگدستی. او خوشبخت ترین فرد درون صحنه ی یکتای هنرمندی اش است ، و شگفت انگیز ترین هنر نویسنده در بنمایش کشاندن رگه های پنهان و نهفته در حالاتش است که به غیر مستقیم ترین حالت ممکن در ادبیات داستانی به مخاطب میفهماند که در عین خوشبختی و خنده های بلند او با افسردگی کم عرض ولی عمیقی در روح و روانش دست بر گریبان است ، مثلا ، آنجایی که در سکوت و خلوت کوچه ی باریک و بن بست و خاکی با عبور نسیم و رقص زولف بلند مویش در عبور نسیم برای چند لحظه ی کوتاه او را به تفکر و پل زدن به خاطرات نوستالژی کودکانه اش وا میدارد و لحظه ی خروجش از تفکرات گرد و غبار گرفته و خاکستری غم انگیزش ، به یکباره منکر تفکرات افسرده و احساسات رنجورش میشود و در نقاب یک فرد خوشبخت و بیغم شروع به زبان بازی و دست انداختن پسرک خجالتی همسایه میکند ، او با گفتن حرف عجیب و بی مقدمه اش به پسرک در قالب یک پیشنهاد سرنوشت ساز ، به مخاطب میفهماند که سخصیت سوگند همواره در تخیلاتش مشغول الک کردن است تا بهترین ها را برای پیشرفت و یا رسیدن به کمال بدست اورد ، و اما زمانی که میگوید؛ زین پس اسمت را به کسی ،داوود، معرفی نکن ، بجایش بگو دیوید .  

گویای خلاء ها و کمبود ها کاستی هایش در ارائه ی منیّت خویش به جامعه است و.

محمدحسن شهسواری در نقد شین براری میگوید؛ شهروز براری بیش از هر نویسنده‌ی ایرانی مدرنیته و صاحب سبک خودش است. شین براری از محدود افراد نویسنده ای ست که ابتدا دست بقلم گردید و خودسر و بی الگو ،آزادانه و رها از قید و بندها شروع به نوشتن کرد ، او نویسندگی را قدم به قدم و تکنیک به تکنیک زندگی کرد تجارب او به قیمت بالایی حاصل شد و برایش از سرمایه ی عمر و گذر روزگار خرج نمود ، او فردی ست خود ساخته ، همچنین از بارزترین و باارزش ترین توانمندی های وی در عرصه ی رمان یا داستان بلند نویسی این مهم است که او به مصداق یک نویسنده ی خوب و حرفه ای ست که از نردبان دستساز خودش بالا امده و به کمال رسیده ، و اما نردبانی که شکلش بی شباهت به درخت بید کهن نیست ، زیرا آنچنان قطور و ریشه دار است که نباید با همقطاران هم دوره اش قیاس شود ، زیرا آنان هرکدام بواسطه ی نردبان نحیف و زهوار در رفته ای بالا امده اند که از الوار و مدل نردبان های پیشینیان ساخته شده اند اما در زیرپای شین براری برخلاف آنان تکه چوبی لغزان بمانند پلکان نردبانی عاریه و ست قرار ندارد ،بلکه تنه ی قطور و شاخه ی محکمی ست که خودش به ده جهت مختلف گرایش دارد ، یک سرشاخه در جهت سایه پیش رفته و در خلاء نعمت تابش نور خورشید علم ، بشکل خالتور به کمال رسیده ، او پیش از یافتن سرشاخه ی اصلی که به تاج کاج بلند میماند ، هر شاخه ی درست و غلطی را پی گرفته و از پیمودنش تجربه اموخته ، زیرا او که هم خالتورنویسی را به سرحد کمال رسانده و همزمان نیز در مسیر صحیح دارای مهارت و سواد علمی فن نویسندگی ست ، تا به آنجایی که دارای مجوز تدریس فن داستان نویسی مبتدی تا حرفه ای ست حال ما با شخصیتی مواجه ایم که برخلاف اکثر غریب به یقین نویسندگان ، تک بُعئدی نبوده و دارای مهارت های ناب و پیشرو در امر نویسندگی ست او بمانند فرد بزرگی ست که تمام صلاحیت های مورد نیاز را بیش از همگان داراست اما! تا بستر مناسب برای ارائه ی بدون سانسور افکار و عقاید او فراهم نیاید او نخواهد توانست تکیه برجای بزرگان بزند .[15]

باری در این مجال کوتاه فرصتی برای واکاوی تمام زوایای پنهان و آشکار جهان داستانی با سبک شهربافت رشت ، از شهروز براری صیقلانی نیست، اما مرور چندباره‌ی آثار او ـ به‌ویژه درهم‌روندگی حسرت‌آمیز فرم و محتوا تحسین همگان را دربر داشته و اهل فن نیز به صورت اجماع معتقد بر آنند که خط فکری و واقع بینی بعلاوه ی پشتکار شین براری تا سال‌ها می‌تواند چراغ راه نویسندگان جوان ما باشد. 

در انتها /چند سطر با سردبیر مجله؛ 

شین براری یعنی نویسنده‌ای که داستان کوتاه را با کوچه باغ های چهار کنج شهر رشت شریک گشت . عشقی ابدی و بی مانند و تعلق خاطر ستودنی اش را به شهر رشت در تک تک داستان هایش لمس میکنیم ، بطوری که اثار ایشان همواره به عنوان معیار و نمونه ی ایده آل در کارگاه های داستان نویسی ملاک قرار میگیرد ، ایشان از استعداد فوق العاده ای در پرداخت صحنه و انتخاب مکان های پنهان در پستوی شهر برخوردار میباشند و به تنهایی مبحث جدیدی و منحصربفرد شهرنویسی را پایه نهادند و به اوج رساندند و هم ادبیات داستان نویسی ما را به دهلیزهای تودرتوی روابط درون شهری کشاندند

_______________________________

|+ بازنشر از بایگانی کانون نویسندگان ایران| 23/فروردین/1396 |_نظربدهید|+128 نظر دریافت|

+374 point' _ ±3 point's نظر شما : 

_______________________________

 Farah43ghodosi@gmail.com 23/05/2018 U.S.A Pennsylvania "21:'07'   

         عزیزان جان قدر یکدیگر بداریم و فرصت بهره بردن از جوانان نو اندیش وطن را به مفت بر باد فناه نسپاریم و اینان نهال های جوان مرز و بوم خاک پاک مام وطنند و وجودشان را غنیمت بشماریم . فراموش نکنیم که کمی بالاتر از انجایی که چنین نخبگانی را به بار نشانده ، جوانانی همرده ی او غرق در سیاهی و پلیدی - خود را به دیو دهشتناک جنایت های خُرد و کلان میسپارند ، حال قدر چنین گوهرهای مطهر و ناب غمصری را ارج نهیم و سپاسش گوییم که باعث سرافرازی هم وطنانش شده است. فرح قدوسیان پنسیلوانیا زنده پاینده باد ایران سپاس از جوان قلم بدست مام وطن #شین براری

_____________________________________

به نام خالق هستی

چکیده موضوع جلسه ششم[][] آموزش نویسندگی خلاق سطح پیشرفته با استاد شهروز براری صیقلانی کانون پویندگان دانش

هنرجویان عزیز ، بیگانگی پدیده ای هستش به قدمت زندگی انسان که معنای بسیار وسیعی داره. دامنه ی مفهوم این پدیده از غربت رمانتیک که حاصل دلتنگی و بازگشت به کودکی و روستاست، شروع میشه و تا غربت روان شناختی که حاصل فرار از خویشتن و یا نتیجه ی احوال ی و اجتماعی است، امتداد داره . این پدیده در برخی دوره ها به دلایل مختلف شدت گرفته . در عصر کنونی ساکنان سرزمین فلسطین به دلیل رویارویی با بحران هایی مانند آوارگی و غربت، ترس از استعمار و فشارهای اقتصادی و ی، بیش از دیگران گرفتار این پدیده شدن. 

 جبرا ابراهیم جبرا ادیبی است فلسطینی که رنج هم وطنان خود را در این فاجعه احساس کرده و آن را در آثار خود نشان داده. ""البحث عن ولید مسعود"" از داستان های اونه ، که به طور چشمگیری این پدیده را منعکس ساخته به گونه ای که در آن بیگانگی ذاتی و اجتماعی و فرهنگی با نشانه های متعدد آن و به شیوه جریان سیال ذهن قابل بررسی هست. بکارگیری این روش امکان بروز اندیشه و ذهنیت شخصیت ها را فراهم می کند و درنتیجه از بیگانگی درونی آن ها تصویری به دست میده . تطبیق الگوهای روایت شناسی بازتاب مفهوم بیگانگی را آشکار می سازه . 

جلسه هفتم ، چکیده [][]

[][]چکیده موضوع تدریس جلسات آموزش نویسندگی خلاق سطح پیشرفته توسط استان براری کانون پویندگان دانش

زبان با دین، مذهب، جنسیت، سن، شغل، محیط، شرایط اجتماعی، و تحصیلات گویندگان پیوند داره و همین موارد از عوامل ایجاد تیپ های شخصیتی در افراد میشه . مبحث تدریس بنده در این جلسه ، بررسی کارکرد زبان در تیپ های شخصیتی داستان های کوتاه مانند یکی بود یکی نبود، شاهکار، تلخ و شیرین، کهنه و نو، غیر از خدا هیچ کس نبود، آسمان و ریسمان، قصه های کوتاه برای بچه های ریش دار، و قصة ما به سر رسید سید محمدعلی جمال زاده ست. در این راستا نخست تیپ های شخصیتی داستان و ویژگی های خَلقی و خُلقی هریک از تیپ ها مشخص میکنیم سپس با توجه به هدف اصلی مؤلفْ داستان ها، شرایط اجتماعی، متغیرها و مؤلفه های موجود، و رابطة کارکردهای زبانی با تیپ های مورد نظر را باید یک به یک بررسی کنیم ؛ به ویژه زبان، واژه ها، و عبارات متناسب با تیپ ها از لحاظ طبقة اجتماعی، شغل، تحصیلات، دین و مذهب، جنسیت، تابو، محیط، و مناسبات قدرت رو براتون به وضوح و شفاف آشکار میسازم تا دیگه سرکار خانم مرادیانی مثل جلسه یکشنبه با بنده یکی به دو نکنن که دلشون میخواد برای همه ی شخصیت های رمان یا داستان کوتاهشون با یک لحن و با یک دایره ی واژگان ثابت و مشترک دیالوگ بنویسند . (خنده ) 

. به محتوای این جلسه و جلسه بعد میشه به چشم یک پژوهش نگاه کرد و البته این پژوهش حال استمراری بنده به شیوة توصیفی و داده ها با استفاده از روش تحلیل محتوا با ابزار کتاب خانه بررسی خواهد شد. و از اکنون بنده یعنی شهروز براری صیقلانی به شما ضمانت میکنم که فارغ از نتیجه ی کتبی و مغادلاتی جلسه بعد ، بی شک باید خدمتتان عرض بدارم اقای جمال زاده نیز از دایره ی واژگان مختص و متمایز هر شخص فراخور رده ی اجتماعیش استفاده میکرده اینکه جمال زاده به عوامل غیر زبانی مؤثر در زبان شخصیت ها با آگاهی و هدف توجه داشته و توانسته با به کارگیری درست متغیرها به القای بهتر مفاهیم اجتماعی در داستان ها کمک کنه.

__ بطور مثال در یکی بود یکی نبود، با توجه به تعداد شخصیت ها، از متغیرها بیش تر استفاده کرده و دو متغیر دین و مذهب و شغل بیش ترین تأثیر را در زبان شخصیت ها داشته .

بیشتر. 

[][]جلسه دهم 

چکیده ی موضوع آموزش نویسندگی خلاق سطح پیشرفته :

مسأله ی اصلی در مبحث تدریس من برای جلسه ی سه شنبه ی پیشه رو ؛ پیدا کردن و تحلیل پیوندها و ارتباط های بین ادبیات معاصر فارسی به ویژه داستان کوتاه فارسی که نوع ادبی جدیدی است و در پیشینه ادبی ایران به این شکل خاص وجود نداشته ؛ با میراث عظیم ادبیات فارسی است. برای این منظور، از نظر بنده نوعی (استاد آموزش فن نویسندگی خلاق کانون پویندگان دانش شهروز براری صیقلانی) یکی از داستان های کوتاه سیمین دانشور به نام مار و مرد» گزینه ی مناسبیه . تا که انتخاب و بر اساس نظریه بینامتنیت بررسی و تحلیل بشه. روش این پژوهش، توصیفی - تحلیلی و چهارچوب نظری آن بر مبنای نظریه بینامتنیت به ویژه دیدگاه ژرار ژنت در این حوزه پایه ریزی خواهد شد . این چهارچوب از طریق مطالعه ی زمینه موضوع و بررسی ادبیات پژوهش و آثار مرتبط در حوزه نظری و با بررسی وبازکاوی متن داستان مار و مرد و ارتباط آن با متون دیگر با استفاده از منابع تحقیق ترسیم خواهد شد . امید ان دارم که نتایج این پژوهش، بازگو کننده ارتباط وسیع داستان با متون مختلف همچنین عناصرمختلف فرهنگی ما باشه . پس جلسه ی آینده هرکدام باید پس زمینه ی ذهنی خودتون رو با این مورد و جهت زاویه ی نگاهتون به مبحث رو با بنده هم راستا کنید تا به درک درستی از محتوای اموزشی برسید . 

پاییز1390رشت بارانی ،کانون پویندگان دانش ، 

ژانر جنایی/کارآگاهی یکی از ژانرهای ادبی ای هستش که می توان پیدایش آن را به گفتمان مدرن نسبت داد، از ارتباط این دو با یکدیگر سخن گفت چرا که میان عناصر اصلی داستان های جنایی/کارآگاهی (کارآگاه، توجه به جزئیات و .) با گفتمان مدرن و نظام معرفت شناسی آن ، تجربه گرایی (پوزیتیویسم)، ارتباط معناداری وجود داره تا آنجا که می توان این ژانر ادبی و عناصر آن را انعکاس دهنده گفتمان مدرن و نظام معرفت شناختی آن ، تجربه گرایی ، دانست. اما نباید ارتباط این دو (ژانر جنایی/کارآگاهی و گفتمان مدرن و نظام معرفت شناختی آن یعنی تجربه گرایی ) را ارتباطی یکسویه دانست؛ اگر با دیدی تبارشناسانه به ارتباط این دو بنگریم، خواهیم دید که ژانر جنایی/کارآگاهی که خود محصول مدرنیته و نظام معرفت شناسی آن است با القاء این باور که تنها راه رسیدن به حقیقت (شناسایی مجرم) استفاده و کاربست روش های تجربه گرایی است، به طرد سایر نظام های معرفت شناختی رقیب پرداخته، سبب استیلا و سلطه گفتمان مدرن و نظام معرفت شناختی آن می شه. به تعبیری دیگر تبارشناسی ژانر جنایی/کارآگاهی خبر از پیوندی ناگسستنی میان قدرت و ژانرهای ادبی می ده.

چکیده ای از موضوع جلسه یازدهم شهروزبراری صیقلانی پاییز 1390

جلسات کانون پویندگان دانش در مجتمع فرهنگی هنری خاتم الانبیا. مدرس »» ._#شهروز براری صیقلانی _. نویسنده و مدرس رسمی دانشکده پردیس امام علی ع تربیت معلم واحد مرکزی و هنرکده سروش و ثامن الائمه 

( با سپاس از جناب استاد شاهین کلانتری بابت تولید محتوای آموزشی نویسندگی خلاق سطح مبتدی تا پیشرفته و عرضه ی ان به رایگان برای مشتاقان یادگیری فن نویسندگی. )

___________دا__ستا_ن___تخیلی___________

چگونه یک داستان تخیلی بنویسیم.

__________________گام__اول_________________

گام اول: تا می‌توانید داستان‌های تخیلی بخوانید.

اگر قصد نوشتنِ یک داستان خیالی حماسی را دارید، خواندن داستان‌هایی از این ژانر، ایده‌ی خوبی است. حاصلِ تلاش برای نوشتن در ژانری که هرگز کتابی درباره‌اش نخوانده‌اید، یک اثر پیش‌پاافتاده خواهد شد و بدون‌شک، خوانندگانِ مشتاق این ژانر متوجه فقدان توانایی شما خواهند شد.

برخی از نویسندگان مشهورِ ژانر تخیلی عبارتند از: سی. اِس. لوئیس، تی. اِیچ. وایت، فریتس لایبِر، جِی.آر.آر. تالکین، سوزانا کلارک و کِلی لینک.از کتابدارِ کتابخانه‌ یا کتاب‌فروشی محل‌تان بخواهید تا تعدادی رمان تخیلی معروف کلاسیک را برای مبتدیانِ این ژانر به شما معرفی کند.

____________________گام__دوم______________

گام دوم: تصمیم بگیرید داستان شما شامل چه عناصر جادویی خواهد بود

تمام داستان‌های تخیلی شامل عناصر جادویی نمی‌شوند، اما آن داستان‌هایی که این عناصر را در خود دارند، با نظم به قلمروی جادو پا می‌گذارند. جادو به ‌نوعی منطق و روش نیاز دارد و باید برای خوانندگان روشن و غیرمبهم باشد.

برای عناصر جادویی به طور کامل برنامه‌‌ریزی کنید. به این بیاندیشید که آیا این عناصر به توضیح یا تفسیر نیاز دارند تا برای خوانندگان منطقی برسند و اینکه این عناصر در دنیای شما چه قوانین» یا محدودیت‌هایی دارند.اگر داستان شما در یک جامعه‌ی تاریخی اتفاق می‌افتد (یا در یک جامعه‌ی خیالی بر اساس برخی فرهنگ‌های تاریخی واقعی)، حتما درباره‌ی آن جامعه یا فرهنگ تحقیق کنید تا نوشته‌هایتان از صحت و صداقت برخوردار باشد.

_________________گام__سوم____________

گام سوم: خوانندگان خود را در اوایل داستان تور کنید

‌‌جلب توجه خواننده از آغاز، برای هر داستانی مهم است، به‌ویژه اگر داستان تخیلی باشد. خوانندگان علاقه‌مند به این ژانر تمایل دارند وقتی که برای خواندن می‌گذارند، ارزشش را داشته باشد، درنتیجه ناکامی در جلب توجه خوانندگان در آغاز داستان ممکن است سبب از دست رفتن علاقه‌ی آنها شود.

لازم نیست جذابیت‌های داستان را مثل بمب در ابتدای داستان منفجر کنید. باوجوداین، حداقل باید به نکات هیجان‌انگیز و جالبی که در راه است، اشاره کنید.لازم است به نکات هیجان‌انگیز و جالبی که در ابتدای داستان وعده‌شان را دادید، عمل کنید، پس زیر قولتان نزنید.

___________گام___چهارم_________________

گام چهارم: پیش از پدیدار شدن حوادث داستان، شخصیت‌های اصلی خود را معرفی کنید

بسیاری از نویسندگان ژانر تخیلی، داستان‌شان را صحنه‌های نبرد شروع می‌کنند. بااینکه این رویکرد می‌تواند هیجان‌انگیز باشد و برخی از خصوصیات خاصِ شخصیت‌های اصلی را فاش کند، واقعیت این است که خوانندگان متوجه نمی‌شوند آن شخصیت‌ها که هستند یا چرا مرگ آنها (یا پیروزیشان) معنادار است.

وجود صحنه‌‌‌ی نبرد در آغاز داستان بد نیست، اما بدانید که ممکن است برای خوانندگان جالب نباشد.اگر تصمیم گرفته‌اید داستان را با یک صحنه‌ی دراماتیک شروع کنید، یک یا دو پاراگراف بعد از آن صحنه فاصله بگیرید تا شخصیت‌ها در ذهن خواننده بنشینند.هنگام معرفی شخصیت‌ها، نام آنها را به کار ببرید. سعی نکنید با به کار بردن ضمایر» مرموزانه عمل کنید، چون ممکن است خواننده علاقه‌اش را از دست بدهد

______________________گام___پنجم_________

گام پنجم: از میل شدید به نوشتن همه‌ی جزئیات و توضیحات اجتناب کنید

جزئیات روش خوبی برای تقویت و پیشبرد داستان هستند. با این حال، توضیحات بیش از حد می‌تواند با تغییر مسیرها و اطلاعات حاشیه‌ای، روند داستان را با مشکل مواجه کند. اجازه بدهید خیالاتی که در سر دارید با انتخاب مهم‌ترین و به‌جاترین جزئیات برای هر صفحه، جان بگیرند.

به‌جای اینکه جزئیات را با صراحت تشریح کنید، به دنبال راه‌هایی باشید تا به صورت نامحسوس از طریق شرح وضعیت، تفکر و دیالوگ، جزئیات را به داستان اضافه کنید تا از تفصیل‌های بی‌مورد داستان بکاهید و جریان ،داستان را دنبال کنید.

سماجت فراموش نشود. پیوستگی، پیرنگ، ترتیب سیر صعودی ،نزولی عنصر روایی، پیش آگاهی ، کنش، واکنش، نقطه اوج ، مقدمه ، پایان بندی، شخصیت های ایستا پویا ،همراستا، فرعی، ضدقهرمان،،پویا، وو فراموش نشه .

ساعت مون تموم شد، تا پس فردا بدرود 

شهروز براری صیقلانی مدرس رسمی سازمان آموزش عالی کشور در مجتمع فرهنگی هنری خاتم الانبیا ،جلسات هفتگی عصر روزهای فرد کانون پویندگان دانش، مدیریت رسول ایرج خانی 

+98 09308762028 

خ سعدی ، عمارت پویندگان دانش طبقه سوم 

هشت گام _ چگونه رمان بنویسیم؟ 

     سپاس از استاد کلانتری بابت تولید محتوای آموزشی.   

#نکاتی برای گام های نوشتن رمان؟   

      #استاد شهروز براری صیقلانی مدرس ارشد و رسمی دانشکده پردیس امام علی ع تربیت معلم واحد مرکزی   

_____________________#_1________________

            گام اول: سرسخت باشید

دانش گنج است و تمرین کلید آن است. تمرین کنید تا استاد شوید. دائم بنویسید، فرقی نمی‌کند داستان باشد یا فقط یک فکر یا یک مشاهده. هر چقدر بیشتر بنویسید، نتیجه‌ی بهتری خواهید گرفت. ومی ندارد نوشته‌های شما بی‌عیب‌و‌نقص باشد. ومی ندارد آنگونه از آب دربیاید که از اول می‌خواستید. چیزی که اهمیت دارد تمرین مداوم است. برای بررسی سبک و سیاق نوشتن، زمان کافی خواهید داشت.

________________#___2____________________

گام دوم: دائم درباره‌ی داستان، انگیزه‌ها و شخصیت‌ها از خودتان سوال بپرسید

هر چیز و هر کس در رمان شما باید دلیلی برای بودن داشته باشد. اگر می‌گویید برگ درختان سبز است، فصل بهار یا تابستان را به خواننده القا می‌کنید. اگر می‌گویید فلان شخصیت سه روز ریش صورتش را اصلاح نکرده است، برداشت خواننده این است که شاید اجباری در کار است (یا شاید او بازیگر است). هر شخصیتی در داستان برای آنچه انجام می‌دهد، انگیزه دارد، بنابراین هنگام نوشتن از آنها» سوال بپرسید: چرا می‌خوای سوار اون هواپیما بشی و اون (مرد) رو تو مراکش تنها بذاری؟»

___________________#__3__________________

گام سوم: در مواقعی، از کار فاصله بگیرید تا دورنمایی از داستان به دست آورید

نوشتن با فاصله گرفتن‌های موقت بهتر می‌شود. هنگام بازگشت، اغلب بهتر می‌توانید اشکال کارتان را تشخیص دهید، در حالی که این تشخیص هنگام نوشتن، کار دشوارتری است. پس از اتمام یک فصل، یک هفته آن را کنار بگذارید و با یک نگاه تازه، دوباره به آن بازگردید.

چگونه کتاب بنویسیم - انجماد نویسندگی

اگر دچار انجماد نوشتن» شده‌اید (حالتی که در آن قادر نیستید به چیزی که می‌خواهید بنویسید یا چگونگی ادامه‌ی آن، فکر کنید)، چند روز یا بیشتر دست از نوشتن بردارید و برای آرام کردن افکارتان به موسیقی‌های ملایم و آرام‌بخش گوش دهید.

___________________#__4______________________________________________________________________

گام چهارم: از نظرات دیگران استفاده کنید

اجازه دهید دیگران دست‌نوشت کتاب شما را بخوانند. با این کار می‌توانید نظرات باارزشی را از آنها دریافت کنید و حتی شاید این کار در ادامه‌ی نوشتن هم به شما کمک کند.

_____________________#___5_______________

گام پنجم: نوشته‌های بد را دور بیندازید

تعجبی ندارد که نوشته‌های بسیاری، خوب از کار در نیایند. از حذف شخصیت‌ها، طرح داستان و هر چیز دیگری از کتاب که مؤثر واقع نمی‌شود، نترسید. همچنین، از افزودن عناصر و شخصیت‌های جدید که رخنه‌ها را پر می‌کنند و به نوشته‌ی شما معنا می‌بخشند، نترسید. در مورد موضوعات غیرداستانی، هرگز از یافتن حقایق بیشتر برای پشتیبانی از گفته‌هایتان نترسید!

چگونه کتاب بنویسیم - کاغذ مچاله

_________#__6__________________________

گام ششم: یادتان باشد بسیاری از نویسندگان پیش از یافتن ایده‌‌های ناب، پیش‌نویس‌های زیادی را روانه‌ی سطل آشغال کرده‌اند

ورونیکا راث، نویسنده‌ی رمان سه‌گانه‌ی سنت‌شکن» را در نظر بگیرید. او در وبلاگ خودش می‌گوید وقتی در کالج درس می‌خواند حداقل ۴۸ بار برای یافتن ایده‌ی این کتاب تلاش کرد.

____________________________#_7_________

گام هفتم: از دانسته‌هایتان بنویسید

اگر به این گفته‌ی قدیمی عمل کنید، یا نتیجه می‌گیرید یا نتیجه نمی‌گیرید. خوب است که پیش از نوشتن نیاز نداشته باشید یک دنیا تحقیق کنید، اما اندکی تحقیق ضرر ندارد. به‌ علاوه، تمرین خوبی است. نوشتن درباره‌ی موضوعات جدید می‌تواند افق دید شما به روی ایده‌های جدید را باز کند

_______#_8_______________________________

گام هشتم: سماجت به خرج دهید

سعی کنید همیشه ایده‌های تازه از ذهن‌تان تراوش کند تا بهانه‌ای برای ننوشتن نداشته باشید. لازم نیست همه چیز داستان سر جای خودش باشد، همین که خواننده را راضی کند، کافی است. اگر از نوشتن خسته شدید، به خودتان زمان بدهید تا با دنیای بیرون تماس برقرار کنید، درست جایی که زادگاه ایده‌های جدید است، یا نویسندگی آزاد (نوشتن بدون توجه به املا، دستور زبان، ویرایش یا موضوع) را تجربه کنید و فقط و فقط بنویسید، حتی اگر به نظرتان بد بیاید.   

رمان آژانس صورتی بصورت فایل پ د ف pdf شین براری رمان دریافت
عنوان: رمان عاشقانه
حجم: 2.76 مگابایت
توضیحات: آژانس صورتی از سایت خوب نود و هشتیا رمان شین براری

تصویر لوگوی فایل پی دی اف دریافت

رمان شین براری مبینا از سایت نود و هشتیا pdf novel lovely MOBINA دریافت
عنوان: شین براری و رمان مبینا
حجم: 2.28 مگابایت
توضیحات: توسط سایت ۹۸ ها منتشر شد

داستان کوتاه ادبی pdf file دریافت
حجم: 95.2 کیلوبایت
توضیحات: مترسک گندمزار داستان کوتاه ادبی

داستان های مجازی  shin.blogfa.com    

♠♣♥♦صفحه۸ خط هفتم داستان حقیقی جالب __________ ______________ _______

  عمه زری اجازه م م می میدی ک که ب برم توی ک کو کوچه ب بازی کنم؟  

زری؛ توی کوچه خبری نیست که . کجا میخوای بری؟ لابد. مخوای بری باز. یواشکی و طوطی کاسگکو مادام پیره رو دید بزنی ! درست میگم ؟ 

ادوین : آ ا اخه از وق وقت وقتی منو برده بودن پر پرشگاه تا حالا. دلم تنگ ش ش شده واسش 

زری؛ پرپرشگاه چیه؟ منظورت پرورشگاهه؟ نبآید این حرف‌و جلوی کسی بگی ، به همه بگو مسافرت بودی این دو هفته. رو . پس برؤ ولئ زود برگرد خونه . 

ادوین که در عالم کودکی هایش از دنیای پلید بزرگترها بیخبر است هوش و حواسش جای دیگری ست و بروی نوک انگشتان پنجه ی پاه ایستاده و گردنش را کش آورده تا بلکه بتواند ته باغ را ببیند و نگاهی به طوطی محبوبش انداخته باشد، آو نقشه ای زیرکانه میکشد. و توپ فوتبالش را به داخل حیاط شوت میکند تا به بهانه اش برود و به طوطی کاسکو سری بزند .

‌ سپس بی مقدمه لحظه ی خروجش از درب چوبی حیاط تصمیمی میگیرد و کما فی سابق از سر شیطنت متلکی به مادام بگوید و سپس فلنگ را ببندد ، او میگوید

مادام ، گواهینامه نداری ، بعد رفتی پشت عینک نشستی؟ پشت کن ،خم شو ، میخوام شماره پلاکت رو بردارم 

و خودش هار هارررر میخندد 

سپس از سر بازیگوشی و شیطنت تصمیم به گفتن جمله ای بی ربط و بی مقدمه به مادام میگیرد و با کمی مکث چشمش به جاروی بلند با دسته ی چوبی کنج دیوار حیاط می افتد و نیم نگاهی هم به خال روی بینی مادام میکند سپس میپرسد؛ 

مادام جوووون چرا جاروب معروفت رو کنج حیاط پارک کردی؟ مگه بنزین نداره؟ ، شما که جوان تر بودی ، از این کفشهای نوک دراز هم میپوشیدی؟    

 مادام که با شوخی های زیرکانه ی پسرک خوب آشناست ، بین دو راهی شک و تردید مانده ، نمیداند که لحن جدی پسرک اتیش پاره را باور کند و جدی پاسخش را بدهد و یا که بنا بر تجربه ی همیشگی ، پیشاپیش او را به فحش بگیرد و او فلنگ را ببندد ، در نهایت میگوید؛ 

ای پسرک بیشرف ، ناقلا ، بر اون ذات خرابت لعنت ، از اون لبخند موزیانه ات پیداست میخوای یه چرت و پرتی بارم کنی و فلنگو ببندی در بری 

_ نه مادام جون ، اعتراف میکنم چنین قصد پلیدی داشتم اما دیگه نمیخام بگم ک جادوگر شهر اوز هستی ، و در عوض اگه پسر خوبی باشم ، و قول بدم که همش الکی الکی توپم رو نندازم توی باغ شما ، تا به بهانه ی قوطی قاسکو(طوطی کاسکو) بیام و سرک بکشم شما میزاری هر روز بیام یکم با قوطی کاسکو بازی کنم؟  

•-- ای پدرسوخته. پس هر روز از قصد. توپت رو میندازی توی حیاط ؟ 

پسرک مجدد با شیطنت اولین جمله ی خطور کرده به ذهنش را میگوید 

  اره ، خوب کاری میکنم. بازم میندازم ، در ضمن من کوچولو تر که بودم شما رو که میدیدم همیشه خیال میکردم با این عصای چوبی و خال روی بینی و موههای فر فری و روسری قرمزی رنگت سوار جاروی دسته بلندت میشی و پرواز میکنی و میخندی توی اسمون و پرواز میکنی میری به شهر اوز.    

سپس زبانش را با شیطنت در اورد و فرار کرد. و لنگه دمپایی پرت شده به سویش ,به چارچوب درب چوبی حیاط خورد و داخل حیاط بازگشت .     

و با از سر شیطنت سریع از تیررس عصای چوبی مادام میگریزد و جیم میشود

_ _____________________________♦♥♠♣.

     صفحه ۶۵ خط سوم پاراگراف اول     

// /////////////////////////////////////////////

خاله جون شما خونه تون اون درب چوبی کهنه ست که ته بن بسته؟ 

الهی بمیرم ، با منی؟ چی پرسیدی ازم؟ ببخش حواسم نبود دوباره بپرس ببینم دختر خوشگلم

پسربچه ی سفید روشن و شش ساله کمی اخم کرد و دستش را به کمر زد و با لحنی کودکانه و شیرین گفت؛ 

_ خاله جون واقعا بنظرت الان من دخترم؟ مگه هرکی خوشل موشل (خوشگل) باشه ، باید حتما دخمل (دختر) باشه؟ عمه زری میگه من بعدا حتما سبیل و ریش در میارم ، فکرشو کن ،خخخ خنده ام میگیره 

مریم مینشیند تا هم قدش شود و دستان ظریف و پژمرده اش را که از فرط کلفتی و شستشوی رخت و لباس ،ظروف ، فرش و تماس وسواسگونه با آب چروکیده شده را بروی شانه های کوچک پسرک میگذارد و غرق در عالم رویا ، به چشمان پسرک خیره میشود و میگوید؛ 

• اسمت چیه خوشگلکم؟ خونه ات کجاست ؟ من تا حالا ندیدمت توی این بن بست !? پسره کی هستی؟  

پسرک که در عالم کودکانه هایش است ، سوالش را نشنیده میگیرد زیرا در این لحظه سراپای وجودش ،محو در کشف پاسخی ست برای سوالی که در ناخودآگاهش مطرح شده ، او به تفاوت ظاهری مریم نسبت به خانم های دیگر می اندیشد ، زیرا در نظرش یکجای کار میلنگد ، و مریم با تمام ظرافت های نه و عشوه های دلبرانه اش ،باز چیزی نسبت به ن دیگر کم دارد ، پسرک چشمش به گوش های مریم می افتد و میگوید؛ 

هااا فهمیدم خاله جوون. تو گوشهات رو گوشواره ننداختی و گردنبند و النگو و دستبند و انگشتر و ساعت ننداختی ، و اصلا صورتتو آنانش (آرایش) نکردی. ،واسه همین یجوری انگار ناراحن (ناراحت) و غمینی(غمگینی) 

پسرک که بی توجه و بی اعتنا نسبت به پرسش مریم است ، باردگر پرسش نخست خودش را با کمی لُکنت زبانی که دارد تکرار کرد و گفت؛ 

خاله ژونی ، ش ش شما وا ، وا ، واسه اون خونه ی آ ، آ، آخری هستی؟ ه ه ه هم هم همونی که درخت انجیل تکیه داده ب دی دی دیوارش؟ 

•; آره عزیزم من واسه همون جام .  

 مریم که هرگز ازدواج نکرده و سالهاست اسیر دست مادرخوانده ی بدطینتش است ، از سر مهر و لطافت روح زلال پسرک لبخندی دلنشین بر چهره نشانده و دلش میخواهد پسربچه را در آغوشش مادرانه بفشارد ، اما از تصور تقدیر بدی که در طالع اش رخنه کرده به یکباره افسرده و غمناک میشود و طراوت و نشاط بر چهره اش غریب میگردد ، نگاهش را از نگاه پسرک میرباید و با عبور نسیم بهاری از بینشان ، زولف بلند و سفیدش هویدا میشود و برای لحظاتی کوتاه در هوا پیچ و تابی میخورد و همراه نسیم میرقصد، مریم به نقطه ای نامعلوم در کمی انسوتر خیره مانده ، بروشنی پر واضح است که غمی جانکاه در روانش جاری گشته و برق از چشمان نافذ و درشتش پریده و روح سرد ناامیدی بر پیکرش دمیده ، ناگه پسرک سکوت را جر میدهد و میگوید؛ 

_همونی که د د د د د درب چوبی دد دد د داره هااا ، اون خ خ خو. خو خونه که پشتش کلی باغ بزرگ د د د داره رو میگمااا ، اخه من یکبار با عمه ز ز ز. ز. ز زری اومده بودیم خ خ خو خونه تون ، اما شما داشتی رخت میشستی و نمیدونم چ چ چ چرا گریه میزدی(میکردی) ف ف ف فکر کنم پیاز بود توی جیب لباسا ک چشمای خ خ خو خو خوشلت (خوشگلت) اشک میشدش همش ، من عاشق قوطی قاسقو ش ش ش شمام

مریم از تعجب نگاهش به پسرک باز میگردد و با ابرویی بالاتر از حد معمول و حیرت میپرسد؛ 

•چی؟ چی گفتی؟ نفهمیدم چی رو میگی؟. 

_ ق قو قو قوطی قاسکو دیگه ه ه! همونی که صدای پیشی رو در میاره و توی ق ق قفس هستش و ب بجای غ غ غذا فقط تخمه میخوره هااااا. اونو میگمممم 

•تخمه میخوره؟ چی تخمه میخوره؟. 

_همونی ک ک که مادام پیره م م میگه اگه بزرگ بشه حتی میتونه حرف بزنه دیگگگگه! 

•مادام پیره؟ منظورت مادرمه؟  

_ الکی ن ن نگو ، اون که م م مادرت نیس ، اگه مادرت ب ب بود که اذیتت نمیکرد الکی نگوووو. داری سرمو گول م م می می میمالی؟اره؟

• کی گفته ک مادام پیره منو اذیت میکنه؟. چرا چنین فکری میکنی؟

_همه میدونن ، خ خ خودم د د دیدم    

•منظورت از همه کیه؟

_اینارو ولش ک ک کن ، قوطی قاسقو تون رو م م می میشه بدید به من؟ اخ اخه اخه اخه خیلی دوستش د د د دا دارم ، قول میدم از قفس بیرونش نیارم ،که یهو پ پ پی پیشی بخورتش

•آهااا تازه فهمیدم ، منظورت طوطی کاسکو توی قفسه مادام هست رو داری میگی؟ 

_آره دیگه ، پ پ پ پس چی !  

•وااای الهی بمیرم براات ، تازه فهمیدم ، تو برادرزاده ی زری خیاطی ! خدا پدر مادرتو بیامرزه . اسمت چی بود؟ 

_ ا ا اد. ادوین 

•ادوین چند وقته برگشتی پیش عمه؟ آخه شنیده بودم رفته بودی دو هفته مسافرت  

ادوین که راز کوچکی را پنهان کرده و ناتوان از دروغ گفتن است بطور غریزی هول میشود و دستپاچگی به همراه لکنت زبان بسراغش میایند و او طبق معمول موقع لاپوشانی و یا مخفی کاری به آسمان نگاه میکند و چشمانش را ریز کرده و کمی اخمو و جدی میشود و کلمات را نامنظم و جویده جویده عنوان میکند ، او میگوید ؛

بله ، م م م من ن نبودم ، من ، من رفته بودم ، یعنی ،نرفته بودم ، منو به زور برده بودن ، منو یه جایی ک که‍ که که ، تخت چند طبقه ای زیاد د د دا داشت ، بعد صف ، من ، نوبتی ظ ظ ظر ظرف غذامون استیل ، س س سا سالن غذاخوری ، بعد پسرای دیگه هم بودن. ،من بهم حرفای بد زز زدن، بعد من ولی ، گریه نکردم ، اما ک ک کتک خوردم ، ک ک ک کم نه! زیاد . خیلی طولانی گذشت ، نمیدونم یعنی بلد نیستم بشمرم ، اما دوبار ج ج ج جم جمعه شد ، چون جمعه ها نهار برنج میدادن فقط و ولی مال منو یه پسره سیاهه چاقالو بود که مسخره ام میکرد همش ، اون برنج م م من منو میخورد ، و من من ف ف ف فقط میترسیدم ،

اصلا چ چلا اینا رو د د د دارم به شما میگم ؟ اره درست شنفتید من که نبودم چون برده بودنم پ پ پرورشگاهه . نه!نه! اشتباهی گفتم ، همون ک شما گفتی بهتر تره . من ، من ه ه همو همون مسافرت ش ش شبا شبانه روزی پسرانه نگه داشته ب ب بو بودنم  

مریم که از حرفهای پسربچه ی معصوم حسابی احساساتی شده و اشک درون چشمانش حدقه زده چشم در چشم او مانده و فقط میداند که اگر پلک چشمانش باز و بسته شود ،اولین اشک از ان سرازیر میشود و در همین حین بود که . 

صدایی از انتهای کوچه پرخاشگرانه و غضب آلود تمام حریم کوچه را هاشور زد و در گوشهای پسرک میپیچد ، صدایی آشنا ، و خشن که میگفت ؛ 

∆ْ; مریم خدا ذلیلت کنه دختررر توکه هنوز توی کوچه لش داری ، الان نانوایی میبنده هااا ، خدا بگم ذلیلت کنه ،الهی سیاه بخت بشی که منه پیرزن رو دق میدی با سربه هوا بودنات .

پسرک با ترس به پشتش نگاه میکند و از انجاکه میداند مادام گوشهایش سنگین است با صدایی بلندتر از حد معمول میگوید؛ 

س س سلام م م م مادام جون 

سپس بسمت مریم بازمیگردد اما متعجب از جای خالیش ، زیر لب میگوید؛  

چ چ چی زود فرار زدش از ترس م م مادام پیره 

مادام که چشمانش خوب سوء نمیکند ، و بروی ویلچر نشسته پسرک را فرا میخواند و از انجایی که پسرک در غروب یکروز بهاری شلوارک کوتاهی از جنس لی به تن دارد ،او را شرتی صدا میزند و میگوید؛ 

∆ آهاای ی ، بیاا اینجا ببینم .   

سپس زیر لبی چند فحش نیز به رسم عادت حواله میکند و میگوید ؛ 

∆ پسرک مادر مُرده ی ،بی پدر .   

پسرک با قدمهای لع لع کنان و سرخوش به انتهای بن بست خمیده و خاکی میرود و میگوید؛ 

س س سلام مادام ، م م م من ی نیستم که مادام جوون . م م من ادوین هستم. اون دفعه با عمه ز ز زری اومده ب ب بودیم و واسه (مادام وسط صحبتش میپرد و جملاتش را نیمه کاره میگذارد و با تلخی میپرسد)

∆; کی از پرورشگاه در اوردش تو رو؟

ادوین که خیال میکرد هیچکس از رازش خبر ندارد با حالتی شوکه و با کلماتی جویده جویده و نامفهوم گفت؛ 

من ، من ، فقط اخه ، من ، اونجا ، فقط دو هفته من ، فقط پرورشگاه مونده بودم ، چون من ،فقط عمه زری فهمید اومد سریع، زری ، منو در اورد و قرار شد با من ، نه، یعنی ،من با اون زندگی کنم م م من شما کی گفت ب به بهتون ، از کجا ، ف ف فهمیدید؟ مم من مسافرت بهتر تر بودشاا . من بخدا!.

مادام با صدایی یواش تر و با حالتی شکاکانه و لحنی تهدید آمیز گفت 

∆ داشتی به مریم چی میگفتی؟ وای بحالت اگه بفهمم راجع به اون خواستگاری ک عمه ی ات واسش پیدا کرده بود ،چیزی گفته باشی ، کاری میکنم بندازنت باز یتیم خونه 

ادوین در حالیکه دو پله از سطح حیاط و مادام بلندتر بود و زیر چارچوب و طاق هشتی اش ایستاده زول زد به مادام ، او که در حاضر جوابی و شیطنت های زیرکانه نظیر ندارد ، یک دستش را به کمر زد و با دست دیگر جلوی دهانش بمانند ییسیم پلیس نگه داشت و با حالتی نمایشی و پر از ادا. اطوار های کودکانه گفت؛ 

کیش کیششش مادام پیره ، بوق بزن حرکت کن ، حرکت کن پیره زن خ خ خرفت ک ک ک کیشششش کیش. اون توالت فرنگی سفیدی که زیرش چرخ داره بزنه کنار ، شما گواهینانه (گواهینامه) نداری با چه حقی پشت عینک نشستی؟ 

کهنه، روعی ، مس، حلب، وسایل انبار ، نان خشک ، کتری کهنه ، رادیو قراضه ، مادام پیره خریداااریممممم

شلیک لنگه ی دمپایی از جانب مادام همانا و فلنگ رو بستن همان . حین فرار و خنده های شیطنت وار از کنار مریم گذشت ، بی آنکه متوجه ی حضورش شده باشد ،

___________________________________________________________________________________

    ♦♦♦صفحه ۱۰۶ پاراگراف سوم ، خط اول خط ششم ♦♦♦      

شب فرا رسید ، عمه زری پس آز یکروز خیاطی و با حال ناخوش و تنی خسته و مریض گفت؛  

  ادوین کجایی؟ بیا شام بخور بخواب  

ادوین؛ بآشه الان م می میام 

زری ؛ کجایی ادؤین؟ چیکار داری میکنی؟ بیا اون پارچه های ابریشم سوسن خانم رو از سر طناب بردار و بده به من , تا الگو رو بکشم روی پارچه 

ادوین با طرز مشکوکی با چهره ی مضطرب و نگران پارچه را موچاله کرده در پشتش پنهان کرد و وارد شد، او زول زده به زری و موزیانه و زیر چشمی به درب خانه نگاهی میکند سپس نیم نگاهی به عمه اش . زری که خوب میداند بی شک او باز دسته گلی به آب داده میپرسد؛

ها؟ دیگه چه دسته گلی اب دادی ادوین؟ چیکار کردی بگو ببینم چه خاکی به سرم بریزم , اون پارچه که چروک شد چرا موچاله اش کردی؟   

ادوین پارچه را روی میز الگو گذاشت و با ترس به سمت درب با قدمهای کوچکش شتاب گرفت و درب را باز نمود و دمپایی اش را پا کرد و اماده ی فرار شد ،  

لحظاتی بعد

صدای فریاد زری بلند شد که میگفت؛ 

   ادویییییییین چرا روی پارچه سوسن خانم عکس طوطی نقاشی کردی ذلیل شده ه ه ه ه دستم بهت برسه میکشمت ، عجب آشتباهی کردم اوردمت از پرورشگاه بیرون 

ادوین نیز با سرعت پا به فرار گذاشت و داخل کوچه شد ‌ 

     مریم طبق همیشه نان ها را طوری بغل دارد که گویی به طفل نوزادی در اغوشش مشغول شیر دادن است .

    مریم به خانه رفت و درب را نبست.

________________________________________________________

      ♥♥صفحه ۱۰۷ پاراگراف دوم ، خط سوم ♥♥ ، 

 و صدای قر قر های همیشگی مادام بلند شد ، گویی تمام دق دلیهایش را سر مریم بینوا تخلیه مینمود و او را با صدای خشدارش چنین میخواند و به مضحکه میگرفت؛ 

♪∆ ترشیده ی خاکبرسر ، خاک عالم برسرت نگبت ، نسناس ، ریخت عجوزه ات رو از جلوی چشام دور کن ، اشتهام کور میشه . فطرتت کلفتی و کنیزی هست ، پتیاره ، چرا زنده هستی اخه؟ سربزار بمیر ، نه تحصیلات عالی، نه هنری، نه دست کمالی ، نه دست پختی ، نه نجابتی، نه ظرافتی، نه پدری ، نه مادری، اخه یه ادمم مگه این حد بی پدر مادر میشه؟ دغ کردن به درک واصل شدن. و از دستت نجات پیدا کردن ، این منه درمانده و علیلم که تمام سربه هوا بازی هات رو تحمل میکنم و همش حرص و جوش میخورم اما باز تحملت میکنم . اخه نگبت با اون قیافه ی کفتار از زولف سفیدت حیا کن ، فلاکت ازت میباره ، چرا زنده هستی اخه ذلیل شده ؟ من هجده سالگیم شوهر دومم توی مسیر کربلا ناپدید که شده بود همه گفتن طوفان شن اونو کشته ، ولی من اونقدر وفادار و متعهد بودم که به پاش نشستم، تا چهل روز رخت سیاه پوشیم ، بعدش اجازه دادم که میرآقا بیاد خواستگاریم 

~مریم پوزخندی به طعنه میزند ، طبق معمول چنین لحظاتی سرپا تند تند لباسها رو تا میکند و وسواسگونه بروی هم میچیند ، مریم زیر لب گفت؛ 

چهل روز صبر کرده ،چه افتخارم میکنه ، واسش چسب زخم بخریم، همچین میگه چهل ل ل ل روز ، که انگار مثل من چهل سال تنهایی و بی شوهری سر کرده ! خنده دارش اینجاست که بعد ازدواج با میرآقا ، پدرم میگفت بعد یکماه نشده بود که شوهره قبلی زنده از کربلا برگشت زکی ی ی 

مادام؛∆ زیر لب چی پچ پچ میکنی هرزه ی ، ها؟ 

مریم خونش به جوش آمد ، دلش را به دریا زد و سکوتش را شکست ، قر قر های همیشگی مادام اینبار با سنت شکنی مریم مواجه گشت ، و مادام به غلط پنداشت که مریم از ماجرای خواستگاری که زری خیاط معرفی کرده بود را فهمیده و از همینروست که چنین گستاخ شده و حاضرجوابی میکند ، و به طعنه گفت؛ 

∆ میدونم از چی داری میسوزی ، حق داری خلاصه بعد فراغ نوغان یه خواستگار مهندس و عاشق پیشه از آسمون افتاده بود زمین، اونم که تا فهمید تو چه دختر شه و وسواسی و ناراحتی اعصاب داری هستی سریع پشیمون شد ، اما خیال نکن که اگه خودم بهت نگفتم دلیل بدی داشته، نه اتفاقا من خیرت رو میخواستم و به گمونم زری خیاط دید که مهندسه چرب و نرمه ، خودش زیر پای مهندس نشست ، و راهش زد ، حتی خبر دارم پشت سرت چیا به خواستگارت گفته

مریم سراپا شوکه و پشت به مادام ایستاده ، یک قدم مانده به مرز جنون عانی برسد ، درون مغزش زله ای هشت ریشتری در حال وقوع ست . آتش فشان افکارش در حال فوران ، چهل سال از بدو تولد تا ان لحظه ی شب هنگام بهاری به سرعت نور در خاطرش گذر کرد ، او بابت از دست رفتن خواستگار به هیچ وجه ناراحت نیست ،زیرا خودش بهتر از هرکسی میداند که هیچ میل و کششی نسبت به جنس مخالف ندارد و حتی تصور زندگی زیر یک سقف حتی برای یک شب ،نیز ناممکن است ، مریم به ناگاه با صدای بسته شدن درب چوبی حیاط ،تمام رشته افکارش پنبه میشود و سمت پنجره میرود ، یعنی خیالاتی شده ، و تصور کرده که درب حیاط بسته شده یا که ؟.     

    اما بواسطه ی سنگینی گوشهای مادام او هیچ واکنشی بروز نداده و کماکان جلوی تلویزیون کوچک سیاه سفید نشسته و یک نفس حرفهایش را به هم میبافد ،

مریم نگاهش بوی کافور میدهد ، او چای آخر را پر رنگ تر از تمام چای های یکسال اخیر میریزد و برای مادام با نبات میبرد ، با حالتی مشکوک چای را جلوی مادام میگذارد و زیر چشمی نگاهی به مادام میدوزد 

مادام ؛ ∆ توجه کردم که یکساله خودت چای نمیخوری و فقط نبات داغ میخوری ، یا که سر سفره بارها نان خالی میخوری ، اینا همه بخاطر فطرت پایینته دختر ، به مادر خدانیامرزت رفتی ، البت سرش بره پایین تر توی گور ، من که نحسیتش رو ندیده بودم. بلکه میرآقا. میگفت این مریم. به مادرش رفته .  

مریم از سالهای گذشته تصمیمی شرورانه و غیر معمول را در سر پرورانده بود ، اما هربار انجامش را به تعویق می انداخت تا بلکه بخاطر کهولت سن طرف بمیرد و نیازی به الوده شدن دستانش به خون کسی نباشد. او حتی با شیوه ای شیطانی و عجیب مقدمات تعجیل مرگ مادام را فراهم کرده بود  

و دم های بریده شده ی مارمولک را که مملو از سم کشنده تیؤکسین میباشد را همراه چای خشک هربار در قوری دم میگذاشت و برای مادام از ان چای میریخت در فنجآن ها و برایش میبرد و از همینرو بود که خودش هرگز چای نمی نوشید . و ترجیح میداد به یک استکان اب. جوش ساده بسنده کند .   

او بیخبر از حضور ادوین در حیاط خانه ، نیمه شب در حین بحث و جدل با مادام. از کوره در میرود و با جای شمعدانی فی بر سرش میکوبد از پشت سر و مادام میمیرد. .

مریم با بیل. انتهای باغ. قبری میکند و مادام را به‍ زحمت و کشان کشان سوی قبر میبرد و انرا درون قبر می اندازد ً    

و مجدد قبرش را نیز پر میکند و لحظه ای که هوا و اسمان به سپیدی صبح نزدیک میشده. کارش تمام میشود. و ناگهان صدای کودکانه ای از پشت سر با لکنت میگوید ؛  

  الان قو ق ق قوطی ق قاسکو مال من میشه؟    

مریم شوکه و متعجب به ارامی سرش را بر میگرداند و ادوین را بی خیال و بی ریاح میبیند که نزدیک قفس طوطی کاسکو نشسته و دستانش را زیر چانه اش زده و خمیازه ای بلند میکشد گویی که تمام. ز۰مت حفر قبر و پر نمودن مجددش را. او با چشمان درشت و نگاه کنجکاو. کودکانه اش. نظاره گر بوده و حال. از خستگی. خوابش. گرفته باشد  

مریم که تمام مدت مشغول تلاش برای مخفی کردن جسد بوده حال تمام زحماتش را نقش بر اب میبیند . چون. شاهدی وجود دارد که نظاره گر از صفر تا صد ماجرا بوده  

مریم رنگ از رخصارش میپرد و چشمانش منبسط و دهانش باز میماند

                                   ____________________________________

پاراگراف اخر داستان صفحه ۳۸۷                                      

__ ♣♠♥♦ __________________________________          

  بیست سال بعد. . . .        

مریم جون تازه فوت شد ، من. ادوین هستم ، مریم چند روز پیش بهم گفت که شب حادثه قصد داشته از ترس لو رفتن ، منم به قتل برسونه ، و لحظه ی اخر نتونسته بوده. ؤ تصمیم به یدن من و فرار از شهر. اردکان به. چابهار. کرده بود و. منم این بیست سال رو با مریم بزرگ شدم و زندگی کردم ، لوکنت دیگه ندارم . شب حادثه. مریم بهم به دروغ گفت که اگه برگردم خونه منو میبرند پرپرشگاه یعنی پرورشگاه   

و منم حاضر شدم شبانه باهاش و به عشق این طوطی کاسکو. از اردکان فرار کنم . 

مادام پیره روحت شاد ، هرسال. روز به قتل رسئدنت قاتلت از عذاب وجدان هزار بار. میمرد و زنده میشد. . کاش بودی و باز دمپایی پرت میکردی برام.   

عمه زری هیچ خبری ازت ندارم ببخش. ببخش فقط به‍ خاطر طوطی بود که. شب رفته بودم توی حیاط همسایه. واین همه. پیچیده شدم به تقدیری عجیب.  

مریم عاشقانه برام مادری کرد 

الان هم ایستگاه قطار. منم و یه قفس خالی .   

و بلیط یکطرفه

نویسنده. شهروز براری صیقلانی 

فی البداعه 

ﻛﻠﻴﺪ ﻫﺎﻱ ﻧﻘﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ؟

ﻠﻤﻪ ﻧﻘﺪ ، ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ، ﻳﻌﻨﻲ ‏ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺧﻮﺏ ﺍﺯ ﺑﺪ ‏» . ‏( 1 ‏) ﻧﻘﺪ ، ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ، ﻣﻨُﻘﺪ ، ﻣُﻨﺘﻘﺪ ، ﻧﺎﻗﺪ .، ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻠﻤﺎﺕ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮ ، ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ، ﻠﻤﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺎﺭ ﺑﺒﺮﻳﺪ . ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻌﻨﻲ ‏ ﺁﺷﺎﺭ ﺮﺩﻥ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺪﻱ ﻫﺎ ‏» ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ، ﻣﻌﻨﻲ ‏ ﺍﻳﺮﺍﺩﻴﺮﻱ ‏» ﻭ ‏ ﻋﻴﺐ ﺟﻮﻳﻲ ‏» ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻴﺪﺍ ﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﻤﺎﻥ ﻣﻲ

ﻛﻠﻴﺪ ﻫﺎﻱ ﻧﻘﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ؟

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ : ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﺳﺮﺷﺎﺭ شین براری بازنشر

ﻠﻤﻪ ﻧﻘﺪ ، ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ، ﻳﻌﻨﻲ ‏ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺧﻮﺏ ﺍﺯ ﺑﺪ ‏» . ‏( 1 ‏)

ﻧﻘﺪ ، ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ، ﻣﻨُﻘﺪ ، ﻣُﻨﺘﻘﺪ ، ﻧﺎﻗﺪ .، ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻠﻤﺎﺕ ﻣﺸﻬﻮﺭﺗﺮ ، ﻧﺰﺩ ﺷﻤﺎ ، ﻠﻤﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺎﺭ ﺑﺒﺮﻳﺪ .

ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻌﻨﻲ ‏ ﺁﺷﺎﺭ ﺮﺩﻥ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺪﻱ ﻫﺎ ‏» ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ، ﻣﻌﻨﻲ ‏ ﺍﻳﺮﺍﺩﻴﺮﻱ ‏» ﻭ ‏ ﻋﻴﺐ ﺟﻮﻳﻲ ‏» ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﻴﺪﺍ ﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻨﻨﺪ ﻧﻘﺪ ﻫﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ .

ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ .

ﻧﻘﺪ ﻗﺼﻪ ، ﺷﻌﺮ ، ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻧﺎﻣﻪ .، ﺭﺍ ﻧﻘﺪ ﺍﺩﺑﻲ ﻣﻲ ﻮﻳﻨﺪ .

ﻧﻘﺪ ﺍﺩﺑﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻗﻮﺕ ﻫﺎ ﻭ ﺿﻌﻒ ﻫﺎﻱ ﻳ ﺍﺛﺮ ﺍﺩﺑﻲ ‏( ﻗﺼﻪ ، ﺷﻌﺮ ، ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻧﺎﻣﻪ .، ‏) . ﻫﻤﻨﻴﻦ ، ﺍﺮ ‏ ﺍﺛﺮ ‏» ، ﻧﺎﺕ ﻇﺮﻳﻒ ﻭ ﻨﻬﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻧﻘﺪ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻤ ﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻧﺎﺕ ﻨﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ .

ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺬﺍﺭﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻃﻼﻓﺮﻭﺷﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻗﺪﻡ ﻣﻲ ﺬﺍﺭﻳﺪ ، ﻫﻤﻪ ﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ، ﺍﻟﻨﻮﻫﺎ ، ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪﻫﺎ ، ﺍﻧﺸﺘﺮﻱ ﻫﺎ ﻭ . ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺗﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺟﻨﺲ ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﺮ ﺗﻔﺎﻭﺗﻲ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ، ﺩﺭ ﺷﻞ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻗﻴﻤﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺮﺳﻴﺪ ، ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ ﻠﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﻣﺜﻼً ﺩﻭﺗﺎ ﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ، ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﻭﺯﻥ ﺷﺎﻥ ﻳﻲ ﺍﺳﺖ ، ﺍﻣﺎ ﺎﻩ ﻗﻴﻤﺖ ﻳﻲ ، ﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﻳﺮﻱ ﺍﺳﺖ .

ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ، ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲ ﻨﻴﺪ ، ﺍﻣﺎ ﻃﻼﻓﺮﻭﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻪ ﻣﺜﻼً ﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﺍﻭّﻟﻲ ، ﺟﻨﺲ ﻃﻼﻳﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﻣﻲ ﺍﺳﺖ؛ ﻋﻴﺎﺭﺵ ﻫﺠﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻪ ﻋﻴﺎﺭ ﺩﻭﻣﻲ ﻬﺎﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .

ﺍﻟﺒﺘﻪ ، ﺍﻳﻦ ﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ﺪﺍﻡ ﻳ ﺍﺯ ﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﻃﻼﻱ ﺑﻬﺘﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ ، ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ . ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﻲ ، ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻞ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣّﺎ ﺧﻮﺩ ﻃﻼﻓﺮﻭﺵ ﻫﺎ ، ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﻱ ﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻫﺎﻱ ﻋﻠﻤﻲ ﺍﻱ ﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ ، ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﻪ ﻫﺮ ﻃﻼﻳﻲ ، ﻋﻴﺎﺭﺵ ﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ‏( ﻘﺪﺭﺵ ﻃﻼﻱ ﺧﺎﻟﺺ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﻓﻠﺰﺍﺕ ﺩﻳﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ‏) .

ﺍﻳﻦ ﺎﺭِ ﻃﻼﻓﺮﻭﺵ ﻫﺎ ، ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ، ﻧﻮﻋﻲ ﻧﻘﺪ ، ﺍﺳﺖ ، ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻧَﻪ ﻧﻘﺪ ﺍﺩﺑﻲ .

ﻣﻲ ﻮﻳﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﺪﻳﻢ ، ﻃﻼﻓﺮﻭﺵ ﻫﺎ ، ﺳﻨ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻨ ﻣَﺤ ﻣﻲ ﻔﺘﻨﺪ . ﺑﺎ ﻣﺎﻟﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﻨ ﺑﻪ ﻃﻼ ، ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻪ ﺧﺎﻟﺼﻲ ﻭ ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﻲ ﺁﻥ ﻘﺪﺭﺍﺳﺖ . ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺎﺱ ، ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ، ﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻠﻤﻪ ﻧﻘﺪ ، ﺍﺻﻄﻼﺡ ﻣﺤ ﺯﺩﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ .

ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻧﻲ ﺩﻳﺮ ، ﻧﻘﺪ ﺍﺩﺑﻲ ، ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤ ﺯﺩﻥ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺩﺑﻲ ﺍﺳﺖ . ﺎﺭ ﻧﻘﺪ ﺍﺩﺑﻲ ، ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﺎﻟﺼﻲ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﻲ ﻫﺎﻱ ﺍﺛﺮ ﺍﺩﺑﻲ ﺍﺳﺖ . ﺮﺍ؟ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻪ ﻗﺪﺭ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﺁﻥ ﺍﺛﺮ ﺍﺩﺑﻲ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻨﺪ .

ﺧﺐ ، ﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻗﺪﺭ ﻭ ﺍﺭﺯﺵ ﻳ ﺍﺛﺮ ﺍﺩﺑﻲ ﺭﺍ ﻣﻌﻴﻦ ﺮﺩ؟ ﺍﻳﻦ ﺎﺭ ، ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺭﺩ . ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺪﻡ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺖ .

ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﻘﺪ

ﻓﺮﺽ ﻨﻴﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻗﺼﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﻧﻘﺪ ﻨﻴﻢ . ﺍﺮ ﻗﺼﻪ ، ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ، ﺎﺭ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﺮ ﻴﻴﺪﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻴﺰ ، ﻪ ﺎﺭ ﻨﻴﻢ ؟.

ﺑﻠﻪ . ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺧﻮﺏ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ؛ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺏ ، ﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻨ ﻧﺘﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﻣﺎﻥ ﻨﻬﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪ 2. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﻗﺼﻪ ، ﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﻳﺪ؟ ﺍﺮ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ، ﺭﺍﺯ ﻭ ﺭﻣﺰﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﺎﻓﻴﻢ ﻭ ﺁﺷﺎﺭ ﻨﻴﻢ .

ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺎﺭ ﺩﺭ ﻧﻘﺪ ﻳ ﻗﺼﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﺮ ﺴﻲ ﺍﻳﻦ ﻗﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ، ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻪ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪﻱ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ، ﻧﻪ ! ﺯﻳﺮﺍ ﺴﻲ ﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻭ ﻫﺪﻑ ﻗﺼﻪ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻄﻮﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺯﺵ ﺬﺍﺭﻱ ﻨﺪ؟ ‏( ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪ ، ﻫﻤﻪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻈﺮ ، ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻴﻴﺪﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ‏) .

ﻳﻲ ﺩﻳﺮ ﺍﺯ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﻣﻬّﻢ ﺩﺭ ﻧﻘﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ؛ ﺁﻳﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ، ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟

ﻫﻤﻨﻴﻦ ، ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻨﻴﻢ ﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ، ﺗﺎ ﻪ ﺣﺪ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﻭﺭﻩ ﻳﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ، ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻳﺎ ﺁﻥ ﻪ ، ﺗﺎ ﻪ ﺣﺪ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﻫﻢ ﻋﺼﺮ ﻳﺎ ﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ، ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .

ﺁﻥ ﺎﻩ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ : ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺪﻱ ﻫﺎﻱ ﺁﺷﺎﺭ ﻭ ﻨﻬﺎﻥ ﻗﺼﻪ ﻴﺴﺖ؟ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺯﺷﺘﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ؟ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ، ﻪ ﻧﻮﺁﻭﺭﻱ ﻫﺎ ﻭ ﺭﻳﺰﻩ ﺎﺭﻱ ﻫﺎﻱ ﻫﻨﺮﻱ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭ .

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺎﺭﻫﺎ ﺳﺖ ﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻗﺪﺭ ﻭ ﻗﻴﻤﺖ ﻫﻨﺮﻱ ﺁﻥ ﻗﺼﻪ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺮﺩ .

ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ، ﺍﻭﻻً : ﻧﻘﺪ ﺎﺭ ﻨﺪﺍﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ .

ﺛﺎﻧﻴﺎً : ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻴﺐ ﺟﻮﻳﻲ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﺩﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻳ ﻗﺼّﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻧﻘﺪ ﺁﻥ ﻗﺼّﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪ ‏( ﻣﺮ ﺁﻥ ﻪ ﻗﺼّﻪ ، ﻫﻴ ﺧﻮﺑﻲ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺍﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‏) .

ﻧﻜﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻠﻴﺪﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻘﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ

ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻘﺪ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺟﺎﻣﻊ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﺷﺮﺍﻳﻄﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ :

ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﺤﺜﻬﺎﻱ ﻧﻈﺮﻱ ‏ ﺗﺌﻮﺭﻱ ‏» ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺁﻥ ، ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﺫﻭﻕ ﻫﻨﺮﻱ ﺳﺎﻟﻢ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻏﻨﻲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻮﺵ ، ﺩﻗﺖ ﻧﻈﺮ ﻭ ﺗﻴﺰ ﺑﻴﻨﻲ ﻻﺯﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ .

ﻣﻮﺍﺭﺩﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻫﻨﺎﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﻚ ﻧﻘﺪ ﺳﺎﻟﻢ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ :

-1 ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟ ‏ ﺧﺮﺩﺳﺎﻻﻥ ، ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ، ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ، ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻳﺎ ﺑﺰﺭﺴﺎﻻﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻭ ﻣﺤﺘﻮﺍ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺮﻭﻫﻬﺎ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺗﻔﺎﻭﺗﻬﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪﻭ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎ ﺗﻲ ﻭﻳﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ‏»

-2 ﻧﻮﻉ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩ ﺭﺎﺭﻮﺏ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﻣﻜﺘﺒﻬﺎﻱ ﺍﺩﺑﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ؟ ‏ ﻛﻼﺳﻴﻚ ، ﺭﻣﺎﻧﺘﻴﻚ ، ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﺮﺍ ، ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻲ ‏»

ﻭ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻧﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﺯ ﻪ ﻧﻮﻉ ﺍﺳﺖ؟ ‏ ﻛﻤﺪﻱ ، ﻋﻠﻤﻲ – ﺗﺨﻴﻠﻲ ﻳﺎ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ، ﻠﻴﺴﻲ – ﺟﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺩﻳﺮ ﺁﻥ ‏»

-3 ﺩﺭﻭﻧﻤﺎﻳﻪ ﺍﺛﺮ ﻪ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﻴﺰﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ؟

ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ﺳﺨﻨﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﻭ ﻣﻲ ﻮﻳﺪ :

»» ﺍﺑﻠﻬﺎﻥ ﺍﺛﺮﻱ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ . ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻋﺎﻣﻲ ﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻼ ﺩﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ، ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻢ ﺎﻫﻲ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ ، ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻜﺎﺕ ﻣﺒﻬﻢ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻨﺪ ﻭ ﻧﻜﺎﺕ ﺭﻭﺷﻦ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺮ ﻣﺪﻋﺎ ، ﺍﺻﺮﺍﺭﺩﺍ ﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻜﺎﺕ ﺭﻭﺷﻦ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻧﻜﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺍﺳﺖ ، ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ .

-4 ﻗﻀﺎﻭﺕ ﺍﺭﺯﺷﻲ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻣﺤﺘﻮﺍ ﻭ ﻴﺎﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﻴﻨﺶ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ؟ ﺁﻳﺎ ﺿﺪ ﺍﺭﺯﺷﻮﺑﺪ ﺁﻣﻮﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻧﻴﺴﺖ؟

-5 ﺁﻳﺎ ﺍﺳﻢ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻭ ﻣﺤﺘﻮﺍﻱ ﺍﺻﻠﻲ ﺁﻥ ﻫﺴﺖ ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺑﺪﻳﻊ ﻭ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻫﺴﺖ ؟ ﺁﻳﺎ ﻴﺮﻧ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﻮﻳﻩ ﺎﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻟﻮ ﻧﻤﻲ ﺩﻫﺪ؟

-6 ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎﻱ ﻓﺮﻋﻲ ﻛﺪﺍﻣﻨﺪ؟ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻗﺎﻟﺒﻲ ﻭ ﻛﻠﻴﺸﻪ ﺍﻱ؟ ﻛﺪﺍﻣﻴﻚ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﺤﻮﻝ ﻣﻲ ﺬﻳﺮﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻮﻝ ﺁﻳﺎ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻭﺍﻗﻌﻲ ؟

-7 ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺩﻳﺪ ﻳﺎ ﺷﻴﻮﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻴﺴﺖ؟ ‏ ﺍﻭﻝ ﺷﺨﺺ ﻣﻔﺮﺩ ، ﺩﺍﻧﺎﻱ ﻛﻞ ﻣﻄﻠﻖ ، ﺩﺍﻧﺎﻱ ﻛﻞ ﻣﺤﺪﻭﺩ ، ﺗﻚ ﻮﻳﻲ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ، ﺗﻚ ﻮﻳﻲ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﺎﺭﻱ ، ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ، ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ‏»

-8 ﺁﻳﺎ ﻧﺜﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﻱ ﺁﻥ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺩﺍﺭﺩ ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻛﺎﻓﻲ ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﺜﺮ ﺻﺤﻴﺢ ﻭ ﻓﺎﻗﺪ ﻏﻠﻄﻬﺎﻱ ﻧﺎﺭﺷﻲ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﻱ ﻫﺴﺖ ؟

-9 ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻛﺎﺭ ﺧﻼﻗﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﺨﻴﻞ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﺳﺖ ؟

ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﻘﺪ ﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ، ﻴﺰﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮ ﻛﺸﻒ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﻴﺎﺑﻲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺛﺮﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻪ ﺑﻮﻳﺪ ، ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ، ﻳﺎ ﺍﻟﻘﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻧﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮﺵ ﺑﻮﺩﻩ ، ﺗﺎ ﻪ ﺣﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .

ﻫﻤﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ، ﺍﺯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﺎﻡ ﺧﻠﻖ ﺍﺛﺮﺷﺎﻥ ، ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺩﻗﺖ ، ﻧﻈﻢ ﻭ ﻫﻤﺎﻫﻨﻲ ﻭ ﺳﻠﻴﻘﻪ ﺭﺍ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ، ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﺎﻥ ﻧﻘﺪ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻘﺪﺵ ﺩﺍﺭﻧﺪ .

ﻧﻮﺷﺖ :

.1 ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻘﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﺮﻱ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﻮﻥ ﺁﻥ ﻣﻮﺭﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ، ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺬﺭﻳﻢ .

.2 ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺩﺑﻲ ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻤﻴﻖ ﻭ ﺎﻩ ﻴﻴﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﻮﻧﻪ ﺁﺛﺎﺭ ، ﻣﻤﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻴ ﺲ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺸﻒ ﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﺎﺹ ﻮﺩﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻪ ﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﻳﻢ .

ﻣﻨﺒﻊ : ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﻴﺮﻱ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﻳﻢ ، ﺭﺿﺎ ﺭﻫﺬﺭ ، ﺹ 14 ﺍﻟﻲ .17

http://www.sarshar.org

/ ﺥ

ﺎ

ﺗﺼﺎﺩﻑ ؛ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺲ

ﺗﻤﺎﺷﺎﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻳﻚ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﻳﻩ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ‏( ﻓﻴﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ ‏) ﺩﺍﺭﺩ : ‏ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺑﺒﻴﻨﻢ . ‏» ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻏﺎﻓﻠﻴﺮﻱ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﻲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺧﻼﻑ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ . ﻭﻗﺘﻲ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺮﺩﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺗﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺕ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ . ﺁﺮ ﺁﻧﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻜﻞ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﻴﻔﺘﺪ ، ﺗﻤﺎﺷﺎﺮ ﻫﺮﺰ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ، ﻏﺎﻓﻠﻴﺮ ﺷﻮﺩ .

ﺗﺼﺎﺩﻑ ؛ ﺩﺷﻤﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺲ

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ : شین براری رضا خسروی بازنشر 

ﻣﻨﺒﻊ : ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻗﺪﺱ

ﺗﻤﺎﺷﺎﺮ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻳﻚ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﻳﻩ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ‏( ﻓﻴﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺲ ‏) ﺩﺍﺭﺩ : ‏ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺑﺒﻴﻨﻢ . ‏» ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﻏﺎﻓﻠﻴﺮﻱ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﻲ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺧﻼﻑ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ . ﻭﻗﺘﻲ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺮﺩﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺗﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺍﺕ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ .

ﺁﺮ ﺁﻧﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻜﻞ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﻴﻔﺘﺪ ، ﺗﻤﺎﺷﺎﺮ ﻫﺮﺰ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺎﻳﻞ ﺍﺳﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﻴﻠﻤﺴﺎﺯ ، ﻏﺎﻓﻠﻴﺮ ﺷﻮﺩ . ﺍﻳﻦ ﻏﺎﻓﻠﻴﺮﻱ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﻴﺮﺩ : ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻭ ﺳﻄﺤﻲ ، ﻏﺎﻓﻠﻴﺮﻱ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﻓﺎﺵ ﺷﺪﻥ ﻧﺎﻬﺎﻧﻲ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻣﻴﺎﻥ ﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﻏﺎﻓﻠﻴﺮﻱ ، ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺁﺎﻫﻲ ﻭ ﺑﺼﻴﺮﺕ ﻧﺎﻬﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﺭﺍ ﻓﺎﺵ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺳﻄﺢ ﻇﺎﻫﺮﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ، ﻏﺎﻓﻠﻴﺮﻱ ﺳﻄﺤﻲ ﺍﺯ ﺁﺳﻴﺐ ﺬﻳﺮﻱ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻳﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ، ﻏﺎﻓﻠﻴﺮ ﻛﻨﻴﻢ . ﺑﺎ ﻗﻄﻊ ﻧﺎﻬﺎﻧﻲ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺮﺍﻧﺪ .

ﺍﺭﺳﻄﻮ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﻏﺎﻓﻠﻴﺮﻱ ﺑﺸﺪﺕ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻲ ﻔﺖ : ‏ ﺩﺭﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﻭﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻥ ، ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺑﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺗﺮﺍﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ . ‏» ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﺮﻫﺎ ، ﻏﺎﻓﻠﻴﺮﻱ ﺳﻄﺤﻲ ﻳﻚ ﺳﻨﺖ ﻭ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﻟﺬﺕ ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﻓﻴﻠﻢ ﺍﺳﺖ . ﻣﺜﻞ ﺁﻧﻜﻪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺗﺮﺱ ﻛﻮﺩﻙ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﺎﻳﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻭ ﺳﺲ ﺳﺎﻳﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺪﺭ ﻛﻮﺩﻙ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﺎﻳﻪ ﻭ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﺮﺱ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺭﺍ ﻭﺍﻫﻲ ﻭ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﺑﺪﻳﻦ ﻟﺤﺎﻅ ﺁﻧﻪ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺷﺪﻩ ، ﺑﺪﻭﻥ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﺳﺖ .

ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ . ﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻨﺼﺮ ‏ ﺗﺼﺎﺩﻑ ‏» ﺭﺍ ﺩﺷﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﻠﻘﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﻭ ﻮ ﻴﺰﻫﺎ ﺩﺭﺟﻬﺎﻥ ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ، ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺟﺰﺋﻲ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺯﻧﺪﻲ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺑﺪﻳﻦ ﻟﺤﺎﻅ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺍﻩ ﺣﻠﻲ ﺭﺍ ﺟﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺧﻴﻞ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﻮﻲ ﻭ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﺁﻥ ﻭ ﻳﺎ ﺳﻬﻞ ﺍﻟﻮﺻﻮﻝ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩ . ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﻣﺎﺗﻴﺰﻩ ﻛﺮﺩ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﺸﺶ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﻭﺭﻭﺩ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺑﻲ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ، ﺑﺰﻭﺩﻱ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ، ﺑﺼﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﻬﺎﻱ ﻏﻴﺮﻣﻨﻄﻘﻲ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ . ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺭﺍ ﺯﻭﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺖ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ .

ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺩﻥ ، ﻫﻤﺎﻥ ﻴﺮﻧ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺍﺳﺖ . ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﺩﺭ ﺭﻭﻧﺪ ﻋﻠﺖ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻟﻲ ‏ ﺗﺼﺎﺩﻑ ‏» ﺭﺍ ﺑﻨﺠﺎﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﺮﺗﺼﺎﺩﻑ ﻳﻚ ﺑﺎﺭﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺷﻮﺩ ، ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺮﻮﻥ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﺪﻳﺪ ﺷﻮﺩ ، ﺭﺍﺣﺖ ﻃﻠﺒﻲ ﻭ ﺳﻬﻞ ﺍﻧﺎﺭﻱ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ ، ﺍﻣﺎ ﺍﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻴﻨﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻋﻠﺖ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻬﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺷﺪﻧﺶ ﻨﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﺍﺩﻥ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺟﻨﺒﻪ ﺻﺪ ﺩﺭﺻﺪﻱ ﻴﺪﺍ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ، ﺍﻛﺜﺮﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻜﻨﻴﻢ . ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﻓﻴﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﻫﺮﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻓﺮﻳﺪﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﻋﻄﻒ ﺎﻳﺎﻧﻲ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩ . ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺳﺒﺐ ﺣﻞ ﻣﻌﻤﺎﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﻲ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺗﻨﻔﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﺮ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﻓﻨﺪ ﺩﺭ ﻏﺮﺏ ‏ ﺣﻼﻝ ﻣﺸﻜﻼﺕ ‏» ﻣﻲ ﻮﻳﻨﺪ . ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﻴﺶ ، ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻪ ﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩﻥ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻭ ﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎ ، ﺑﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺧﺪﺍﻳﺎﻧﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ‏ ﺁﻮﻟﻮ ‏» ﻳﺎ ‏ ﺁﺗﻨﺎ ‏» ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺪﺍﻮﻧﻪ ﺣﻞ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ .

ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻫﻢ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻓﻴﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﻗﺪﺭﺕ ﺎﻳﺎﻥ ﺑﺨﺸﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﺸﺎﻥ ﻭﺍﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻲ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺎﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻨﺪ . ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺗﻔﻜﻴﻚ ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﺎﻥ ﻛﻬﻦ ﺩﺍﺭﺩ . ﻭﺍﻩ ‏ ﺣﻼﻝ ﻣﺸﻜﻼﺕ ‏» ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﺮ ﻓﻬﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ . ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﻲ ﺧﻮﺩ ﻛﻨﺸﻲ ﺭﺍ ، ﺧﻮﺏ ﻳﺎ ﺑﺪ ، ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻴﻢ . ﺑﻲ ﻋﺪﺍﻟﺘﻴﻬﺎ ﻭ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮﺩﻩ ، ﻫﻴ ﻴﺰ ﻭ ﻫﻴ ﻛﺲ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺗﺼﺎﺩﻓﻲ ﺳﺮ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺣﻞ ﻛﻨﺪ . ﺲ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﻱ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﺎﻳﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺯﺩ . ‏ ﺣﻼﻝ ﻣﺸﻜﻼﺕ ‏» ﻳﻚ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺩﺭﻭﻍ ﺍﺳﺖ !

ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻳﻚ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺀ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻓﻴﻠﻤﻬﺎﻱ ﺿﺪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ‏ ﺗﺼﺎﺩﻑ ‏» ﺭﺍ ﺟﺎﻳﺰﻳﻦ ‏ ﻋﻠﻴﺖ ‏» ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﺍﻳﻦ ﻮﻧﻪ ﻓﻴﻠﻤﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ، ﺑﺎ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺎﻳﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ . ﻭﻗﺘﻲ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺑﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ، ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻛﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﻣﺒﻬﻢ ﻣﻲ ﺁﻓﺮﻳﻨﺪ ، ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻧﻜﻪ ‏ ﺯﻧﺪﻲ ﻮ ﺍﺳﺖ ‏» ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺯﻧﺠﻴﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻋﻠﺖ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺭﺩﻳﻒ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﺎﻧﻲ ﻣﻬﻢ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﺮ ﺍﺭﺍﻳﻪ ﻛﻨﻴﺪ ، ﻮﻲ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺑﺪﻳﻦ ﻟﺤﺎﻅ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﻴﺪ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺗﺼﺎﺩﻑ ‏( ﺭﺍﺣﺖ ﻃﻠﺒﻲ ‏) ﺑﻪ ﺑﻴﺮﺍﻫﻪ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺎﺯﺑﻤﺎﻧﻴﺪ .

ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﻈﺮ 357ﻧﻈﺮ ﺍﺭﺳﺎﻝ

ﻳﺸﻨﺒﻪ ، 5 ﺍﺳﻔﻨﺪ 139

ﺗﺨﻤﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ :

ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺷﻌﺮﻭﺍﺩﺏ

ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﺸﺘﺮ ﺑﺮﺍ ﺷﻤﺎ

♥♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦

نوﻳﺴﻨﺪﻩ : ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﺭﺿﺎﻳﻲ شین براری بازنشر   

   ﺍﺮ ﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ، ﺍﺻﻮﻝ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻲ ، ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺩﺮﻮﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﻧﺸﻴﺐ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﺻﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻪ ﻫﻴ ﻮﻧﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻭ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺶ ﺍﺻﻞ ﻃﻼﻳﻲ ﺨﻮﻑ ، ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﻲ ، ﻭﺍﺟﺐ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﻱ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ .

ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﺎﺯﻲ ﻭ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﺁﻥ ﺭﺍ ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻭ ﺍﺟﺮﺍ ﺷﻮﺩ ، ﺣﺲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺁﻥ ﻲ ﺑﺮﺩ .

ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻮﻝ ﺮﺍﻧﺒﻬﺎ ، ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻮﻕ ﺁﻣﺪ ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺨﻮﻑ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻧﺪﻳﺸﻲ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ، ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺍﺻﻠﻲ ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻫﻤﻪ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺩﺑﻲ ﺭﺍ ﻳﻜﺠﺎ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺷﺶ ﺍﺻﻞ ﻣﻮﺟﺰ ﻭ ﺟﺎﻣﻊ ، ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﺬﺷﺘﻪ ، ﺍﺮ ﻪ ﺩﺭ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﻓﻌﺎﻝ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺟﻬﺎﻥ ، ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻮﻝ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺳﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺫﻫﺎﻥ ﺍﻛﺜﺮﻳﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﻭ ﻓﻌﺎﻻﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ، ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻮﻝ ، ﺟﺎﻳﺎﻩ ﻭﻳﻩ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﻜﺎﺭﻧﺎﺷﺪﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺑﺨﺶ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺳﺘﻮﺩﻧﻲ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺟﻬﺎﻥ ، ﺣﺮﻛﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻮﻝ ، ﻭ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻮﻝ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .

ﺑﺮﺍﻱ ﻲ ﺑﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﺯ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻮﻝ ، ﻧﺎﻫﻲ ﺍﺟﻤﺎﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻥ ، ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻟﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﺩﺭﺟﻬﺖ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺁﻥ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺑﻮﺩ .

ﺍﺻﻞ ﺍﻭﻝ : ‏ ﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺩﺭﺍﺯﻮﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﻴﺎﺳﻲ ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ‏»

ﺍﻦ ﺍﺻﻞ ﺍﺻﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺁﻥ ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺷﺘﻪ ، ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺎ ﺑﺮﺟﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .

ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ، 115 ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ، ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﺗﻮﺳﻂ ﺨﻮﻑ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺩﺑﻲ ، ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺭﺍﺯﻮﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻴﺎﺳﺖ ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺁﻥ ، ﺩﻭﺭﺍﻧﺪﻳﺸﻲ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﺍﻣﺎ ﺨﻮﻑ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻬﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺮﻟﻮﺣﻪ ﺍﺻﻮﻝ ﺮﺍﻧﺒﻬﺎﻳﺶ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ، ﻭ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪ . ﺍﺮ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﻟﻌﻤﻞ ﺨﻮﻑ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺩﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﺩﺭﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﻔﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺎﺯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪﻱ ﻭ ﺩﺭﺍﻳﺖ ﺗﻤﺎﻡ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﺍﺯﻮﻳﻲ ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺘﻪ ﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﻮﺩ . ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ، ﻪ ﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻣﻬﻤﻲ ﻫﻤﻮﻥ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺭﻭﺯﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺑﻴﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻋﻤﺪﻱ ﺑﺴﺎﺭﺩ؟

ﺍﻣﺎ ﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ، ﺷﻴﻮﻩ ﻭ ﺷﺮﺩﻱ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﺪ ﻛﻪ ﺨﻮﻑ ﻋﺪﻡ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺭﻭﺯﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺁﻥ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺩﺍﺭﺩ . ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺍﺯﻮﺍﻳﻲ ﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻬﺮﻩ ﻛﺮﻳﻪ ﺷﻌﺎﺭﺯﺩﻲ ﺭﺥ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﻟﺰﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﻣﻲ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﺭﺍﺯﻮﻳﻲ ﻫﺎ ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻲ ‏ ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺯﻧﺪﻲ ﺩﺭ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻓﻀﺎﺳﺖ ‏» ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺍﻱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻳﻚ ﺩﻭﺭﻩ . ﻛﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ، ﻓﻲ ﻧﻔﺴﻪ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﻻﺯﻡ ﻭ ﺣﺘﻲ ﻣﻔﻴﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .

ﻮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻳﻦ ﻨﻴﻨﻲ ، ﺧﻮﺩ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻑ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﻫﻴﺎﻓﺖ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﻭ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺁﻥ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﺻﻮﻝ ، ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺎﺭﻮﺑﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺻﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺨﻮﻑ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﻨﺪ ﺍﻭﻝ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .

ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﺮ ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭﺍﻗﻌﻲ ، ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻨﻴﻦ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﺬﺍﺭﺩ . ﻳﺎ ﻋﻠﻞ ﻭ ﺍﻧﻴﺰﻩ ﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﻧﺸﻴﺐ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻬﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻫﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ، ﻭ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺎﺩﻲ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﺭﻭﻱ ﺸﻢ ﻭ ﺩﻝ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺛﺮ ﺑﺬﺍﺭﺩ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻧﺪ ، ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺁﺩﻣﻬﺎ ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺤﺮﺍﻥ ، ﻛﻢ ﺭﻧ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻲ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻛﺜﺮ ﻣﻮﺍﻗﻊ ، ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺑﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﻋﻜﺲ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ، ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻲ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺍﻱ ﺳﺎﻟﻢ ، ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺑﻴﻨﺶ ﻣﻨﻄﻘﻲ ، ﺭﺍﻫﻬﺎﻱ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ . ﺭﺍﺯ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭﻱ ﻫﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ، ﺩﻗﻴﻘﺎً ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺩﻩ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺎﺕ ﻇﺮﻳﻒ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .

ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺜﺎﻝ ، ﺴﺮﻛﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ‏ ﻭﺍﻓﻜﺎ ‏» ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎﻡ ﺍﺯ ﺨﻮﻑ ، ﺩﻧﻴﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻨﺒﺎﻁ ﻧﺎﺩﺭﺳﺘﻲ ﺩﺍﺭﺩ . ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ‏ ﻳﺮﻣﻴﻠﻮﻑ ‏» ، ﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻴﺰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﺮﺍﻳﻲ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﻧﺮﺩ . ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﺮﺰ ﺩﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻭﺍﻓﻜﺎ ﺩﺭﺍﺯ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ . ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﻨﺒﺎﻁ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ، ﺗﻌﺎﺭﺿﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ :

ﻧﻔﺲ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺪﺭﺑﺰﺭ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺩﻫﻜﺪﻩ ﺑﻲ ﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ، ﺳﺎﺩﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﺩﻙ ﻭ ﺍﺳﺘﻨﺒﺎﻁ ﻏﻠﻂ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ . ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻭﺍﻧﻜﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺩﻫﻜﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﻫﻜﺪﻩ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺪﺭ ﺑﺰﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺪﺭﺑﺰﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺍﻭ ، ﺩﻫﻜﺪﻩ ﻭ ﺪﺭﺑﺰﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﻴﺰﻫﺎﻱ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺑﺰﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ، ﺲ ﺍﻭ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺮﺍﻳﻲ ﺍﺵ ، ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﻤﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ ﻛﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﻭ ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻴﺴﺖ . ﻭﺍﻧﻜﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﻛﻪ ﺗﺨﻴﻞ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﻠﻖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﺍﻳﺪﻩ ﺁﻝ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ، ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺎﺳﺦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ . ﻣﻲ ﺍﻧﺪﻳﺸﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﻨﺎﻱ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻧﻲ ﻭﺣﺸﺘﺒﺎﺭ ﺧﻮﺩ ، ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺁﻛﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﺎﺯﺮﺩﺩ .

ﺎﻳﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ، ﻗﺪﺭﺕ ﺷﻔﺖ ﺁﻭﺭ ﺨﻮﻑ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻭ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻋﻤﻴﻖ ﺯﻧﺪﻲ ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺰﻳﺮ ﺑﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻋﻴﻨﻲ ﻴﻮﻧﺪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﺍﺭﺩ ، ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ .

ﺨﻮﻑ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ - ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ - ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺩﻭﺭﻩ ﺧﻮﺩ ﺍﻇﻬﺎﺭﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ ، ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﻳﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ، ﻨﺎﻥ ﺑﻲ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻭ ﺻﺮﻳﺢ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻴﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ، ﺑﻪ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﺑﺪﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺨﻮﻑ ﻫﺮﺰ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻲ ﺭﺣﻤﻲ ﺍﺵ ، ﺎﻱ ﻧﻔﺸﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻧﺰﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺎﻥ ، ﺗﻠﺨﻲ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ .

ﺍﺻﻞ ﺩﻭﻡ : ‏ ﻋﻴﻨﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ ‏»

ﺍﻦ ﺍﺻﻞ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺨﻮﻑ ﺑﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺍﻭ ، ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺩﻗﻴﻖ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﺸﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ . ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺨﻮﻑ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻋﻴﻨﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﻜﻞ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﺷﺎﻳﺪ ﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺮ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺨﻮﻑ ﺫﻫﻦ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ، ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ، ﺩﺭ ﺭﻭﻳﺎ ﻓﺮﻭ ﻧﻤﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ، ﻭ ﺗﺨﻴﻞ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﻲ ﺷﺎﻥ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟

ﺑﺎﻳﺪ ﻔﺖ ﺮﺍ ، ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺨﻮﻑ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻮﺩ ، ﺩﺭ ﻻﺑﻼﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﻨﺠﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺎ ﻋﻴﻨﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺨﻮﻑ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺮﺍ ﺑﻮﺩ ، ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻂ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺯﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﻲ ﺩﻳﺪ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺻﺮﻑ ﺫﻫﻨﻴﺖ ﻳﻚ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺎﺭﻮﺏ ﻧﺎﻩ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﺵ ، ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﺪﺍﻧﺪ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ، ﺫﻫﻨﻴﺖ ﺁﺩﻣﻬﺎ ، ﺍﺻﻞ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻲ ، ﻴﺸﺮﻭﺳﺖ ﻭ ﻛﺘﻤﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﻴﻞ ، ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺮ ﺍﺩﺑﻲ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺨﻮﻑ ﻭ ﺳﺒﻚ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺍﻭ ، ﺑﻪ ﻋﻴﻨﻴﺖ ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﻴﺖ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﺑﻪ ﻮﺍﻫﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ، ﻫﺮﺰ ﺍﺛﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻧﺪﺍﺩ . ﺍﺮ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺨﻴﻞ ﻭ ﺭﻭﻳﺎ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ، ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻋﻴﻨﻴﺘﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻳﺎ ﻓﺮﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﻧﺪ ، ﺩﺭ ﺗﺨﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻕ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎﻋﻴﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﻲ ﺍﺳﺖ . ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺨﻮﻑ ﺍﺯ ﻋﻴﻨﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ ، ﺩﺭ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻥ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﻴﺖ ﺻﺮﻑ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻐﻠﺘﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﻳﺎﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﻲ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ . ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺱ ﺍﺳﺖ ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﺟﺎﻳﺰﻳﻦ ﺗﻔﻜﺮ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﻲ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻫﻨﺎﻡ ﻭ ﺟﻨﺐ ﻭﺟﻮﺵ ﻋﻘﻞ ﺮﺍﻳﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ .

ﺨﻮﻑ ، ﺍﺮ ﺫﻫﻨﻴﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ - ﺣﺘﻲ - ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻮﻉ ﺯﻧﺪﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺭﺍ ﺷﺪﺕ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻨﺪ ﻭ ﺁﺩﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﻣﻼﻝ ﻭ ﺍﻧﺰﻭﺍ ﺳﻮﻕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ .

ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ، ﺍﺮ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻱ ﺨﻮﻑ ﻣﺜﻼ ‏ ﺳﻮﻮﺍﺭﻱ ‏» ﻧﺎﻩ ﻛﻨﻴﻢ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻋﻴﻨﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺳﻮﻮﺍﺭﻱ ، ﺩﺭﺷﻜﻪ ﻲ ﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺰﺭ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﻭﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺬﺍﺭﺩ . ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﺻﻄﺒﻞ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺐ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .

‏ . ﺩﻳﺮ ﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﻫﻔﺘﺄ ﺴﺮﺵ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ، ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﺶ ﻻﻡ ﺗﺎ ﻛﺎﻡ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ . ﺁﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ . ﻄﻮﺭ ﻳﻚ ﺳﺮ ﻭ ﻳﻚ ﻛﻠﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ؟ ﻄﻮﺭ ﺩﺭﺩ ﻛﺸﻴﺪ؟ ﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﺮ ﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﻲ ﺯﺩ؟ ﻭ ﻄﻮﺭ ﻣﺮﺩ؟ ﺁﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺰﻳﻴﺎﺕ ﻛﻔﻦ ﻭ ﺩﻓﻦ ﺭﺍ ﺷﺮﺡ ﺑﺪﻫﺪ ، ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺭﻓﺘﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺲ ﺮﻓﺘﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﺴﺮﺵ .

ﻛﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﻮﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﺳﺒﺶ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺍﺻﻄﺒﻞ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ . ﺑﻪ ﺫﺭﺕ ، ﺑﻪ ﻛﺎﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺴﺮﺵ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ . ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﺃ ﺍﻭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺴﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﺭﺩﺁﻭﺭ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﺸﻤﻬﺎﻱ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺍﺳﺒﺶ ﻧﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻲ ﺮﺳﺪ : ‏ ﺩﺍﺭﻱ ﺷﻜﻤﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺰﺍ ﺩﺭﻣﻲ ﺁﻭﺭﻱ؟ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭ . ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻮﻝ ﺫﺭﺕ ﺭﺍ ﻴﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ، ﻋﻠﻒ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻳﻢ . ﺁﺭﻩ ، ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ . ﺩﺭﺷﻜﻪ ﺭﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ، ﺍﺯ ﺴﺮﻡ ﺑﺮﻣﻲ ﺁﻣﺪ . ﺗﻮﻱ ﺩﺭﺷﻜﻪ ﺭﺍﻧﻲ ، ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ، ﻛﺎﺵ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ‏»

ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ، ﺳﺲ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ : ‏ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻮﻳﻢ ، ﺍﺳﺐ ﻴﺮ ﻣﻦ ! ﺩﻳﺮ ﺴﺮﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﻣﺎ ﺭﺍ ﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ . ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﻮﻳﻢ ، ﺑﻴﺮ ﺗﻮ ﻛﺮﻩ ﺍﻱ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻱ ، ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﺮﻩ ﺍﺳﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ ، ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻧﺎﺎﻩ ﻛﺮﻩ ﺍﺳﺐ ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ . ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ؟ ‏» ﺍﺳﺐ ﻛﻮﻚ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺟﻮﻳﺪﻥ ﺍﺳﺖ . ﻮﺵ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ .

ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺩﺭﺷﻜﻪ ﻲ ﺳﺮﺭﻳﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺳﺐ ﻛﻮﻚ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .

ﺑﺎ ﻧﺎﻫﻲ ﺩﻗﻴﻖ ﺑﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭﻣﻲ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺎﻧﺪﺎﺭﻱ ﺁﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ، ﺍﺯ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻋﻴﻨﻲ ﻭ ﺑﻲ ﻃﺮﻓﺎﻧﺄ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺳﺮﺸﻤﻪ ﻣﻲ ﻴﺮﻧﺪ .

‏ ﻛﻠﻴﻨﺖ ﺑﺮﻭﻛﺲ ‏» ﻭ ‏ ﺭﺍﺑﺮﺕ ﻦ ﻭﺍﺭﻥ ‏» ﺩﻭ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﻣﺸﻬﻮﺭ ، ﺩﺭ ﻧﻘﺪﻱ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺨﻮﻑ ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﻣﻬﻢ ﺩﺭ ﺳﺒﻚ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻲ ﻭﻱ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ : ‏ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻧﺮﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ‏ ﺳﻮﻮﺍﺭﻱ ‏» ﺩﺭﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ، ﺍﺭﺍﺋﻪ ﻋﻴﻨﻲ ﻭ ﺑﻲ ﻃﺮﻓﺎﻧﺄ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ .

ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ، ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻛﻨﺸﻬﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ ، ﺑﻲ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻫﻴ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ، ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻟﻘﺎﻱ ﺗﻌﺒﻴﺮﻱ ﺧﺎﺹ ، ﺍﻫﻤﻴﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺒﺨﺸﺪ . ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ، ﺍﺮ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻴ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻨﺎﻡ ﺷﺐ ، ﺑﺎ ﺑﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻛﻮﻚ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺩ ، ﺩﻗﺖ ﻛﻨﻴﻢ ، ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺮﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺍﻟﻘﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ، ﺍﻣﺎ ﺷﺮﺣﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ، ﻫﻤﺪﺭﺩﻱ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲ ﺍﻧﻴﺰﺩ :

ﻫﻮﺍ ﺮ ﻭ ﻣﻴﺶ ﺍﺳﺖ . ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺷﺖ ﺑﺮﻑ ﺮﺩﺍﺮﺩ ﺮﺍﻍ ﺑﺮﻗﻬﺎﻱ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ، ﺮﺥ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻻﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﺯﻙ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻣﻬﺎ ، ﺸﺖ ﺍﺳﺒﻬﺎ ، ﺷﺎﻧﻪ ﻭ ﻛﻼﻩ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ . ‏ ﺍﻳﻮﻧﺎ ‏» ﻱ ﺩﺭﺷﻜﻪ ﻲ ، ﺳﺮﺍﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺒﺢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺸﺘﺶ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺩﺍﺭﺩ ، ﺧﻢ ﻛﺮﺩﻩ ، ﺭﻭﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻛﻮﻜﺘﺮﻳﻦ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺭﺩ . ﻫﺮﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﻮﻫﻲ ﺑﺮﻑ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ، ﻮﻳﻲ ﻻﺯﻡ ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺘﻜﺎﻧﺪ . ﺍﺳﺐ ﻛﻮﻜﺶ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﺍﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺗﻜﻴﺪﻩ ، ﺑﻲ ﺗﺤﺮﻙ ، ﻭ ﺎﻫﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﻮﺏ ﻣﺎﻧﻨﺪ ، ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ، ﺑﻪ ﻳﻚ ﺍﺳﺐ ﺯﻧﺠﺒﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ .

ﺩﺭﺣﻘﻴﻘﺖ ، ﻫﻨﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺨﻮﻑ ، ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ، ﺑﻲ ﻃﺮﻓﺎﻧﻪ ﻭ ﻋﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻲ ﺬﺍﺭﺩ ، ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻫﻤﺪﺭﺩﻱ ﻣﺎ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺮﺩﺩ . ﺯﻳﺮﺍ ﺻﺤﻨﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﺩﻗﺖ ﻛﻨﻴﺪ : ‏ ﺩﺭﺷﻜﻪ ﻲ ، ﺳﺮﺍﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺷﺒﺢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ‏» ﻳﺎ ‏ ﺍﺳﺐ ﻛﻮﻜﺶ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﺍﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﺎﻝ ﺗﻜﻴﺪﻩ ، ﺑﻲ ﺗﺤﺮﻙ ﻭ ﺎﻫﺎﻱ ﺭﺍﺳﺖ ﻮﺏ ﻣﺎﻧﻨﺪ ، ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ، ﺑﻪ ﻳﻚ ﺍﺳﺐ ﺯﻧﺠﺒﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ . ‏»

ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻣﺮﺩ ، ﻭ ﺍﺳﺐ ﺑﺎ ﺷﺒﺢ ﻭ ﺍﺳﺐ ﺯﻧﺠﺒﻴﻠﻲ ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺻﺤﻨﻪ ، ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﻗﻴﻖ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺷﻮﺩ ، ﺍﻣﺎ ﺷﺒﺢ ﻭ ﺍﺳﺒﻬﺎﻱ ﺯﻧﺠﺒﻴﻠﻲ ، ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺍﻧﺪ ، ﻛﻪ ﻧﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺭﻧﺞ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ، ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻫﻤﺪﺭﺩﻱ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﻨﺪ . ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺩﻳﺮ ، ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺮﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ، ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺍﻟﻘﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ‏ ﺳﻮﻮﺍﺭﻱ ‏» ﺑﺎ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺍﺳﺖ ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺘﻲ ﺧﻼﻑ ﺟﻠﺐ ﻫﻤﺪﺭﺩﻱ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺁﻥ . ﻮﻳﻲ ﺨﻮﻑ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻮﻳﺪ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻱ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ . ‏»

ﺍﺻﻞ ﺳﻮﻡ : ‏ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻭ ﺍﺷﻴﺎﺀ ‏»

ﺍﻦ ﺍﺻﻞ ﺍﺮﻪ ﺩﺭ ﺨﺶ ﻛﻮﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺫﻫﻨﻲ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺷﺪﻩ ، ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺨﺸﻬﺎﻱ ﻣﻬﻢ ﻭ ﻓﻌﺎﻝ ﺁﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪﻱ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﻲ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺩﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻭ ﺍﺷﻴﺎﺀ ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻣﻬﻢ ﺟﺬﺏ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺍﺳﺖ . ﺁﻧﺘﻮﻥ ﺨﻮﻑ ، ﺧﻮﺩ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺩﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺍﻳﻦ ﻋﻨﺎﺻﺮ ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻛﻢ ﻧﻈﻴﺮ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﺎﻥ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻛﺮﺩﻩ ، ﺍﻭ ﻫﻴﺎﻩ ﺩﺭ ﻫﻴﻴﻚ ﺍﺯ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ، ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻭ ﺍﺷﻴﺎﺀ ﻴﺮﺍﻣﻮﻧﺸﺎﻥ ﻏﻠﻮ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺁﻧﻨﺎﻥ ﺑﻲ ﺑﻬﺎ ﻃﺮﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻴﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ ، ﻭ ﻧﻪ ﺁﻧﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻔﺸﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﻨﺪ .

ﺍﺻﻞ ﻣﻬﻢ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪﻱ ، ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ - ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺭﻭﺍﺝ ﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ ، ﺯﺍﻳﻴﺪﻩ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺻﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺨﻮﻑ ﺍﺯ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻭ ﺍﺷﻴﺎﺀ ، ﻋﻜﺴﺒﺮﺩﺍﺭﻱ ﺻﺮﻑ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ .

ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺁﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ، ﺑﻲ ﻛﻢ ﻭ ﻛﺎﺳﺖ ﻭ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﻨﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺻﺤﻨﻪ ﻭ ﺁﺩﻣﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻋﻜﺎﺳﻲ ﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ؟ ﻃﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻮﻝ ﺑﺪﻳﻬﻲ ، ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺯ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ﻫﻨﺮ ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺁﻣﺎﺩﻲ ، ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﻭ ﻣﻲ ﺬﻳﺮﺩ . ﺍﻣﺎ ﺍﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ ﺨﻮﻑ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﺍ ، 511 ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ - ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ، ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻭ ﺍﺷﻴﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺍﺵ ﻣﻲ ﻃﻠﺒﻴﺪ ، ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻭ ﺳﻜﻮﻥ ﻭﺍﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ - ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻧﺪﻳﺸﻲ ﻭ ﺩﺭﺍﻳﺖ ﺍﻭ ﺷﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ .

ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ، ﺧﻮﺩ ﺨﻮﻑ ﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺑﻲ ﻧﻈﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻠﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻭ ﺍﺷﻴﺎﺀ ﺩﺍﺷﺖ ، ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﻍ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻭ ﺍﺷﻴﺎﺀ ﺑﻨﺮﺩ ﻛﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺸﻤﻲ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻧﺎﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺑﻮﺩ .

ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻭﻳﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﺛﺎﺭ ﺨﻮﻑ ﻣﻄﺮﺡ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺖ .

ﺍﺻﻞ ﻬﺎﺭﻡ : ‏ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﻳﺠﺎﺯ ‏»

ﺩﺭ ﺍﻦ ﺍﺻﻞ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺨﻮﻑ ﺍﻧﺸﺖ ﺑﺮ ﺣﺴﺎﺱ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﺩﺭ ﻫﻨﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺬﺍﺷﺘﻪ . ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻚ ، ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﻜﺎﻧﻬﺎ ، ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﻴﺸﺮﻭﺗﺮﻳﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺩﺑﻲ ، ﺍﻳﺠﺎﺯ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﻣﻮﺯ ﺍﺻﻠﻲ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺍﺳﺖ . ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺨﻮﻑ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻛﺮﺩﻩ ، ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪ ، ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺭﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ . ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ، ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻭ ﺍﺷﻴﺎﺀ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ، ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺭﺍ ﺍﻟﻘﺎ ﻛﻨﺪ ، ﻭ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻨﻴﻦ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩﻱ ﻓﺮﺍﺭﻭﻱ ﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ .

ﻋﺒﺎﺭﺕ ‏ ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺯﻧﺪﻲ ﺩﺭ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻓﻀﺎ ‏» ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﻛﻮﻜﺘﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ، ﺧﻮﺩ ﺨﻮﻑ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ 6991 ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﺪ : ‏ ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﻦ ، ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ، ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺼﻠﺘﻲ ﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻣﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﻤﺎﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻭﺭ ﺭﻳﺨﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﻐﺮﺏ ، ﻏﻮﻃﻪ ﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺯﺩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺩﺍﺷﺖ ، ﻭ ﺳﻴﻼﺑﻲ ﺍﺯ ﺍﻟﻮﺍﻥ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﻭ ﻃﻼﻳﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻪ ﻭ ﻪ . ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺮﺳﺘﻮﻫﺎ ﺮﻭﺍﺯﻛﻨﺎﻥ ، ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺳﻄﺢ ﺁﺏ ، ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻴﻚ ﺟﻴﻚ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ .

ﺁﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﻣﻔﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻭﺭ ﺭﻳﺨﺖ . ﺩﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻃﺒﻴﻌﺖ ، ﺁﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺰﻳﻴﺎﺕ ﻛﻮﻚ ﺑﺴﺒﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻱ ﻬﻠﻮﻱ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ ، ﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻴﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﺪ .

ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻤﻮﻧﻪ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ، ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺭﺍﺣﺖ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻛﻨﺪ : ﺭﻭﻱ ﺳﺪ ﺁﺳﻴﺎﻱ ﺁﺑﻲ ، ﺗﻜﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻱ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﻕ ﺸﻤﻚ ﻣﻲ ﺯﺩ ، ﻭ ﺳﺎﻳﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﺳﻲ ، ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺮﻲ ، ﻫﻤﻮﻥ ﺗﻮﻲ ﻏﻠﺘﺎﻥ ﺬﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ - ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻨﻬﺎ . ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺁﻧﺎﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﻛﺴﺮﺷﺄﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﺠﺶ ﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﺎ ﺪﻳﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺁﺩﻣﻲ ﻭ ﺟﺰ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺑﺰﻧﺪ . ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻜﻢ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻲ ﻤﺎﻥ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .

ﺍﺻﻞ ﻨﺠﻢ : ‏ ﺑﻲ ﺮﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺍﺻﺎﻟﺖ ، ﻭ ﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﻛﻠﻴﺸﻪ ﺮﺩﺍﺯﻱ ‏»

ﺍﻦ ﺍﺻﻞ ﻧﻴﺎﺯ ﻨﺪﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺻﻠﻲ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﻩ ﺩﺭ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻫﻴﺎﻩ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺘﺮﺳﺪ . ﺑﻲ ﺮﻭﺍﻳﻲ ﺩﺭ ﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺁﺩﻣﻬﺎ ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻠﺐ ﻣﺨﺎﻃﺐ ، ﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﺛﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .

ﺍﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻟﺮﺯ ﺍﺯ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﻱ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﻳﺪ ، ﺍﺛﺮﺵ ﺁﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ . ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮﺩﻡ ، ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ، ﺩﺭﺍﻳﺖ ﻭ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪﻱ ﺧﺎﺹ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﻪ ، ﺣﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺩﺭﺩﺩﻟﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ، ﺍﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻫﺪﻓﺶ ﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺍﺳﻒ ﺑﺎﺭ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﻳﻚ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺎﻭﻟﺮﺍﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ، ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﻭﻳﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻭ ﺳﺪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ، ﺑﻬﺮﺍﺳﺪ . ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺍﻳﻦ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺯﺭ ﻭ ﺯﻭﺭ ، ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎﻱ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ، ﻭ ﺑﻪ ﻭﻳﻩ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻱ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻭ ﻫﻨﺮ ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﻣﺪﺭﻥ ، ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺁﻭﺍﻧﺎﺭﺩ ، ﺑﺎ ﺗﺮﻳﺒﻮﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﺯﺭ ﻭ ﺯﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺷﺎﻥ ﻣﻲ ﺬﺍﺭﻧﺪ ، ﺩﺍﺩ ‏ ﻫﻨﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻨﺮ ‏» ﺳﺮ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ . ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ، ﻭ ﺍﻓﺸﺎﺀ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺑﻲ ﻋﺪﺍﻟﺘﻲ ﻫﺎ ﺗﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﺩﻫﺪ ﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ، ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺍﺵ ﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ، ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ ، ﻳﻌﻨﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺳﺨﻦ ﺑﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﺻﻴﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻱ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻲ ﻭ ﻣﺎﻳﻪ ﻮﻳﺎﻳﻲ ﻭ ﻴﺸﺮﻭﻱ ﺍﺳﺖ . ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺍﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻃﺮﺡ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺯ ﻛﻠﻴﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﺍﻳﺞ ﺩﻭﺭﻱ ﻛﻨﺪ ، ﺍﺛﺮﺵ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭﻩ ، ‏ ﻣﻮﺎﺳﺎﻥ ‏» ﻣﻲ ﻮﻳﺪ : ‏ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻝ ﺁﺯﺎﺭ ﺷﻌﺮ ﻧﻮﺷﺘﻢ ، ﻗﺼﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﻮﺷﺘﻢ ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻢ ، ﻭ ﺣﺎﻻ ﻫﻴﻴﻚ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ .

ﺍﺳﺘﺎﺩﻡ ‏ ﻓﻠﻮﺑﺮ ‏» ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻈﺮﺍﺕ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻱ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻲ ﻔﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ، ﺩﻭ ﺳﻪ ﺍﺻﻠﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺩﺭﺱ ﻫﺎﻱ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻭ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻲ ﺍﺵ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ . ﻣﻲ ﻔﺖ : ﺍﺮ ﺍﺻﺎﻟﺘﻲ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺑﺪﻫﻲ ، ﻭ ﺍﺮ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻴﺎﻭﺭﻱ ﻭ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻭﻗﺘﻲ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﻨﺪ ، ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺸﻢ ﺑﺪﻭﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻭﺭ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺄﻣﻞ ﻛﻨﺪ . ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺟﻨﺒﻪ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴ ﻛﺲ ﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﻧﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻫﺮ ﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ، ﺣﺎﻭﻱ ﻣﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻢ ﻳﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻛﺎﻭﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﺑﻲ ﻣﻘﺪﺍﺭﺗﺮﻳﻦ ﻴﺰﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺍﻧﺪﻛﻲ ﺍﺯ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺑﺬﺍﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻴﻢ . ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﻭﺻﻒ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ، ﻳﺎ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﺮ ﻫﻴﻜﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺸﻤﻤﺎﻥ ﻨﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺁﺗﺸﻲ ﻳﺎ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﺑﺮﺍﺑﺮﻧﺪ . ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ . ﺍﺳﺘﺎﺩﻡ ‏ ﻓﻠﻮﺑﺮ ‏» ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﻔﺖ : ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻱ ﺑﻘﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﺬﺭﻱ ، ﻳﺎ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻖ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ، ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺑﻘﺎﻝ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻮﺭﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﻳﺮ ﺍﺻﻼ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻴ ﺑﻘﺎﻝ ﻳﺎ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺩﻳﺮ ﻋﻮﺿﻲ ﺑﻴﺮﻡ .

ﺍﺻﻞ ﺷﺸﻢ : ‏ ﺷﻔﻘﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ‏»

ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻦ ﺍﺻﻞ ﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﻔﺖ ؟

ﺧﻮﺩ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﻟﻌﻤﻞ ﻫﻤﻪ ﻔﺘﻨﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺟﻤﻊ ﺩﺍﺭﺩ . ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﺩ . ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺼﻠﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﺑﺰﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺨﻮﻑ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﻟﺴﻮﺯﻱ ﻛﻨﺪ . ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﻔﻘﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻭ ﺣﺲ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺍﻱ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ، ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﻭ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻲ ﺍﺵ ﺑﺸﻮﺩ . ﺩﻟﺴﻮﺯﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ، ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺭﺫﺍﻟﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ . ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺧﻮﺏ ، ﺣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﺫﻝ ﻫﻢ ﺩﻝ ﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻌﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﺴﻮﺯﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺩﻫﺪ . ﺍﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﻳﻦ ﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ . ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﺪ ﻛﺪﺍﻡ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺑﺪ . ﻧﻴﻜﻲ ﻭ ﺭﺫﺍﻟﺖ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﺲ ﻛﻨﺪ . ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺪﻳﻬﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻭ ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﺎﻥ ﻣﺒﺘﺪﻱ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﻭ ﻔﺘﺎﺭ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎ ، ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﺩﻣﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﺤﺴﻮﺱ ﻧﺒﺎﺷﺪ . ﻭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ، ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺪﻱ ﻳﺎ ﺧﻮﺑﻲ ﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﻪ ﺑﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﻳﺎ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﺯ ﺧﻼﻝ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺍﻭ ﻲ ﺑﺒﺮﺩ     

 شین براری صیقلانی بازنشر 

   رمان رکسانا ۷ 

فردا صبح ساعت هشت بود که دیدم پدرم ومادرم اومدن بالا سرم! عموم جریان دیشب رو سر صبحونه بهشون گفته بود. پدرم وقتی مطمئن شد که حالم خوبه، با عموم رفتن شرکت و منم زود جریان رو به مادرم گفتم. بعد از اینکه خوب خنده هاشو کرد، با خیال راحت رفت خونه خودمون. من ومانی ام بلند شدیم و دوتایی دوش گرفتیم و رفتیم تو حیاط خونه ما و صبحونمونو خوردیم که بعدش مانی گفت:

بیا یه دقیقه بریم ته حیاط خونه ما، باهات کار دارم.

چیکار داری؟

کارت دارم!

خی همینجا بگو! ته حیاط برای چی؟

یه نگاه بهم کرد و گفت:

نترس دختر چهارده ساله! من بهت قول شرف می دم که تا عقدت نکنم، حتی یه ماچ خشک و خالی ام از اون لپ مثل سیب سرخ ات ور نچینم!

زهر مار!

مرتیکه اینجا که نمی شه حرف زد! پاشو بریم!

دوتایی رفتیم ته حیاط خونه شون و یه گوشه تکیه مونو دادیم به دیوار و نشستیم که مانی دو تا سیگار روشن کرد و گفت:

تو معلوم هست چی کار داری می کنی؟

چی رو؟

همین جریان رکسانا رو میگم! دیشب دیدم گرمی، چیزی بهت نگفتم اما موضوع داره جدی می شه!

جدی هس!

همین اش بده دیگه!

بد برای چی؟!

رکسانا مسیحیه! حواست هست؟! اگه مسلمون نشه چی؟! فکر عمو اینا رو کردی؟! اینا نمی ذارن تو یه دختر مسیحی رو بگیری؟! وقتی ام نتونستی باهاش ازدواج کنی، هم تو ضربه می خوری و هم اون! منو اگه می ببینی، هم ترمه مسلمونه و هم من کارمو با شوخی و جدی پیش می برم! اما تو نه! از من می شنوی ازش بگذر!

نمی تونم!

مانی- برای چی؟

دوستش دارم.

تو که تا دیشب ساعت ده، ده و نیم می گفتی ای! ازش خوشم میاد!» حالا چطور شد تو این هفت و هشت ساعت یه مرتبه درخت تناور و با شکوه عشق تو قلبت رشد کرد وشد اندازه چنارای بغل خیابان؟1

خودمم موندم، اصلا نمی فهمم؟!

مانی- اما من می فهمم! این وامونده بذر عشق رو اگه کود خوب پاش بدی، یه شبه سه چهار متر رشد می کنه! اگه کود انسانی باشه که دیگه هیچی!

بی تربیت!

مانی- حالا یا بی تربیت یا با تربیت، من بهت گفتم، این عشق آنتی بیوتیکی که هشت ساعت به هشت ساعته، هیچ سرانجامی نداره! عشقی ام که سرانجامی نداشت باید چیز کرد بهش! یعنی پشت کرد بهش!

خیلی بی ادبی مانی.

دارم حقایق رو و عریان و بدون هیچ پوششی بهت نشون می دم.

به نظر من عشق خیلی بالاتر از این حرفاس! من وقتی برم و بشینم با پدر و مادرم صحبت کنم و بهشون بگم که عشق یه چیز آسمونی یه و با صدای بلند از عشق حرف بزنم، حتما خودشون درک می کنن! در مورد عشق که نباید ته حیاط صحبت کرد! عشق اگه پاک باشه باید کاری کرد که همه بفهمن ش! باید عشق پاک رو عنوان کرد تا همه بشناسن اش! باید.

مانی- ببین! داد نزن یه دقیقه تا یه چیزی بهت بگم. به نظر من صلاح اینه که عشق رو با صدای آروم آروم و زیر لب صدا کنی و مثل بادبادک هواشم نکنی که همه ببینن اش! اینطوری بهتره!

یعنی از همه پنهونش کنم؟!

مانی- نخیر! ببر بذارش نمایشگاه بین المللی که همه بیان بازدیدش!

زدم زیر خنده که گفت:

مرد حسابی مگه چیز تو کله ات خورده! اگه این عشق رو عنوان کنی، از یه طرف کلیسای ارامنه و از یه طرفم اقوام مسلمونت قیامت به پا می کنن! می خوای جنگ صلیبی راه بندازی؟!

پس چیکار کنم آخه؟!

مانی- اگر از من می پرسیی، می گم از این دختر بگذر.

گفتم که نمی شه.

حالا که نمی شه،پس فعلا صداشو درنیار تا ببینیم چی پیش میاد. شاید به امید خدا، همونطور که خودش گفته، یه ایدزی، چیزی داشته باشه و مسئله خود به خود منتفی بشه بره پی کارش.

یعنی تو کمکم نمی کنی؟!

مانی- چی کار کنم؟! برم دست به دامن پاپ بشم؟1 حالا شانس آوردی که اگه مسیحیا مسلمون بشن براشون حکم قتل صادر نمی شه!

مانی تو حال منو نمی فهمی! به جون تو خیلی دوستش دارم.

به جون عمه ات، مرتیکه تو تا پریروز به این دختره نگاه نمی کردی.

برای همین نگاه نمی کردم دیگه. می ترسیدم عاشقش بشم.

مانی- خوب الحمدلله که نگاه نکردی و عاشقم نشدی.

د نیگا کردم دیگه!

مانی- غلط کردی کرتیکه چشم چرون هرزه! چه آدمای بی شرفی تو دنیا پیدا میشن آ! همه شون چشم شون دنبال دخترای مردمه!

واقعا نامردی مانی!

مانی- بابا هنوز چیزی نشده که من کمکت کنم!

پس کمکم می کنی!؟

آره بابا!آره! فعلا پاشو لباسات رو عوض کن بریم که ترمه منتظره!

پس رکسانا چی میشه؟

به گور پدر رکسانا! صبح نوبت منه دیگه! دیشب نوبت تو بود.

خیلی خوب بابا، الان حاضر میشم.

اون رفت خونه خودشون و منم رفتم اتاقم و لباسامو عوض کردمو اومدم بیرون که دیدم مانی ماشین رو روشن کرده. رفتم سوار شدم و حرکت کردیم. سه ربع بعد جلو خونه ترمه بودیم.

مانی از پایین زنگ زد که ترمه جواب داد و گفت که داره میاد پایین و مانی ام اومد طرف ماشین وگفت:

ببین راستی! موبایلت تو داشپورته!

پس ترمه چی؟

واسش یکی خریدم.

از تو داشپورت موبایلمو برداشتم که ترمه در خونه رو وا کرد و اومد بیرون. منم پیاده شدم و با همدیگه سلام و احوالپرسی کردیم و سه تایی سوار شدیم و حر کت کردیم که ترمه گفت:

او.! مانی دیوونه! چرا دیشب بهم زنگ نزدی؟

مانی- این چه طرز حرف زدنه؟ حداقل از این هامون و رکسانا یاد بگیر. اینا تا بههمدیگه می رسن انقدر مودبانه حرف می زنن و هی از همدیگه معذرت می خوان! اونوقت تو نرسیده به من فش می دی؟!

ترمه- هامون و رکسانا از همدیگه معذرت می خوان؟! چرا؟!

مانی- حالا سر هر چیش مهم نیس. مهم نفس قضیه اس. ببین! اول این به اون میگه معذرت می خوام. بعد اون به این میگه : نه! من معذرت می خوام. بعد این به اون میگه: نه، نه، من معذرت می خوام. بعد اون به این میگه: اصلا، اصلا من باید معذرت بخوام. بعد هر دو یه خنده شیرین می کنن و به همدیگه می گن: چطوره هر دو از همدیگه معذرت بخوایم؟! بعد شروع می کنن تند و تند از همدیگه معذرت می خوان.

ترمه- اون وقت بعدش چی کار می کنن؟

مانی- هیچی دیگه، هر دو راضی و خوشحال از عذر خواهی خودشون، از همدیگه جدا می شن.

ترمه- اصلا معلوم هس چی میگی؟ هامون خان خودتون بگین. این جریان عذر خواهی چیه؟

داره چرت و پرت میگه.

مانی- این عاشق رکسانا شده و می خواد عشقش رو مثل بادبادک هوا کنه تا همه بشناسن

اش.

ترمه- چرا؟

مانی- تبلیغات جدیده دیگه.

ترمه- وای خدا. چه عالی! رکسانا چی؟

مانی- با دست پیش می کشه و با پا پس می زنه!

ترمه- یعنی چی؟

مانی- می آد جلو این طفل معصوم ساده و ادا اطوار در می آره که این عاشقش بشه و بعدش انگار که می گه که یه مرض پرضی داره که نمی تونه زن این بشه.

ترمه یه جیغ کشید و گفت:

مگه هامون ازش تقاضای ازدواج کرده؟

مانی- پس چی؟ هاپو اهل خانه و خانواده!

زهر مار!

ترمه- وای! باورم نمی شه. چقدر عالی! من هر کاری بتونم براتون می کنم به خدا.

مانی- شما اگه خیلی کار می کنی یه کار واسه خدت بکن.

ترمه- واسه خودم چیکار کنم؟

مانی- هیچی، اما حواست باشه من ممکنه هر لحظه تو» بزنم.

ترمه- تو تو» بزنی؟! چه از خود راضی! می دونی من الان چقدر خواستگار دارم؟

مانی- ا.؟! ترب ام رفت جزو میوه ها؟!

تا اینوگفت ترمه از پشت با کیفشمحکم زد تو سر مانی! مانی ام همونجا گرفت یه گوشه خیابون وایساد و از ماشین پیاده شد و از لای در به ترمه گفت:

این دفعه دومت بود که این کارو کردی!

ترمه- آخه تو حرف بی تربیتی زدی.

مانی- حالا من میذارم و میرم تا یاد بگیری که به مربی خودت حمله نکنی!

اینو گفت و در ماشین رو بست و رفت ه داد ترمه بلند شد!

سگ خودتی!

بعد برگشت یه نگاه به من کرد و گفت:

خیلی لوس واز خود متشکره.

برگشتم طرف مانی که دیدم یه سیگار روشن کرد و گذاشت گوشه لب اش و دستاشو کرد تو جیب اش و گوشه خیابون واستاد!

ترمه- اونقدر واسته تا علف زیر پاش سبز بشه!

درست پنج دقیقه نگذشته بود که یه پژو 206 که دو تا دختر سوارش بودند اومدن و از جلوش رد شدن و پنجاه متر جلوتر زدن رو ترمز و یه خرده دنده عقب گگرفتن و تا رسیدن جلو مانی، شیشه رو کشیدن پایین و شروع کردن باهاش حرف زدن که دیگه ترمه معطل نکرد و در ماشین رو وا کرد و از همونجا داد زد و گفت: مانی،مانی

مانی برگشت طرفش که گفت:

بیا لوس نشو دیرم شده.

مانی روش رو کرد به دخترا که ترمه پیاده شد و رفت طرف مانی و تا رسید بهش، پژوئه گاز داد و رفت. بعدش یهخورده ترمه با مانی صحبت کرد و بعدم دستش را گرفت و کشید و آورد طرف ماشین و دوتایی سوار شدن که ترمه گفت:

آقا حرف بد زده تازه باید نازشم بکشیم.

مانی- توام که هیچ کار نکردی.

ترمه- نه چیکارت کردم؟

مانی- من بودم که با کیف زدم تو سر تو؟

ترمه- دختر عمه اتم! چه عیبی داره؟!

مانی- چون دختر عمه منی، اجازه داری هر وقت تو جواب دادن کم آوردی با اون کیف سنگین ات بزنی تو سر پسر دایی ات؟ چه کیفی ام هست؟! عین چمدون می مونه. می خوره ت سر و جلو چشم آدم سیاهی می ره. توش چیه؟ کباده زورخونه توش گذاشتی؟

ترمه- اصلا این کیف من وزن داره؟

مانی- آره به خدا.

ترمه- چهار تا وسایل آرایش چقدر وزنشه؟

مانی- بستگی داره! اگه وسایل آرایش مربوط باشه به دختر زشتی مثل تو که مجبوره به وسیله انواع و اقسام رنگ ها و کرم ها و پودرها و سایه ها و چی و چی و چی، چهره اش رو قابل تحمل کنه، حتما سنگین می شه دیگه.

ترمه- یکی دیگه می زنم تو سرت ها!

مانی- بزنی دیگه مانی رو نمی بینی.

ترمه- جدی اگه بزنم می ذاری میری؟

مانی- اگهتنها دختر روی زمین باشی، اگر از خوشگلی ات ونوس جلوات خجالت بکشه، اگر از زیبایی و خوش اندامی افرودیت باشی، دیگه منو نمی بینی. نیگا به این خنده ها و شوخی هام نکن. من سگی ام که فقط بولداگ حریفمه؟!

ترمه- پس چیکارت کنم وقتی این حرفا رو بهم می زنی؟

مانی- خب جوابم رو بده.

یه مرتبه مانی یه داد کشید! برگشتم دیدم ترمه بازوش رو وشگون گرفته!

ترمه- هامون خان رکسانا چه بیماری داره؟!

مانی- مثل تو هاره.

خیلی بی ادبی مانی.

ترمه- واقعا که!

رکسانا هیچ بیماری نداره.این چرت و پرت میگه.

ترمه- دختر خیلی خوشگلی یه ها! قبل از من، تهیه کننده به اون پیشنهاد بازی داد اما نمی دونم چرا قبول نکرد.

مانی- امروز چقدر کارت طول میکشه؟

ترمه- با خداس!

مانی- پس ما ترو می رسونیم اونجا و میریم. هر وقت کارت داشت تموم می شد، یه زنگ بهم بزن بیام دنبالت.

ترمه- شما غلط می کنی میری، همونجا پیش من هستی تا کارم تموم بشه.

مانی- یعنی اینقدر دوستم داری؟! این خیلی بده ها! یعنی خودت اذیت می شی! سعی کن احساساتت رو کنترل کنی.

ترمه- واقعا قربون عمه ات بری مانی.

خلاصه تا همون خونه که توش فیلمبرداری می شد، مانی سربسر ترمه می گذاشت و من می خندیدم. یکی این می گفت، یکی اون می گفت.

تقریبا نیم ساعت بعد رسیدیم. من و ترمه پیاده شدیم و مانی رفت که ماشین رو پارک کنه. همونجور که اونجا واستاده بودم یه مرتبه ترمه بازوی منو گرفت و گفت:

هامون خان تا مانی نیومده یه چیزی ازتون می خواستم بپرسم. یعنی می خاستم باهاتون م کنم. راستش نمی دونم چرا خیلی به شما اعتماد دارم.مثل برادر بزرگترم می مونین.

طوری شده؟

ترمه- می خواستم ازتون بپرسم که مانی واقعا منو دوست داره؟

شماچی؟ واقعا دوستش دارین؟

یه مرتبه یه خنده رو لب هاش نشست و گفت:

مگه میشه یه دختر این ویوونه رو ببینه و دوستش نداشته باشه! بااون حرفهایی که می زنه و کارایی که می کنه.

فقط به خاطر همین.

نه! خوب مانی هم خوش قیافه اس و هم خوش تیپ و خوش هیکل! راستش رو بگم من خیلی دوستش دارم اما می ترسم!

برای چی؟

ترمه- نمی دونم! همه اش فکر می کنم چون عمه اش ازش خواسته، اونم اومده طرف من! یا اینکهچون هنرپیشه هستم

اصلا این طوری نیست. من فکر می کنم اونم شما رو خیلی دوست داره.

ترمه- آخه ببین چه چیزایی بهم میگه!

از همون چیزایی که میگه می فهمم!

ترمه-چطور مگه؟

آخه مانی با هیچکس اینطوری حرف نمی زنه، معمولا همیشه ازشون تعریف میکنه و خیلی مودبانه رفتار می کنه.

ترمه- یعنی این دلیل دوست داشتن شه!

فکر می کنم.

ترمه- عجب دیوونه ایه.

داره می آد!

مانی داشت از دور می آمد و ما رو نگاهمی کرد و تا یه خورده نزدیک شد بلند گفت:

ایشالا هر کی پشت سر من ازم بد میگه امشب سوسک بیافته تو تنش.

ترمه- پشت سر تو حرف نمی زدم.

مانی- گوش چپ ام زنگ زد. فهمیدم داری ازم بد میگی، الهی امشب تا میری بخوابی، یه موش گنده زشت تو رختخوابت باشه و یه گاز مجکم ازت بگیره!

ترمه یه مرتبه اشک تو چشماش جمع شد و گفت:

خیلی از دستم ناراحتی مانی؟

مانی ام تا دید ترمه واقعا ناراحت شده گفت:

موشه غلط کرده بیاد طرف تو، پدرشو درمی آرم. اصلا یه گربه می خرم و می دم بهت، ولش بدی تو خونه ات که همه موش آرو بگیره و بخوره و هلاک شون کنه! گریه نکن قربون اوناشکت برم، غلط کردم! عجب خری ام من، الهی زبونم سرطان بگیره که اختیارش دست خودم نیست. حالا که ناراحتت کردم، چشمم کور میشه و یه کادوی خوشگل برات میگیرم که از دلت دربیاد! اصلا چرا موکول کنم به آینده؟! همین الان یه کادو بهت می دم. آن! آن!

بعد دست کرد تو جیب اش و یه بسته کوچیک کادو شده درآورد و گرفت جلو ترمه و گفت:

ببین! من همه چیز رو از قبل پیش بینی می کنم. بفرمایین. قابل شما رو نداره! کوفتتون بشه! یعنی مباکت باشه!

ترمه یه نگاه به مانی کرد و بعد زد زیر خنده وبسته رو ازش گرفت و وا کرد و یه مرتبه یه جیغ آرومکشید. مانی براش یه انگشتر خیلی خوشگل گرفته بود که یه نگین درشت وسط اش بود.

ترمه- اصله؟

مانی- دست شما درد نکنه.

ترمه- خریدیش؟

مانی- به قیافه من می خوره باشم؟

ترمه- یعنی برای من خریدیش؟ یعنی منظور خاصی داشتی؟!

مانی- آره بابا، من اصلا همه کارام با منظوره! بده به من ببینم.

بعد انگشتر رو از تو بسته درآورد و کرد تو انگشت ترمه و گفت:

از این لحظه به بعد تو نامزد منی! حالا کی این بابام بیاد خواستگاریت خدا می دونه.

نمی دونم یه مرتبه چرا انقدر خوشحال شدم که زدم زیر خنده!

مانی- زهرمار! این خنده چه وقتیه؟

خیلی خوشحالم مانی، بهتون تبریک می گم، ایشالا خوشبخت بشین!

دوباره خندیدم.

مانی- خیلی ممنون.

باید یه جشن بگیریم!همین امشب!

دوباره خندیدم که مانی گفت:

رو آب مرده شور خونه بخندی. همه دارن نیگا می کنن. جلو خودتو بگیر.

دست خودم نیس به جون تو.مانی- بابا بریم تو خونه آبرومون رفت! جای اینکه این دختره خوشحال بشه و ذوق کنه، این مرتیکه داره غش می کنه و ریسه می ره!

ترمه- ببین مانی! این انگشترو خریدی و دستم کردی، دستت درد نکنه اما پدرت کی قراره بیاد خواستگاری؟

مانی- امسال، سال دیگه، دو سال دیگه، سه سال دیگه! خدا می دونه! اما تو اصلا ناراحت نباش ها! ما کارمونو می کنیم! حالا هر وقت بابا وقت کرد اومد، فدمش رو چشم. نیومدم ما چیزی رو از دست ندادیم! چطوره!

ترمه یه نگاه بهش کرد و بعد جعبه انگشتر رو انداخت رو زمین و گفت:

برو گم شو! اصلا لازم نکرده ازم خواستگاری کنی! اینم نمی خوام!

مانی- یعنی جعبه شو نمی خوای؟

ترمه- اصلا می فهمی جلو هامو چه چرت و پرت هایی می گی؟

مانی- چیزی نگفتم که؟

ترمه- می فهمی معنی حرفت چیه؟

مانی- یعنی می گم ما دو تا فعل نامزد هستیم تا بابام رسما بیاد جلو! مگه حرف بدی زدک؟

ترمه- آهان، اینو از اول می گفتی!

مانی- حالا اگه اینجوری دوست نداری، انگشترو بدم دست صاحبش.

ترمه- مگه اینو از کسی گرفتی؟

مانی- نه!

ترمه- پس از کجا آوردیش؟

مانی- بابا به پیر به پیغمبر خریدمش!

ترمه- پس صاحبش کیه؟

مانی- یه دختر از تو خوشگل تر که شرایط منو قبول کنه.

دیدم الانه اش که دوباره ترمه با کیف اش بزنه تو سر مانی! زود گفتم:

بابا دیر شد. بیایین بریم خونه. مانی تو ام اینقدر ترمه خانم رو اذیت نکن! تو شوخی می کنی، ایشون باور می کنن.

مانی اومد یه چیزی بگه که ترمه محکم با پاش زد تو ساق پای مانی. همچین محکم زد که مانی یه آخ بلند گفت و ساق پاش رو گرفت تو دستش و نشست رو زمین و همونجور که با دست می مالیدش گفت:

الهی پات چلاق بشه ترمه! لعنت به مرده و زنده اش اگه ترو بگیره دختره وحشی. دلم ضعف رفت بخدا! عجب آدم سنگدلیه این!

ترمه- دلم خنک شد.

مانی- مرده شور اون دلت رو ببرن! ایشالا سدر و کافور خنک اش کنه. عجب پای پر قوتی داره! عینپای علی دایی می مونه.

ترمه- دیگه از این چرت و پرت ها بهم نگی ها! بلند شو بریم تو!

مانی- برو دختر که الهی جای اون پات، پای مصنوعی ببینم. اگه می دونستم اینقدر وحشی ای، کوفتم برات نمی خریدم. انگشترمو پس بده!

ترمه- این انگشتر دیگه مال منه! مگه این انگشت امو ببری تا بتونی درش بیاری!

مانی- اگه شده دونه دونه انگشتاتو بجوئم، درش می آرم. ترو خدا هنر پیشه مملکت مارو باش. هم گاز می گیره! هم لگد می ززنه! هم با اون چمدون سیارش تو سر ادم می زنه! اون وقت میگه شما بیایین مواظب من باشین. مواظب چی ات باشیم؟! تو خودت شصت از ما رو مواظبت می کنی! نیگا کن ترو خدا! پام اندازه یه گردو باد کرد اومد بالا! مرده شور اون کفشهای نوک تیزت رو ببرن. ای عمه خانم تو اون روح ات صلوات!ببین ما رو گیر چه دختر وحشی انداختی! اصلا آدم وقتی پیش اینه، تامین جانی نداره. پاهاش عین پاهای مارادوناس. پام از گیر رفت بخدا.

ترمه- پاشو خوددتو لوس نکن! اصلا محکم نزدم.

مانی- پس اگهمحکم می زدی پس چی می شد. تو چرا هنر پیشه شدی؟! بیا ببرمت تو یکی از تیم آی استقلال پرسپولیس ثبت نامت کنم پنالتی آرو تو بزن! هامون جون زنگ بزن اورژانس تهران یه صندلی چرخ دار برام بفرستن.

حالا من دارم می خندم و اینم هی داره اینارو میگه!

ترمه- پاشو مانی زشته!

زشته چیه؟ می گم نمی تونم از جام ت بخورم.

ترمه- دروغ نگو. من اونطوری محکم نزدم،تازه من اونقدر بدنم ظریفه که نمی تونم اونطوری که تو میگی محکم لگد بزنم.

مانی- نمی تونی مجکم بزنی؟ این لگد رو اگه تو فوتبال به کسی می زدی و داور برات دست به کارت می شد حناق گرفته! این عمه می دونست این چه دختر سرکشی یه و مثلا ما رو فرستاده رامش کنیم. هامون جون تو یف اینو بگرد ببین چاقویی چیزی توش نباشه.

پاشو خجالت بکش پسر!!

مانی- میگم به ارواح خاک مادرم نمی تونم.

جلوش نشستم و شلوارش رو دادم بالا و جورابش رو کشیدم پایین که دیدم راست میگه طفلک. پاش اندازه یه گردو باد کرده بود. حالا هم براش ناراحت شدم و هم خنده امگرفته بود.

خب چرا سربسرش می ذاری که این بلا رو سرت بیاره؟!

مانی- خدا شاهده من تا حالا دختر مثل این جونور ندیدم. اون دفعه تو خونشون به شوخی گفتم من به خاطر خواهش عمه اومدم سراغش که یه مرتبه ماهی تابهرو همچین پرت کرد طرفم که اگه سرمو نیده بودم مغزم پخش شده بود کف آشپزخونه. عین این کامانو هاست. فیلم رمبو رو دیدی؟؟ فتوکپی رمبوئه. فقط تو کاری که می کنی اینه که نم ذاری طرف من بیاد.چون آمادگی ندارم و حتما به دستش کشته می شم. ببین الان چه وقتی یه بهت گفتم هامون. من اگه با این نامزد بشم تا عقد نمی کشم. حتما تو دوران نامزدی یه بلایی سرم میاره.

تومه اومد پشت سر من و گفت:

راست می گه هامون خان؟

بعد سرک کشید و تا چشمش افتاد به پای مانی که یه مرتبه رنگش پرید و گفت:

وای! چرا اینجوری شد پات؟! بخدا نمی خواستم محکم بزنم!

من از جام بلند شدم و اون نشست جلومانی و همونجور که به پاش نگاه می کرد گفت:

ایشالا پام بشکنه! ببخش ترو خدا.

مانی ام خودشو مثل بچه لوس کرد و گفت:

نمی خوام، نمی خوام.

ترمه- غلط کردم! ایشالا پام چلاق بشه.

نمی خوام، نمی خوام.

بخدا نفهمیدم مانی جون. بیا توام یه لگد بزن به پام.

نمی خوام، نمی خوام.

بیا تکیه ات رو بده به من، بریم تو برات مرکورکروم بزنم.

نمی خوام، نمی خوام.

وای خدا مرگم بده، ببین چی شد پاش! عجب بی شعوری ام من.

نمی خوام، نمی خوام.

-زهر مار نمی خوام، نمی خوام. بلند شو خرس گنده خجالت بکش.

نمی خوام، بتو چه؟! پای خودمه.

ترمه- باشه قربونت برم! دیگه از این به بعد هر چی تو گفتی همونه.

مانی- دیگه کتک ام نمی زنی!

ترمه- نه! غلط می کنم.

مانی- اگهبزنی میرم بابامو میارم آ!

ترمه- باشه، بیار.

مانی- بابام خیلی پر زوره ها، انقدر گنده اش! اندازه من و هامون رو هم.

من و ترمه مرده بودیم از خنده که جورابش رو کشید بالا و گفت:

تازه باید برام یه جوراب نو هم بخری.

ترمه شروع کرد خاک شلوارش رو تدن و گفت:

باشه، اصلا برات یهشلوار نو می خرم.

مانی- باشه! منم این شلوار کهنه مو می دم به هامون بپوشه باهاش بره یش رکسانا نامزد بازی.

مانی بلند شو، زشته بخدا.

رفتم جلو زیر بغلش رو بگیرم بلند شه که هل ام داد عقب و گفت:

ترو نمی خوام، ترمه رو می خوام.

به درک، مرده و ببرن!

ترمه با خنده کمک کرد تا از جاش بلند شد و شلون شلون راه افتاد طرف در خونه و همونجور که شل می زد شروع کردبه خوندن!

مانی- شل بی کتاب، رفته به جنگ، خورده تفنگ، موشالا به جونش! موشالا به جونش!شلون شلون، از تو حموم، تا سر شوم، واسه دیدار یار مهربون، اومده بیرون، تا لب بوم موشالا به جونش! موشالا به جونش!

اینا رو می خوند و همچنین مخصوصا شل می زد و راه می رفت مصل اینکه داره قر می ده و می ره.

من و ترمه واستاده بودیم و می خندیدیم که رسید جلو در و برگشت و گفت:

بیایین دیگه!

مانی تو خجالت نمی کشی؟! به خدا هرکی رد می شه، نگات می کنه و می خنده!

مانی- بده مردم را شاد کنم؟ یه کدومتون بیایین زنگ بزنین از پا افتادم.

ترمه رفت جلو و زنگ زد و یه خرده بعد در رو واکردن و سه تایی رفتیم تو خونه و رفتیم تو حیاط و از حیاط رد شدیم و از پله ها رفتیم بالا و رفتیم تو خونه و با همه سلام و احوالپرسسی کردیم و ترمه به یه نفر گفت که دو صندلی و چایی برای ما بیاره و خودش رفت تو اتاق گریم و یهخ رده بعد با یه شیشه مرکورکروم و پنبه برگشت و شلوار مانی رو زد بالا و یه خرده براش زد و با چسب زخم روش رو بست و گفت:

شماها همین جا باشین تا من برم لباسامو عوض کنم.

بعدش رفت تو اتاق گریم و بیست دقیقه نیم ساعت بعد، گریم کرده و لباس عوش کرده برگشت و اومد جلو مانی و گفت:

پات بهتره؟

مانی- آره، چقدر امروز کار دارین؟

ترمه- نمی دونم.

مانی- زود تمومش کن بریم.

ترمه- اگه ناراحتی همین الان بریم.

مانی- نه، کارترو بکن.

یه خنده ای بهمانی کرد و گفت:

عوضش شب شام مهمون منی!

بعدش رفت پیش کارگردان که منتظرش بود و یه خردهبا همدیگه صحبت کردن و بعدش کارگردان با بقیه صحبت کرد و یه ربع بعد همه آماده شدن. خونه دوبلکس بود و ترمه از پله ها رفت بالا، طبقه دوم و همه ساکت شدن و کارگردان حرکت داد و ترمه آروم از پله ها اومد پایین و رفت تو سالن و رفت سر یه کمدو بعدش این ور و اون ور رو نگاه کرد و وقتی دید کسی اونجا نیس، از تو جیب اش یه کلید درآورد و در کمد رو یواش باز کرد و شروع کرد تشو رو گشتن و یه خورده بعد یه مرتبه یه جیغ کوتاه کشید. و یه چیز شبیه هفت تیر رو از تو کمد بیرون کشید و یه خرده نگاهش کرد و بعد با عصبانیت انداختش تو کمد و در کمد رو قفل کرد. بعدش همونجا نشست و سرش رو گرفت تو دستش و یه مرتبه زد زیر گریه که کارگردان کات داد.

بعدش دوباره رفت تو اتاق گریم و یه ربع بعد با یه لباس دیگه برگشت و رفت نشست رویه مبل تو سالن. دوباره همه ساکت شدن و کارگردان حرکت داد.جریانم اینجوری بود که ترمه نشسته بود و ماهواره تماشا میکرد. دوربین مخصوصا یه صحنه از تلویزیون گرفت. یه صحنه که دخترا با بیکی نی می اومدن و می رفتن! البته خیلی کوتاه فیلم برداری کرد.

بعدش یه مرتبه تلفن زنگ می زنه و ترمه جواب می ده:

الو! بفرمائین.

سلام و زهرمار، برو گمشو.

غلط کردی، تا حالا سه بار زنگ زدم. دوبارش که نبودی یه بارشم شوهرت خنه بود و گفتی بهم زنگ می زنی!

خوبم، چه خبر!

نه، نیس! بیرونه. چطور مگه؟

چی؟!

بلندتر بگو!

کجا؟!

جلو دانشگاه؟!

با موتور؟ موتور برای چی؟!

اشتباه نمی کنی؟!

مطمئنی؟!

یه مرتبه کارگردان کات داد و رفت جلو به ترمه گفت:

یه خورده هیجان تون کمه! ببین! این دوستتون داره در مورد شوهرتون حرف می زنه. شوهری که تا حالا فکر می کردینتو کار صادرات و وارداته! حالا تازه دارین می فهمین شغل واقعی اش چیه! کارشم طوریهکه شما ازش نفرت دارین. خب باید خیلی ناراحت و مضطرب بشین وقتی دوستتون این خبر رو بهتون میده که مثلا شوهرتونو فلان جا دیده. متوجه شدین!

ترمه- دیالوگ رو چی کار کنم؟ درست مثل همین بگم؟

کارگردان- حالا یه خورده این ور و اون ور شد عیبی نداره.

کارگردان برگشت سرجاش و جرکت داد. اون صحنه های ماهواره و تلویزیون دوباره تکرار شد و بعد تلفن زنگ زد و ترمه جواب داد:

الو! بفرمائین!

سلام و زهرمار، برو گمشو.

غلط کردی، تا حالا سه بار زنگ زدم. دوبارش که نبودی یه بارشم شوهرت خنه بود و گفتی بهم زنگ می زنی!

خوبم، چه خبر!

نه، نیس! بیرونه. چطور مگه؟

چی؟!

بلندتر بگو!

کجا؟!

جلو دانشگاه؟!

با موتور؟ موتور برای چی؟!

اشتباه نمی کنی؟!

مطمئنی؟!

نه!

نه!

می گم نه، نمی غهمی!

این حرفا چیه؟!

زده به کله ات نوشین؟! حرف دهن ات رو بفهم!

خفه شو! اینا همه اش از حسودیته! می دونم کجات می سوزه!

گم شو کثافت! خفه شو آشغال!

بعد گوشی را محکم زد رو تلفن و بعدشم تلفن و سیم شو همه رو از جا بلند کرد و پرت کرد یه طرف! بلافاصله هنرپیشه کات داد. تو همین موقع، همون هنرپیشه جوون در رو وا کرد و اومد تو و اومد طرف من و مانی و با همدیگه سلام و احوالپرسی کردیم که کارگردان بهش گفت:

اگه زودتر گریم کنین سکانس بعد رو برداشت می کنیم.

هنرپیشه رفت تو یه اتاق و کمی بعد برگشت. یه ریش نازک براش گذاشته بودند و لباساشم عوش کرده بود.

ترمه ام رفت و لباساشو عوش کرد و برگشتو نشست جلو تلویزیون. هنرپیشه هه رفت طبقه بالا و کارگردانم از همه خواست که ساکت باشن و بعدش حرکت داد.

ترمه در حالی که خیلی ناراحت بود داشت ماهواره تماشا می کرد که هنرپیشه هه از پله ها اومد پایین و رفت طرفش و همونجور که چشمش به تلویزیون بود گفت:

پارازیت اش قطع شد؟

دوربین یه لحظه رفت رو صحنه تلویزیون و برگشت! بعدش هنرپیشه هه نشست جلو تلویزیون و مشغول تماشا کردن شد و یه لحظه بعد ترمه از جاش بلند شد و رفت طرف در ساختمان که کارگردان کات داد و همه شروع کردن به کف زدن.

کارگردان اومد جلو ترمه گفت:

عالی بود خانم! اگهسکانس بعدی رو هم همینجور بگیریم خیلی جلو افتادیم.

ترمه اومد پیش ما و به مانی گفت:

درد پات کم شد؟

مانی- آره! خیلی خوب بازی کردی آ!

ترمه- مرسی عزیزم.

مانی- چه باهام خوب شدی.

ترمه انگشتش رو که توش انگشتر بود نشون داد و گفت:

همه اش به خاطر اینه عزیزم.

مانی- هامون تو شاهد باش و ببین که از خود درخته! من ساکت و با ادب یه جا نشستم اما خودش میاد و منو انگولک می کنه.

ترمه- آخه تو تا شیطونی نکنی با نمک نمی شی.

-ترمه خانم آخر داستان چی میشه؟

ترمه- درست معلوم نیست! شاید اصلا عوضش کنن.

-چرا؟!

ترمه- الا فهمیدم! انگار ممکنه واسش مجوز ندن.

-برای چی؟1

ترمه- می گم داستان منطبق با واقعیت نیست.

مانی- خب راست می گن؟

ترمه- چرا؟

مانی- باید هنرپیشه مرد رو عوض کنن تا بهش مجوز بدن!

ترمه- اونو برای چی عوض کنن؟ اتفاقا خوب بازی می کنه!

مانی- برای همین ام میگم! پسره آدم حسابیه! با تو جور درنمیاد!

ترمه- یه لگد دیگه می زنم به اون پات آ!

-حالا چی کار می خوان بکنن؟

ترمه- احتمالا یه قسمت هایی رو سانسور می کنن.

-اینکه دیگه به درد نمی خوره.

مانی- یه قسمت سانسور بشه ایرادی نداره.

سانسور کلا چیز بدیه!

مانی- قسمت های ناجور فیلم رو می زنن!

-قسمت ناجور نداره که، کجاهاش رو بزنن؟!

مانی- قسمت هایی که ترمه وارد صحنه میشه!بچه های مردم که گناه نکردن قیافه های ترسناک رو ببینن!

ترمه- خدا از ته دلت بشنوه.

مانی نگاهش کرد و خندید:

همون خنده ات جواب منو داد.

مانی- حالا برو زودتر تمومش کن گرسنه مون شد.

ترمه- باید وسایل رو ببرن تو حیاط. مانی اونقدر دلم می خواد با تو توی یه فیلم بازی کنم.

مانی- منم خیلی دلم می خواد اما نمی شه.

ترمه- چرا؟!

مانی- آخه من فیلم های ترسناک دوست ندارم.

ترمه- اینم خدا از ته دلت بشنوه. حالا جدی اصلا دوست نداری هنرپیشه بشی؟!

مانی- چرا اما تو یه فیلم که سناریوش مورد علاقه ام باشه.

ترمه- چه جور نقشهایی دوست داری؟

من دوست دارم نقش یه جوون پلید و دیو سیرت رو بازی کنم که دخترای معصوم رو قول میزنه و از راه بدر می کنه و بعدش پلیس تعقیب اش می کنه و اونم از کشور خارج می شه و می ره مثلا اروپا و دوباره همون جا همین کارو ادامه میده و بعدش پلیس اونجا می افته دنبالش و اونم از این کشور اروپایی میره اون کشور و از اون کشور به اون یکی و از اون یکی به یکی دیگه و خلاصه تا آخر فیلم موضوع همین باشه!

ترمه همیجوری نگاش کرد!

مانی- البته این فیلم جنبه آموزنده داره که دختر خانما آگاه بشن و بعدش دیگه گول آدمای پلیدی مثل منو نخورن. ولی این فیلم هزینه اش خیلی میره بالا البته برای اعتلای فرهنگ لازمه. یعنی حداقل صد، صد و پنجاه، شصت ها هنرپیشه زن تو این فیلم باید بازی کنن.

ترمه- همه اش! اگه یه وقت فکر می کنی کمه، میشه سناریو رو عوض کرد و رسوندش به دویست سیصد تا ها!

مانی- نه بابا! همون آینده صد و بیست تا دختر فریب خورده برای عبرت بقیه دختر خانما کافبه! فکر کنم بعد از اینکه صد و بیست بار اینجور عاقبت آرو دیدن دیگه جواب سلام هیچ مرد پلیدی رو هم ندن.

ترمه- اونوقت فیلم بعدی ات چی باشه خوبه؟

مانی- مرد چهار زنه! مردی برای تمام فصول! یک مرد و یک شهر، سفر به سیاره ن، مرد زمینی، ن ونوسی! همینا رو هم برسیم فیلم برداری کنیم خودش خیلی کاره!

ترمه- نه! یه فیلم دیگه بازی کنی بد نیست؟!

مانی- چه فیلمی؟

ترمه- زندگی پس از مرگ!

مانی- باشه، چه عیبی داره. اونجا که برم، می رم تو بهشت و با حوریای بهشتی فیلم تولدت مبارک رو بازی می کنم.

ترمه- اگر بردنت جهنم چی؟

مانی- فیلم شب نشینی در جهنم رو بازی می کنیم. ببین، خیالت از بابت من راحت باشه. منو اگه تو قطب شمال هم ببرن، یه کاری می کنم که بهم بد نگذره.

ترمه- دیگه چاخان نکن. اونجا جز یخ و برف چیزی پیدا نمی شه که.

مانی- چرا! شنیدم میگن خرس ماده خیلی اهل خونه و زندگیه! واسه من چه فرقی می کنه! چه تو چه خرس.

ترمه- ایشالا اون زبونت رو مار بزنه که اینقدر حاضر جواب نباشی.

مانی- اگه مارش ماده بود عیبی نداره.

ترمه اومد یه چیزی بگه که کارگدان صداش کرد.

ترمه- پاشین بریم تو حیاط. یه صحنه هم اونجا باید بگیریم.

سه تایی راه افتادیم طرف حیاط. تمام وسایل رو برده بودند اونجا. من و مانی ام رفتیم یه گوشه واستادیم که یه خرده بعد فیلم برداری شروع شد.

ترمه همانطور که از پله ها می اومد پایین، از تو جیب اش یه موبایل درآورد و یه شماره گرفت و از ساختمون دور شد.

الو! نوشین!

این حرفارو بذار کنار، عصبانی بودم، یه چیز بهت گفتم.

آره انگار درست می گفتی.

هنوز درست فهمیدم.

از کمدش! تو کمدش یه چیزی دیدم! دارم بخدا دیوونه میشم. اصلا نمی دونم چیکار باید بکنم.

بعد شروع کرد به گریه کردن و گفت:

می دونم! می دونم! اما چطوری؟

آره اما برام خیلی سخته.

باشه، سعی می کنم.

نه، خونه اس. داره ماهواره تماشا می کنه.

باشه، چیزی شد بهت خبر میدم.

نه، فعلا به کسیچیزی نگو.

باشه، خداحافظ.

تلفن رو قطع کرد و برگشت طرف ساختمون و به یه جا خیره شد که کارگردان کات داد و بهترمه گفت:

عالی بود خانم، خیلی جلوافتادیم.

بعدش به یه نفر گفت:

یه صحنه از تو خونه بگیرین. شوهرش نشسته و داره ماهواره می بینه. یه لحظه هم از همون کانال رو نشون بدین. یه صحنه رو انتخاب کنین که یه مانکن با یه مایو توش باشه. یه لحظه کوتاه آ! زیاد نشه! بعدا کمی کح.ش می کنیم.

ترمه اومد پیش ما و گفت:

فکر کنم دیگه تموم شد. یه دقیقه صبر کنین!

از دور به کارگردان اشاره کرد که خودش اومد پیش ما.

ترمه- با من دیگه کاری ندارین؟

کارگردان- نه ممنون، فقط احتمالا فردا جلوی دانشگاه برداشت داریم. فقط اگه بتونیم یه کاری بکنیم که اونجا ازدحام ایجاد بشه! یه چیزی شبیه تظاهرات!

ترمه- اینکه خیلی مشکه!

کارگردان- تو همین فکرم، باید مجوز بگیریم که سخت میدن. تازه اگه بدن باید حداقل صد نفر آدم اونجا جمع کنیم. هزینه یه خورده میره بالا. حالا هزینه اش هیچی، این همه آدم رو چه جوری بیاریم اونجا؟! ترافیک وشلوغی و این چیزا ممکنه باعث بشه مجوز ندن.

مانی- می خواین جلو دانشگاه شلوغ پلوغ بشه؟!

کاگردان- آره! مشکل همینه.

مانی- کاری نداره که، نیم ساعت مونده به تعطیل شدن دانشگاه، یه پاتیل شربت نذری یا شیر کاکائو بذارین جلو در دانشگاه! ده تا استکان هم بیشتر نذارین. همچین صف می بندن که انگار تظاهرات! وقتی هم که دانجو ها تعطیل بشن و این جمعیت رو جلو داشگاه ببینن، آنی فکر می کنن بهشون حمله کردن و اونام میریزن بیرون و درست میشه مثل صحنه تظاهرات. اگه بتونین با شیر کاکائو یکی یه بسته هم بیسکوئیت بدین که دیگه واقعا سرش خون راه می افته! اونوقت میشه تظاهرات با درگیریهای خشونت آمیز. فقط باید قبل از تعطیل شدن دانشگاه باشه که مردم اونجا رو شلوغ کنن.

کارگردان شروع کرد به خندیدن و گفت:

عجب فکرعالی ای! فردا همین کارو می کنیم. واقعا شما به درد کارگردانی می خورین نه هنرپیشگی.

اینو گفت و ازمون خداحافظی کرد و رفت که مانی به ترمه گفت:

بی استارت کارم با کارگردانیه، حواست باشه که از ای به بعد باید زیر دست خودم کار کنی! ت بخوری، بهت کات می دم.

ترمه- جوابت رو بعدا بهت میدم! بذار این یکی پات خوب بشه تا خدممت اون یکی برسم.

بعد رفت که لباساشو عوض کنه.

-شماها چه برنامه ای دارین؟

مانی- نمی دونم! بذار بیاد!

-پس من می رم.

مانی- کجا؟

-می رم پیش رکسانا، کاری که باهام نداری؟!

مانی- نمی آی باهم بریم؟

نه! شماها برین.

مانی- پس بذار ترمه بیاد، سه تایی با همدیگه می ریم.

خودم می رم!

مانی- نه بابا! تا اینجا تا خونه راهی نیست می رسونمت.

یه خورده بعد ترمه اومد و از همه خداحافظی کردیم و از خونه اومدیم بیرون و سوار ماشین شدیم و نیم ساعت بعد سر کوچه خودمون پیاده ام کردن و اونا رفتن. منم رفتم و ماشین ام رو ورداشتم و حرکت کردم طرف خونه عمه. تو راه یه زنگ زدم به رکساناو گفتم که اماده باشه.

بیست دقیقه بعد رسیدیم دم خونه شون و زنگ زدم. لباس پوشیده، آماده بود و زود اومد بیرون. با همون روپوش و روسری.

تا منو دید، خندید و گفت:

چه زود رسیدی؟

توام چه زود حاضر شدی؟

رکسانا- من همیشه برای تو حاضرم.

یه نگاه بهش کردم و گفتم:

پس چرا بهم نه میگی؟

دستم رو گرفت و با خودش کشید و گفت:

بیا! بیا! به موقع اش خودت می فهمی.

رفتیم طرف ماشین و در رو وا کردم وسوار شد وخودمم از اون طرف سوار شدم که گفت:

ماشینت خیلی قشنگه هامون! مثل ماشین مانی خان می مونه.

فقط رنگش فرق می کنه.

-خیلی گروف قیمته؟

سرمو ت دادم و ماشین رو روشن کردم و راه افتادیم.

رکسانا- کجا می خوایم بریم؟

یه خرده خرید دارم. تولد دختر خالمه! می خوام براش چند تا چیز بگیرم، سایزش درست مثل توئه. برای همین گفتم توام باهام بیایی! می خوام براش با سلیقه تو چیز بخرم.

هیچی نگفت و فقط جلوش رو نگاه کرد! یه خرده که رفتیمگفتم:

چرا ساکت شدی؟

ساکت نشدم!

خب پس بگو.

چی بگم؟

بعد از اینکه اومدین ایران چی شد؟

یه خرده نگاهم کرد و گفت:

چه فرقی می کنه؟

خیلی فرق می کنه، برام مهمه که بدونم!

یه دقیقه چیزی نگفت و بعدش دوباره یهنگاه به من کرد و گفت:

اولش که اومدیم ایران، برام یه معلم گرفت. مادرم رو می گم. یه معلم برای خوندن و نوشتن برام گرفت. حدودا یه سال طول کشید تا تونستم فارسی رو خوب بنویسم و بخونم. بعدش تو یه مدرسه راهنمایی ثبت نام کردم. وقتایی که مدرسه بودم عالی بود! برام خیلی تازگی داشت! حرفای دخترا! درد دل هاشون! غم هاشون! شادی هاشون! همه اش برام شیرین بود! برای دختری که تو اروپا بزرگ شده بود آشنایی با یه فرهنگ دیگه خیلی جالب بود. می دونم برداشت ام از همه حرفا و حرکات و طرز تفکرا و خلاصه همه چیز چی بود؟؟

نگاهش کردم.

رکسانا- کنجکاوی؟

-در مورد تو؟!

رکسانا- نه! در مورد پسرا! در مورد جنس مخالف! جنس مخالف براشون یه راز بزرگ بود! همه اش می خواستن بدونن اونا چه جورین؟! چه طرز فکری دارن؟! چه خصوصیاتی دارن؟! به چی فکر می کنن؟! ایده هاشون چه جوریه؟! حق ام داشتن! با وضعیت اینجا، هیچ ارتباطی با همدیگه نداشتن. حتی اونایی که مثلا یکی یا دو تا برادر داشتن.

-خب پس حتما کمی اشنایی پیدا رده بودن.

-نه! اصلا! رابطه هاشون بقدر بک همدیگه کم بود که هیچکدوم نتونسته بودن همدیگه رو بشناسن. برادرا اکثرا خشک و متعصب بود اما آزاد. اون می تونست آزادانه بره بیرون و تجربه کنه اما دخترا نه! برای هر حرکت احتیاج به مجوز خونواده داشتن! حتی برای حرکت های خیلی ساد.

مثلا اگه یه روز می خواستیم بعد از مدرسه با همدیگه بریم تو یه پیتزا فروشی و ناهار بخوریم، باید حتما از پدر و مادرشون اجازه می گرفتن. اکثراً هم که موافقت نمی شد. اگه می خواستیم با همدیگه یه سینما بریم، جواب منفی بود! اگه می خواستیم یه صبح جمعه باهم بریم پارک، جواب منفی بود.

دیوار، نرده، حفاظ، سیم خاردار، پوشش. همهچی برای اونا بود. اونا مرد رو فقط بصرت تئوری شناخته بودند.

یعنی باید آزمایش اش می کردند؟

نه! منظورم این نیست. تو مثلا اگه بخوای با اسید سولفوریک یه آزمایش انجام بدی و خواص اش رو بشناسی، حتما دلیل بر این نیست که بخوای بخوریش یا بریزی رو دستت. تو فقط می خوای اونو بشناسی. خصوصیات اش رو بفهمی. فایده ها و ضررهاشو بدونی.

به نظر من این بد نیست. اگه قرارباشه از اسید سولفوریک فقط تو کتابا نام ببرن که نشد شناسائی. اون موقع اگه یه روز این ماده به دستت برسه، فاجعه آمیز می شه. او اونو نشناختی. طرز کار باهاش رو یاد نگرفتی. نمی دونی باید چه جوری باهاش کار کنی که بهت ضرر نرسونه.

من این چیزا رو یاد گرفتم. تو پاریس من یه مدرسه مختلط می رفتم. از همون اول با پسرا رو یه نیمکت می نشستم. پسر برام یه چیز پر رمز و راز نبود. شناخته بودمش. اونم منو شناخته بود. یعنی در واقع هر دو جنس همدیگه رو شناخته بودند و با اخلاق و خصوصیات همدیگه اشنایی داشتن. این خیلی مهم بود. اونجا پسر و دختر با همدیگه دوست بودن. همشاگردی بودن! همین.

-اما من چیزای دیگه ای هم شنیدم.

یعنی اینجا که همه از همدیگه جدا هستن نیست؟!

هیچی نگفتم که گفت:

البته این مسئله موضوع بحث ما نیست اما اگه برات بگم که اونجا چه جوری سعی می کردن که جنس مخالف رو بشناسن، اون موقع خودت می فهمی که کدوم راه درست تره! حتما به بعضی از آمارها دسترسی داری؟! فکر کنم احتیاجی به یادآوریشون باشه!

یه خرده ساکت شد و بعد گفت:

در مرحله دبیرستان وضع بدتر بود.من شده بودم منبع اطلاعاتی شوم. با خونواده که نمی تونستن راحت ارتباط برقرار کنن. کسی ام نبود که بهشون این آگاهی ها رو بده. پس از من می پرسیدن.

تو آگاهی داشتی؟

داشتم! و چیز بدی ام نبود. من با پسرا بزرگ شده بودم. می شناختمشون. همین.

از اطلاعاتی که بهشون می دادی استفاده می کردن؟

متاسفانه اونام بصورت تئوری بود.مثل تعریف کردن یه داستان. یا یه خاطره از سفری که رفته بودی و چیزایی که دیده بودی. پس برای شنونده جالب بود اما کارایی انچنانی نداشت. به همین دلیل سعی می کردن که خودشون تجربه کنن و همین باعث خیلی از سقوط ها شد.

ما اونجا با پسرا تو نهارخوری با هم بودیم. سینما می رفتیم. پارک می رفتیم. تریا می رفتیم. تا همینجا به اندازه کافی شناخت از همدیگه پیدا می کردیم و حس کنجکاویمون می شد اما اینجا نه! اینجا به خاطر جو موحود، از نهارخوری و پارک و سینما و تریا شروع نمی شد.

یه مکث کرد و بعد گفت:

سقوط ناگهانی! شاید با اولین تماس

یه خرده مکث کرد و بعدش گفت:

اسمش چیه؟

اسم چی؟

دخترخالت.

کی؟؟

دخترخالت که گفتی؟

آهان! چیز! سمیرا.

سمیرا؟

آره. چطور مگه؟

هیچی همینجوری پرسیدم.

خب بعدش چی شد؟

من تو یه همچین جوی مدرسه رفتم و دیپلم گرفتم. این از محیط درسی ام اما محطی کهتوش زندگی می کردم.

دوباره ساکت شد که گفتم:

خب؟

افتضاح بود! یعنی خصوصیات اخلاقی من در حال تغییر کردن بود! آمیزه ای از یه فرهنگ شرقی و غربی. دیگه بعد از چند سال زندگی در ایران، خیلی از چیزهایی که تو اروپا انجامش عادی بود، زشت می دونستم. القا فرهنگی.

یعنی چی؟

تو اونجا یه زن تنها اجازه داره که با مردا ارتباط داشته باشه. بصورت آزاد.و این عجیب نیست اما اینجا چرا. علاه بر اینکه عجیبه، یه جرم محسوب می شه.

متوجه نمیشم.

مادرم!

برگشتم نگاهش کردم که روش رو برگردوند اون طرف و جلوش رو نگاه کرد و دیگه هیچی نگفت.

رسیدیم بهپارکینگ پاساژ گلستان و رفتیم تو و ماشین رو پارک کردم و پیاده شدیم که گفت:

یه دقیقه صبر کن هامون!

چی شده؟

من هنوز اونقدر اروپایی هستم که حرف دلمو بهت بزنم. یعنی بگم دلم میخواد باهات راحت باشم و در واقع دورویی نکنم. یعنی دل و زبونم باهات یکی باشه.

یعنی چی؟!

رکسانا- من دلم نمی خواد که بیام خرید!

چرا؟

اگه تو می خوای برای دختر خاله ات چیزی بخری، خب خودت برو بخر. یعنی باید من بدونم ارتباط تو با اون چیه؟

خندیدم و گفتم:

حسودی می کنی؟

اگه رابطه من با تو یه دوستی ساده بود، اصلا. اما تو به من پیشنهاد ازدواج دادی. پس این حق منه که بدونم.

دباره خندیدم و گفتم: رابطه ای باهاش ندارم. فقط دخترخاله منه و می خوام برای تولدش براش کادو بگیرم. حالا فهمیدی؟!

خندید و گفت:

می دونم همیشه راست میگی. برای همینم حرفت رو قبول می کنم.

از کجا می دونی؟

بعدا خودت می فهمی. تو آدمی هستی که میشه بهش اعتماد کرد. اونم خیلی زیاد. من مطمئنم وقتی میگی باهاش رابطه نداری، راست میگی.

بهش خندیدم و دوتایی حرکت کردیم که بریم تو پاساژ، یه خرده که رفتیم گفت:

یه پسر ممکنه تو دوازده سالگی چیزی ندونه اما یه دختر نه. منم وقتی اومدم ایرا یازده دوازده سالم بود. یه مدت که تو خونه معلم داشتم و بعدشم که رفتم مدرسه. یادمه هر وقت از مدرسه برمی گشتم یه احساس بدی بهم دیت می داد! هر دفعه ام یه جور بود. مثل هم!

غذا اکثرا از بیرون بود. پیتزا، ساندویچ، همبرگر، تن ماهی، نیمرو، املت، کباب کوبیده، مرغ کنتاکی، چلو کباب و خلاصخ از این چیزا. شاید مثلا دو روز در هفته مادرم تو خونه غذا می پخت اونم چه غذایی. یه چیزی بعنوان غذا، برای از سر وا کردن و رفع تکلیف.

جالب اینجا بود که همیشه یکی دوتا ظرف یه بار مصرف یا جعبه اضافی ام تو سطل آشغال می دیدم. حالا نه هر روز. اکثراً.

این برام معما شده بود. چرا مادرم وقت درست کردن غذا را نداشت؟ اونکه شاغل نبود. این جعبه ها و ظرف ها اضافی مال کی بود؟

ساعت چند می اومدی خونه؟

سه چهار بعد از ظهر. همیشه ام مادرم نهارش رو خورده بود و یا خواب بود و یا حموم می کرد و یا آرایش و این چیزا. منم عادت کرده بودم. خودم می رفتم و نهارم رو تنهایی می خوردم و بعدش یه استراحت و بعدش درس.

روزها همینطوری می گذشت و من هر روز بیشتر ایرانی می شدم. می دونی؟! تو غرب روابط مثل اینجا نیس. اونجا خیلی کمتره. اینجا یعنی ایرانی ها روابطشون خیلی بهم نزدیکه. زود باهم خودمونی می شن و زودم راز زندگی شونو به همدیگه میگن. همینم باعث شده بود من هر روز بیشتر ایرانی بشم. به همین خاطر از یاران خوشم آمدهبود. هر روز بعد از ظهر که برمی گشتم خونه، منتظر بودم تا د